Wijster

Prachtig zonnig, maar wel koud weer vergezelde ons midweekje in Drenthe. Drenthe blijk je toch te schrijven met `th' en ik moet zeggen dat dit ook wel wat heeft. Ik had die `th' al lang laten vallen en of dit een reactie is geweest op het wegvallen van de tweede `C ` van de naam de Crook  weet ik niet. In elk geval heb ik mijn omissie hersteld. Dus voortaan is het voor mij Drenthe.

Op weg naar ons vakantieverblijf hebben we uitgebreid gegeten en met een lekker trappistbiertje erbij hebben de maaltijd heftig opgeleukt.

Met rozig gevoel kwamen we op plaats van bestemming en hebben ons geïnstalleerd in het gezellig optrekje en zijn we boodschappen gaan doen; heel sportief op de fiets naar Beilen.  Dit is een dorpje voorbij een paar andere gehuchtjes. Wij zaten zelf in Wijster en dat is vooral bekend geworden door de treinkaping in de jaren '70.

Onze woonst was het voorste deel van een grote boerderij en geschikt volgens de brochure voor 2 tot 4 personen. Nou vind ik  4 personen lichtelijk overdreven. Oké ze kunnen er in, maar het woongenot wordt dan zeker beperkter. Er was namelijk 1 slaapkamer met twee 1-persoonsbedjes en in een deel van de kamer was een nis met een stapelbed wat afgeschermd kon worden met lamellen. Helaas deden de lamellen het niet zo goed, dus als je daar zou moeten liggen dan was de privacy een stuk verminderd voor alle vakantiegangers.

Wij gebruikte die nis als opslag en dat was erg functioneel.

De aanwezige tv kon 4 zenders leveren, namelijk Nederland 1, 2 en 3 en dan nog een onduidelijke Drentse zender. Heel frappant is het dat de spellingcontrole nu de toegevoegde `h' eruit wil hebben. Wat kan het toch verwarrend zijn die taal van ons.

Het merendeel van wat er uitgezonden werd was ter nagedachtenis van het overlijden van Prins Claus, die zondag 6 oktober overleden was.

Toen de kleine uurtjes aanbraken werden zelfs wij overtuigd dat het bedtijd was, dus oogjes toe en snaveltjes dicht….

Ik zocht en zocht maar kon de slaap niet vinden en pakken. Zou er sprake kunnen zijn geweest van een sterk voorgevoel…want rond 1:30 uur deed Frans de korte mededeling dat hij naar de wc ging en misschien ook nog wel zou moeten overgeven.  Als Frans met zo'n mededeling komt, dan rinkelen bij mij alle alarmbellen die er maar te horen of voelen kunnen zijn, want hij is niet vaak ziek en zeker niet flauw!

Als een rechtgeaarde Florence Nightengale sprong ik mijn bedje uit en verleende hulp (afvoer van de gevomeerde stoffen en weer klaar voor de nieuwe lading). Ook de wc werd dringend bezocht en de faeces (klinkt gezelliger dan het eruit zag en rook) kwamen onder hoge druk vrij.

Na een half uurtje was het inwendige van deze mens weer tot rust gekomen, maar toen hij ook nog zijn neus begon te snuiten had ik toch zoiets van: nou hebben we geloof ik alle uitgangen ongeveer wel gehad….

Naar bed en weer op jacht naar Klaas Vaak, die ik wederom niet kon vinden. Waar zou hij zich toch verstopt hebben, het huisje was nu ook weer niet zo groot….

Maar wellicht toch weer dat voorspellende gevoel - hoop niet dat het een self-fulfilling prophecy was - want om 4:30 uur volgde er een herhaling van 1:30 uur en om 5:30 uur idem dito. Daarna bleek Frans echt leeg te zijn en konden we gaan slapen.

De volgende dag stond in het teken van de aanvulling van alle stoffen die hij er die nacht zo snel en talrijk uitgewerkt had. En vooral de poging om alles wat er nu ingestopt werd om dat er ook in te laten… Een hele klus maar met behulp van tijd en rust ging het goed.

Vanaf woensdag zijn we vakantie gaan houden en zijn we naar Westerbork geweest. Heel erg indrukwekkend wat er zich heeft afgespeeld in dit concentratiekamp. Het is niet te begrijpen dat de personen die dit op hun geweten hebben toch het predikaat mens hebben.

Donderdag zijn we naar Borg geweest waar we tussen de boomkruinen konden lopen. Nou heb ik hoogtevrees en ben ook nog eigenwijs. En zoals bij nieuwe apparaten het geval is doe ik meteen en lees de uitleg of beschrijving niet. Jammer! 

Het begin was geen enkel probleem. We liepen een soort ondergrondse tunnel in en kwamen toen bij wenteltrappen. Via deze trappen  - die vrij open waren - gingen we omhoog en kwamen bij een soort schuinsoplopende bruggen. En liepen we dus echt in en op de kruinen van bomen, die geleidelijk tot een hoogte van 22 ½ meter boven de grond stegen. Toen ik op een metertje of 18 zat en me realiseerde dat ik zo hoog stond en mijn omgeving waar ging nemen, ontdekte ik dat de boomtoppen bewogen, de brug bewoog, de paal waar ik tegenaan stond bewoog en dat ik dus ook bewoog. Dit allemaal niet ritmisch maar tegen elkaar in voor mijn gevoel. Dus mijn grootste prioriteit was om zo snel mogelijk en op een goede manier naar benden te gaan. Om dat te bewerkstelligen moest ik eerst nog een paar meter omhoog en toen kwam de verlossing in de vorm van hetzelfde soort open draaitrappen.  De opluchting was groot en nog dagenlang dacht ik er aan terug, want door het krampachtige lopen op die bruggen had ik een behoorlijke spierpijn ontwikkeld.

Een goede les voor mij om voortaan een brochure beter te lezen.

Drenthe een provincie met prachtige natuur en ik houd echt van groen, maar ik hoef dat niet op grote hoogte te voelen.