Wenen

Na jarenlang gevlogen te hebben, gingen we van de zomer met een busreis door Scandinavië en was nu de trein aan de beurt om ons naar Wenen te brengen.

Arno haalde ons zaterdag 4 december om 6:30 uur op en bracht ons naar het station Leiden. Daar pakten we iets over 7 de trein naar Utrecht waar de Internationale trein om 8:30 uur vertrok.

Alles prima op tijd en in Duitsland werd de `crew' (ik weet niet hoe dat in treintaal gezegd wordt dus dan maar vliegtaal) gewisseld. En hier leerde ik een nieuwe uitvoering van `betaalde liefde' kennen -> er kwam een medewerker met koffie en koek enz. langs en hij kreeg telkens nul op zijn rekest.  Toen een mevrouw wel koffie wilde was hij enorm blij en vulde de kartonnen beker en gaf melk erbij en zei toen het bedrag wat het bekertje koffie kostte: € 2,60! Die mevrouw schrok daarvan en maakte een opmerking dat dit wel erg duur was, waarop de man zei: `Ich habe es mit liebe gemacht'.

We zaten heerlijk 1ste klas, ik had het helemaal naar mijn zin en zei net tegen Frans dat deze manier van reizen me erg goed beviel toen de trein midden in en veld stopte….

We zaten - volgens het treinboekje - een half uur van Frankfurt af. Daar moesten we overstappen voor de aansluiting met de volgende trein richting Wenen. De reden van het oponthoud was een technische storing met een niet goed werkende deur. We hadden ongeveer 1 kwartier de tijd om over te stappen en we waren alvast startklaar gaan staan met onze koffers om zo snel mogelijk uit te kunnen stappen, maar 20 minuten stil staan resulteerde in het missen van onze aansluiting. Balen dus, maar oké we hadden immers vakantie en dus de tijd.

We moesten eerst onze tickets weer om laten zetten voor de volgende trein (± 2 uur later) en daarna onze reserveringen laten omzetten bij een andere balie. Maar daar gebeurde zoiets merkwaardigs…. Dat meisje wilde ons namelijk laten betalen voor de reservering…. Wij uitleggen dat wij niet de oorzaak waren van de vertraging en dat wij geen geld (schadevergoeding)  van hen vroegen, maar enkel een omzetting van de reservering enz. enz. enz. en als het moeilijk wordt schakel ik toch even over op het Engels, want dat vind ik makkelijker dan het Duits en dan is het ook meer een gelijke strijd -> ieder spreekt een vreemde taal.

Nee hoor, ze gaf aan dat wij niet betaald hadden voor de reservering die we al hadden en dus moesten we nu voor de andere reservering betalen. Wij aangeven dat dit niet een klein tripje was maar een volledige reis en dat dit compleet geboekt was… Nee ze was niet te vermurwen. Op dat moment had ik het gehad en pakte mijn mobieltje (een zo klein en zo machtig apparaat bleek), want toen bemoeide de man achter de balie zich er mee en noteerde op een brief dat wij plaatsen kregen en dat we dat briefje zo nodig aan de conducteur moesten geven.

We hadden dus tijd over tot de trein zou komen en hebben ons geïnstalleerd met een boek, een maltje en een koffer onder onze benen.

Iets over 14 uur zaten we weer in de ICE-trein en tuften we Duitsland uit en Oostenrijk in.

Een groot deel van Duitsland was al de hele tijd onzichtbaar geweest door een hardnekkige mist en rond 16 uur werd kwam hier de inval van de duisternis bij, maar we hadden ieder een dik en spannend boek bij ons van Henning Mankell  (de Wallenderreeks is echt een aanrader, maar dit even terzijde). Rond 21:30 uur kwamen we in een donker Wenen aan en namen een taxi naar ons hotel; een prachtig oud gebouw.

Na een heerlijke nacht met een soort van uitslaapgevoel - want we stonden pas om 9:30 uur op - gingen we ontbijten. Een ontbijtbuffet met heerlijke kaiserbroodjes, brood, beleg, yoghurt enz. Smullen!

En toen was het tijd om Wenen eens te verkennen; wandelschoenen aan en gaan zou je zeggen, maar dat is moeilijk want je blijft continu even staan om te kijken en/of een foto te nemen van de prachtige gebouwen. Wat een rijkdom aan architectuur.

De Stephans Dom is echt een giga kerk. Wij arriveerden toen de preek bezig was en omdat ik sowieso al een hekel heb aan het woord `preek', heb ik er gebruik van gemaakt om wat oefeningen te doen voor mijn rug, want dat telkens stil moeten staan om te kijken heeft een vermoeiende invloed op de rug- en nekspieren.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Uit de kerk gekomen liepen we - met de kaart van Wenen in onze handen - wat rond en kwamen bij een van de vele advent markten met allerlei kraampjes met wat speelgoed,  kaarsen, kerstboomartikelen en glühwein.

Nou die wilden we wel en dus ieder een grote gevulde beker met warme glühwein en zoute  stengels erbij gegeten.

Na vele kraampjes bezocht te hebben en hier en daar de Hollandse euro's aan het Weense geldcircuit toegevoegd te hebben, was het tijd voor ons `diner'. Dit werd een `echter Wiener'. Dat is een super maxi gepofte aardappel, in de lengte opengesneden en de inhoud wat geplet, en gevuld wordt met een prut van spek en uien. Dit alles wordt afgeserveerd met een heerlijke knoflooksaus. Goed spul!

Na ruim 5 uur gelopen te hebben gingen we naar ons hotel om alle eerste indrukken op ons te laten inwerken onder het genot van een warm bad en een heerlijk kopje koffie.

De maandag hebben we eerst de noodzakelijke boodschappen gedaan en omdat we dichtbij alle winkels zaten was dat zo gepiept.

We hebben toen onze openbaar vervoerskaart in laten gaan. Dit is een kaart die 72 uur geldig is en waar we in alle openbaar vervoer mee konden reizen; de tram, de metro, de sneltrein en de bus.

Wij gingen naar Schloss Schönbrunn. Een gigantisch slot met een prachtig begin en waar geen eind aan leek te komen….en dat voor een SLOT… Prachtige tuinen en weer een leuk kerstmarktje.

         

 

 

 

        

 

 

 

                      

De tram weer gepakt en elk land heeft weer zijn eigen afspraken en zo zie je in tram en bus bijv. dat de honden aangelijnd en gemuilkorfd mee mogen. Ook zijn er bepaalde plaatsen die met name gereserveerd zijn voor zwangeren, moeders met kinderen, invaliden en hele oude mensen. Ik kwam erachter dat Frans op zo'n plaats zat en heb hem geadviseerd om bij het uit stappen dan maar wat mank te gaan lopen want zo oud is hij immers nog niet….

En voor meneer Ratelband -> er wonen ook Tokkies in Wenen; helaas geen opname van gemaakt, maar hen wel zien lopen…. Dus als hij nog eens tijd over heeft dan kan hij daar ook zijn hulp inzetten.

Bij de marktjes staan er ook altijd kraampjes van de `Marroni mann'. Ze zien er altijd wat zwart geblakerd uit omdat zij op met kool gestookte vaten kastanjes poffen en ook een soort van grote aardappelschijven bakken. De kastanjes worden per 8 of 14 stuks in een zakje verkocht. De aardappelschijven gaan per stuk.

Al snel zijn we helemaal ingevoerd in het openbaar vervoersysteem en hebben de metro,

tram enz. geen geheimen meer voor ons. We bewegen we ons snel boven of onder de grond door heel Wenen. Er liggen hier metrolijnen op verschillende niveaus onder de grond en dus kunnen sommige roltrappen een respectabele hoogte cq. diepte  hebben.

Het is merkbaar dat we iets op de landkaart opgeschoven zijn naar het oosten, want het is vroeger donker en dan is het leuk om toch  even bij de `Prater' te kijken; een grote kermis met een heel lang verleden.

Het reuzenrad is al antiek, want het werd gebouwd in 1896.

                                              

                                                                                                                                                                                   

En dan de Donau, want vroeger heb ik vaak horen zingen dat die Donau zo blauw was, maar dat is niet echt het geval. Wel mooi en niet vervuild; zo te zien. We hebben meteen de meeuwen even gevoerd.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De Karlskirche is een bezoek waard. Een schril modern contrast in die  prachtige oude kerk vormt de stalen lift die in het schip van de kerk is aangebracht om toeristen naar boven te brengen voor een mooi uit- en overzicht van Wenen. Pijnlijk om te zien dat zo'n mooi stukje cultuur op deze manier uitgebuit en verkracht wordt.

Wij hebben dus principieel geen gebruik van die lift gemaakt.

Deze kerk wordt ook wel de `pestkerk' genoemd, omdat Karel VI beloofd had dat hij een kerk zou laten bouwen als de pestepidemie van 1713 zou stoppen. Hij heeft zijn belofte gehouden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Onze volgende stop was Belverdere; een echt hoogstandje onder de gebouwen met een prachtige tuin. En vele schilderijen van zowel de oude als de nieuwe meesters…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op weg naar Belverdere werden we in het gangpad van tram 18 verrast door een liggende man. Duidelijk een man van de straat en hij lag daar niet alleen … maar zijn liggen ging vergezeld van een lichtelijk aroma van alcohol en misschien ook wat anders… Bovendien had hij had wat bloed aan zijn hoofd. De man was geen onbekende want de tramconducteur sprak hem aan met `Peter'  en vroeg of hem of hij op wilde staan.

Verkeerd want op zo'n vraag kan een JA of NEE komen… Nou `der Peter' had dus geen trek om in beweging te komen dus kwam de Polizei erbij. Grappig dat hij daar wel iets meer op reageerde, maar niet genoeg om op te staan. En wat doe je dan???? Er kunnen kinderen in de tram komen en dat is niet echt prettig en dus werd er besloten dat iedereen de tram moest verlaten en over moest stappen in de al opgetrommelde tram.

Even later zagen we een ziekenauto bij de tram stoppen en ik hoop dat `der Peter' een paar dagen in het ziekenhuis verwend wordt, want het is al koud op straat en de nachten duren lang.

Gelukkig werden er rondleidingen door de opera gegeven, want een voorstelling zag ik niet zitten.  Ik houd niet van opera en kan de logica - als die er eventueel mocht zijn - niet  vatten van bijv. een stervend persoon die luid en duidelijk daarover aan  het zingen is. Misschien dan alleen in relatie met de uitspraak dat hij zijn longen uit zijn lijf zingt???

Het gebouw is deels privé en deels overheidsbezit.

            

Het valt me op dat er zo veel op straat gerookt wordt en vaak nog vergezeld van het praten in een mobieltje. Het gesprek wordt dan afgewisseld met een heisje… In de metro komen ze al pratend in hun mobieltje de metro in en blijven praten en gaan er weer pratend uit. Het interesseert hen niet of een ander mee kan luisteren en ik weet ook niet hoe de telefoontarieven in Oostenrijk zijn, maar de rekeningen moeten toch aanzienlijk zijn zou je zeggen…

Regelmatig maar niet overdreven veel zie je mensen bedelen. Soms accentueren ze hun handicap door bijv. hun broekspijp tot op de juiste hoogte op te rollen, opdat we hun littekens of stomp van het been goed kunnen zien in de hoop dat we ons medelijden omzetten in geld.

Ook zie je een combinatie van armoede (overduidelijke vuile en kapotte broek) met een handicap (zeer onhandig en/of moeilijk lopen).

Een goed uitziende jongen kwam ook op ons af en vroeg iets met een uitgestoken open hand. Toen wij dit weigerden vroeg hij of we `coins' voor hem hadden. Nee jongen daar beginnen we niet aan.

De Spaanse rijschool was prachtig. Er mochten geen opnames gemaakt worden en dat er geen flits  gebruikt mag worden omdat de paarden zouden schrikken, dat begrijp ik. Maar de achterliggende gedachte was de winkel waar je even later langs komt. Als men zelf foto's maakt dan is men minder  geneigd om nog iets te kopen. Ik heb 2 verboden foto's - zonder flits - gemaakt.

De Lippizanerpaarden worden allemaal donker geboren en veranderen naar mate dat ze ouder worden van kleur; van grijs naar wit en dat gebeurt tussen het 4de en 8ste jaar. Er worden enkel hengsten gebruikt en het duurt voor zowel het paard als de ruiter zo'n 10 jaar eer zij hun opleiding klaar hebben.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het kasteel van Franz Jozef 1 en Elisabeth/Sisi. We zijn in de crypten geweest en in het kasteel.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sisi trouwde met haar man toen ze 17 jaar was en toen haar dochter geboren werd vond schoonmoeder  (jaja; het zal je schoonmama maar wezen) dat ze te jong was om het kind zelf op te voeden en zij wilde die taak overnemen. Sisi wilde dit niet en ging vaak met haar dochter op reis. Op een van die reizen werd het kind ziek en overleed; ze was pas 2 jaar oud. Dit heeft een flinke impact gehad op Sisi en zorgde ervoor dat ze een emotionele band met haar andere kinderen vermeed; ze vluchtte in reizen en had een fixatie op haar lijn ontwikkeld. Ze was 1.72 cm. en woog ongeveer 47 kilo. Als ze een beetje aangekomen was, ging ze meteen lijnen en dronk dagen lang alleen bijv. uitgeperst sap van beef. Een ander kenmerk was haar erge lange haar. Dit werd dagelijks 2 uur lang geborsteld en als er een haar in een borstel terecht gekomen was, stopte de hofdame die borstel meteen in haar zak en pakte een nieuwe borstel, want als Sisi zag dat ze een haar had verloren ging ze helemaal uit haar keizerlijke dak! 

Ze bemoeide zich dus weinig of niet meer met haar kinderen. Hier kwam een omslag in toen haar zoon Rudolf op 31 jarige leeftijd suïcide pleegde. Toen kwam het schuldgevoel in alle hevigheid naar boven en vanaf dat moment droeg ze enkel zwarte kleding. Naar mate ze ouder werd wilde ze niet meer geschilderd worden en liet ze zich ook niet meer zien, maar verstopte zich achter een waaier en droeg een parasol. Onnodig want iedereen kende haar  slanke silhouet. Op een van haar vele reizen - dit keer naar Hongarije - werd ze met een vijl doodgestoken. Ze werd 61 jaar.

Nog een paar mooie of opvallende plaatjes uit het  mooie Wenen:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Armoede en bedelen:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

oud en nieuw

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

gezellig, sfeer

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                             Grüsz Gott Wenen