Hahnenklee

Ja, ja het is er eindelijk van gekomen; wij zijn naar Duitsland geweest… Al jaren heb ik mezelf voorgenomen om naar Duitsland op vakantie te gaan, maar telkens werd dit vakantieplan ingehaald door een andere vakantiebestemming.

Maar na onze reis naar Scandinavië van juni jl. hadden we sterk de behoefte aan een verwen en uitrustvakantie.

De avond voor we naar Duitsland gingen zagen we op de tv een stukje van de typetjes van Kooten en de Bie over het verzet. Ze waren tieners in de tijd van de oorlog en toen een Duitse  officier aan een van hen vroeg: `Wo ist die bahnhof?' toen pleegde de jongen verzet door te zeggen: `Do ist die bahnhof'  en daarmee de officier de verkeerde weg aan wijzend.

Wij hebben deze dagen dan ook veel ge-wo-d en ge-do-d…

Toen we Duitsland goed en wel binnengereden waren was mijn eerste gedachte dat hier een grandioze maquettebouwer aan het werk was geweest; zo mooi dat de huisjes gerangschikt waren in de heuvels en dalen met al dat groen erom heen. Prachtig.

Onze bestemming was Hahnenklee en dat is ongeveer een 550 km. Rijden.

Hoe dichter we bij de plaats van onze bestemming kwamen hoe meer bergen er te zien en ook te rijden waren. En dan vallen de vele `kamikaze-motorrijders op; met een rotvaart nemen ze de agressieve bochten.

We kregen een mooie kamer met balkon en omdat we half-pension geboekt hadden, hoefde we ook niet te denken aan wat en waar we zouden ontbijten of dineren.

Het plaatsje Goslar lijkt op een sprookje uit de Efteling met al die kleurrijke gebouwen.

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het ontbijt en diner zijn heerlijke momenten voor de inwendige mens, want het eten is uitstekend en ik kan `mensjes kijken'. Ik zal jullie even meet mij mee laten kijken van wat ik zoal gezien heb.

Een Nederlands gezin bestaande uit vader, moeder, meisje van ongeveer 6 jaar en een meisje van 1 ½ jaar. Het kleintje ligt 's tijdens het diner op bed en wordt via de babyfoon in de gaten gehouden. En als je niet gehoord zou hebben dat ze uit Nederland kwamen dan had je het ook kunnen zien: de pot Calvé pindakaas werd elk diner op tafel gezet.

Allen op de dag dat er patat met mayonaise was, werd de pot pindakaas niet geopend en volstonden 3 zakjes mayonaise de behoefte van het kind.

Moeder nam satésaus en - terwijl vader een flinke slok van zijn bier nam - zei hij op duidelijk hoorbare toon: `Satésaus nemen en dan willen af vallen…?!'  Deze man wilde graag de lachers op zijn hand krijgen en had de dag ervoor ook al zo'n pummelachtige uitspraak gedaan dat hij pijn in zijn kuiten had van het wandelen in de bergen… Nou hij zou eens een kind moeten baren, dan zou hij wel anders piepen over pijn en aankomen of afvallen…

Het tafeltje naast ons zat een jong Duits koppel, dat al snel door had dat zij de tafel moesten delen met nog 2 andere mensen. Deze constatering zorgde zichtbaar even voor paniek en ook de tafelschikking werd even goed doorgenomen: welke de meest strategische opstelling zou zijn -> naast elkaar of tegenover elkaar… Want zij hadden het op dat moment nog voor het kiezen, omdat de andere gasten er nog niet waren.. Toen de beslissing was gevallen begonnen ze maar meteen met het hoofdgerecht, zodat ze eventueel snel konden vertrekken.

En even later kwamen hun tafelgasten er aan: het waren een moeder een kind. Nadat de stoelen ingenomen en de drank besteld was, wilde moeder eten gaan halen maar `Het' (ik zeg `Het' omdat ik er niet zeker van was of het nu een jongen of meisje was) weigerde om mee te lopen naar het buffet. Moeder moest er heel wat Duitse taal tegen aan gooien eer `Het' - zichtbaar nog onder protest - mee ging. Teruggekomen met 2 borden warm eten, wilde `Het' dit niet eten en fluisterde iets in het oor van moeder. Moede hield hierop weer een dialoog van een minuutje of 5 en verdween om even later terug te komen met een schaaltje met 2 soorten pudding met slagroom. De onderhandeling was waarschijnlijk dat `Het' een beetje van het toetje mocht eten en daarna ook wat van het warm eten moest eten. Na een aantal zoete happen prikte `Het' een paar stukken aardappel op en at die op. Zo dat was dat! Neuhhh, meer hoefde `Het'niet, ondanks de verbale uitleg, motivering en stimulans van moeder… En `Het' won, bord opzij en pudding voor het gezicht van `Het' en eten maar!

Het ergste vond ik nog de slotparade van de borden, die op verzoek van `Het' gewisseld werden en moeder dus ook nog het bord van `Het' leeg moest eten….

Het tefeltje achter ons zaten ook Nederlanders en wel van het formaat zeurkousen in het kwadraat; 2 vrouwen en 1 man van in de 60 jaar.

De man was niet voor niks naar Hahnenklee gekomen want hij voelde zich erg thuis in die hanensfeer, want als een volbloed haantje liet hij de vrouwen zien hoe hij vond dat eer drank besteld moest worden.

Grappig was wel dat ik al vooraf de komende discussie heb voorspeld, terwijl ik al 2 avonden enkel met mijn rug naar hen toe had gezeten en hen dus niet gezien had.

Meneer de Haan deed zijn bestelling: 1 bier, 1 rode wijn en de witte wijn moet echt een demi sec zijn. Hij zei dit in het Duits, evengoed knap natuurlijk, met de volumeknop op hard en als de ober laat weten dat hij de bestelling begrepen heeft roept meneer de Haan nog een standje harder ere achter aan: `HALB TROCKEN'!

Als de bestelling gebracht wordt neemt meneer de Haan geen genoegen met de `halb trocken'wijn en ofschoon de ober hem wil uit leggen dat het echt een `halb trocken' wijn is, komt hij niet veel verder dan het wijntje mee te nemen en het opnieuw te proberen… want ik denk dat meneer de Haan gewoon dezelfde wijn heeft gekregen in een ander glas.

Ook een veelvoorkomend fenomeen is het zo sneaky mogelijk organiseren van een gratis lunch. Eerst worden de broodjes op een quasi gewone manier klaargemaakt als zouden ze tijdens het ontbijt genuttigd worden. Vervolgens legt men de broodjes `even' apart naast het bord omdat men eerst wat anders wil eten… Tijdens de uitvoer van deze handelingen kijkt men regelmatig rond of men bespied wordt. Dan nadert het `uur U' en moet het ontbijt, wat nu lunch wordt, zo onopvallend mogelijk meegenomen worden. De meest bekende truc is de servettentruc -> men vouwt het servet helemaal open, legt de broodjes in het midden, pakt ze stevig in en dan laat men de Houdini-broodjes snel en professioneel in de tas glijden.

Een bekende berg in Hahnenklee is de Bocksberg, die 726 m. hoog is en in de winter ook gebruikt wordt om te langlaufen of te skiën. Er gaat en kabelbaantje naar boven en wij dus ook ingeblikt in dat hangdingetje. Ik heb al vaker in dit soort dingen gezeten, maar ervaar het toch als een gemis dat ik geen reservevleugels heb voor het geval dat… Het heeft iets weg van vliegen in een kinderspeeltje.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Duitsland is ook beroemd om zijn krimi's en ik heb een echte Deutsche Tierenkrimi meegemaakt. Ons hotel grensde aan een natuurgebied en rond 1 uur `s nachts werd er hoorbaar en moord gepleegd. Welk dier de dader was en welk dier het slachtoffer is mij niet bekend, maar ik hoorde het slachtoffer vechten voor zijn/haar leven en dat ging gepaard met schreeuwen uit doodsangst. Helaas - of eigenlijk maar goed ook want de mens moet niet te veel willen ingrijpen in de natuur - kon ik geen hulp bieden, want onze kamer was op de 5de verdieping en de nacht was donker.

We zagen heel veel mensen lopen met stokken die je kunt gebruiken om te skiën en om te wandelen in de bergen en die hebben wij ook gekocht. Handig uitschuifbaar dus ze kunnen overal mee naar toe. Het was even wennen om de juiste cadans te pakken te krijgen, want je loopt dan eigenlijk met 4 benen. Maar al snel prikten wij meter voor meter weg en bergje op en af verliep uitstekend met behulp van de stokken.

Onderweg waren de 3 V's veel vertegenwoordigd: vliegen, vlinders en vogels. Maar ook kleine kikkertje, torren en een echte - wel dode - adder hebben we gezien…

Om nog even op meneer de Haan terug te komen.. De dagelijkse routine was dat eerst de vrouwen eten gingen halen en in de tussentijd paste meneer op de tasjes en daarna ging meneer zijn hap halen. Nou had meneer al de bestelling gedaan voordat de dames terug waren en de wijn was oké, maar de dames wensten toch lieer water zonder bubbels maar met ijsblokjes.  Bovendien moest het niet een glas zijn, maar een kan met water en ijs…

De ober kreeg dus uit 3 monden tegelijk te horen wat de wensen waren en het is heel begrijpelijk dat hij deze chaotische uitleg niet meteen door had. Toen de ober de kan ging halen hoorde ik de vrouwen zeggen dat het altijd zo moeilijk was om iets aan hun verstand te brengen (nou twijfel ik wel aan hun verstand…), want ze hadden al 3 flesjes koud water met glazen waarin ijsklontjes en een schijfje citroen zat… Maar oké ook bubbels.  Toen de kan met water gebracht werd, steeg er en wolk van triomf boven hun tafel uit.

Op vrijdag vindt het een soort mini-volksverhuizing plaats. 's Morgens is de huishoudelijke dienst van het hotel in rep en roer om alle kamers op tijd schoon te maken voor de volgende gasten.

Ook zie je die spanning terug bij het diner. Mensen die rondkijken en niet weten waar ze kunnen gaan zitten… en als ze dan naar hun plaats zijn gebracht, met een diepe zucht gaan zitten zo van `mij krijgen ze hier niet meer weg'. Nou pech dan, want het is een buffet!

Natuurlijk speelt het reizen in de tropische hitte een rol, maar ook zie je karakters en gezinssystemen op zo'n moment naar voren komen.

Ik geef even een voorbeeld:

Meneer Domi, mevrouw Nantje en dochter Slimpie komen aanlopen en al bij het innemen van de plaatsen zijn de rollen duidelijk -> vader ploft op de stoel neer waar voor 1 persoon is gedekt en dus blijven de plaatsen aan de overkant over voor moeder en dochter (letterlijk bondje).

Meneer Domi zet demonstratief de gele kaartjes - bewijs van kamer en half pension - op tafel neer. Moeder Nantje maakt zachtjes een opmerking hierover waarop meneer Domi zachtjes brult: `Nou, wat moet je nou?! Lees dan zelf!' Mw. Nantje kruipt boos in haar schulp en doet een tegenzet door op een theatrale manier niks meer te zeggen.  Een eenvoudige maar zeer functionele aanpak, want meneer  reageert hierop met irritatie en stelt tenslotte voor om eten te gaan halen.

Dit zou een goede actie kunnen zijn geweest als het niet van die Nederlanders waren die veelvuldig snacktenten bezochten en niks eten wat niet in het frituurvet gelegen heeft.

De voorgerechten zijn koud en voldoen dus niet. Meneer  heeft een giga stuk vlees met aardappelkroketten en dochter brengt hem even een paar zakjes mayonaise na. Maar - moeder die nog niet van haar boosheid bekomen is - baalt van het smeden van een mogelijk bondje van dochter met vader en dus krijgt dochterlief een veeg uit de pan.

Het ene zakje mayonaise na het andere verdween eerst op het eten en daarna in hun monden. Ook al aten ze hun buikjes/buiken vol, de irritatie werd ook door de zoete pudding niet milder. Donkere wolken hingen boven hun hotelkamer…en de nacht moest nog komen…

Ik was dan ook benieuwd naar de volgende ochtend. Het `vrolijke' 3-tal was weer paraat en meteen al goed op dreef.  Vader metselde een half broodje met boter en daarna nog met 2 kuipjes chocopasta. Dochter had dezelfde aanpak en moeder had de jamvariant genomen.

Deze zitting verliep rustig, maar het diner gaf toch weer genoeg stof tot  schrijven.

Nadat ze allemaal een glas cola hadden gedronken, liet moeder ineens zien dat ze ondraaglijke pijn had. Dochter werd gewenkt om de tas aan te geven en met veel theater pakte moeder een tabletje en nam dit in. Vader was met zijn mobieltje aan het spelen en ging hier gewoon mee door, dochter keek mij eens aan en ik trok mijn wenkbrauwen eens op. Moeder kreeg niet de aandacht die ze kennelijk voor ogen en voerde de spanning nog wat meer op door te melden dat ze nu weg ging en als ze over een paar minuten niet terug kwam dan…

Moeder ging af, vader bleef op het toneel en in zijn rol als spelende man en dochter in haar rol van `ik hoor hier even niet bij…'.  Na 5 minuten kwam moeder terug en de reactie van meneer Domi was: `Ik wilde net roepen of er een dokter in de zaal was!' Een zeer onhandige en klunzige manier om aan te geven dat hij haar  en haar `pijnen' niet vergeten was.

Mw. Nantje bleef nog even zitten en al gauw ging men over tot de orde van de dag en werd er gegeten op de oude vertrouwde wijze.

Zoals jullie zien is Duitsland mij goed bevallen en heb ik ook genoten van het `mensjes kijken'.

 

nog wat mooie plaatjes: