Eemhof

Werken, werken, werken en dan is het heerlijk om even een luchtige onderbreking te plannen. Deze onderbreking was kort en krachtig -> een midweekje Center Parcs en wel de Eemhof in Zeewolde.

Mooi park en natuurlijk wilden we ook de omgeving verkennen. Al toerend kwamen we uit in Spakenburg/Bunschoten en wanneer je waar bent is zelfs ook voor de mensen zelf niet altijd even duidelijk heb ik begrepen.

Ik kwam langs een kapsalon en daar stond met grote letters op dat je zonder afspraak terecht kon en dat stond mij wel aan. Mijn verzoeknummers waren: haar opvrolijken met high lights en uitgroei bijwerken. En een lekker stukje korter natuurlijk, want volgende maand wordt het immers lente…

Het meisje wat de verf klaar maakte en erop zou smeren was een leerling en op mijn vraag of ze mij ook zou knippen antwoordde ze dat ze dit niet durfde. Ze mocht het al wel, maar had een nare ervaring gehad bij haar vorige stageplaats en daar was ook haar zekerheid achtergebleven.  Nou dat vond ik niet juist en dus heb ik benadrukt dat ik wilde dat ze mij knipte en dat dit goed was voor haar zelfvertrouwen, want ze mocht alles zelf uitkiezen: de kleur van mijn haar, de soort shampoo en het model. De enige restrictie die ik gegeven heb was dat het niet netjes, maar leuk springerig moest zitten. Ze stemde toe en dus ging ik een lange zit tegemoet, want oefenen kost immers tijd en die had ik want ik had vakantie.

Ik heb mijn tijd gebruikt om het reilen en zeilen van een kapsalon eens nader onder de loep te nemen.

Zo was er een mevrouw die boos was toen ze het uiteindelijke resultaat van de verfklus zag; ze wilde niet rood-blond maar donker zijn. Ze had het nog zo gezegd en het was haar 3 jaar geleden ook al eens overkomen. Mevrouw panikeerde ter plekke tot topniveau; harder praten, op en neer lopen, in de spiegels kijken, zuchten en steunen…. De kapster die verantwoordelijk was voor dit verfje was lunchen. Nou zag ik in het heen en weer lopen van die mevrouw ook de kleur en voor mij was dat gewoon donker. Ach, er zal wel een kleurnuance of 4 verschil zijn geweest, maar een kniesoor die daar op let. Maar er bleek dus een kniesoor in de kapsalon aanwezig te zijn. De kapster die het haar gekapt had ondernam actie door de verantwoordelijke kapster te bellen, maar kreeg haar niet te pakken en toen heeft ze een gratis spoeling voorgesteld. In eerste instantie reageerde mevrouw Kniesoor furieus, maar een tijdje later koos ze toch eieren (of beter gezegd een spoeling) voor haar geld en onderging deze behandeling. Ze is met stillere trom later vertrokken.

Nog een opmerkelijke klant wil ik even noemen: een licht elitaire mevrouw achter een rollator stoof de zaak binnen en ging recht op haar doel af -> een man. Op haar vraag of hij de baas was kwam een bevestigend antwoord en mevrouw gaf aan dat zij het niet goed kon zien omdat ze bijna blind was. Frappant vond ik dat, omdat ze de rollator nauwkeurig door de zaak en net niet tegen de eigenaar had gemanoeuvreerd.

De baas vroeg een kapster om mevrouw uit haar jas te helpen en liep zelf verder de zaak in. Nou mevrouw erachter met haar rollator. De kapster moest nog snel zijn om haar bij te houden. Ze vroeg of de baas haar kon knippen, maar deze was al met een mevrouw bezig en vroeg of het goed was als zijn vrouw het zou doen. Mevrouw antwoordde: `Als zij ook kan knippen dan kon dit wel!' een andere kapster zou haar haar eerst wassen; een lief jong meisje. Mevrouw reed haar rollator naast een stoel en laadde haar haarlak en tas eruit en zette die feilloos op het plankje (bijna blind???).

Enigszins ontstemd zei ze tegen het meisje dat ze haar haar goed en stevig moest wassen omdat het al een tijd geleden was. En even later was het water te koud en moest het water warmer gezet worden; wat later weer door de meeste mensen te warm gevonden werd en dus moest het weer kouder gezet worden… maar gelukkig was toen haar haar gewassen.

De vrouw van de baas kwam en vroeg wat er gedaan moest worden en kamde alvast door de haren om te zien hoe het haar eruit zag. Mevrouw vertelde dat het eigenlijk tijd was voor een permanentje maar dat ze dat nu niet aandurfde omdat ze niet wist of ze de lange zit wel kon uit houden. De bazin vroeg heel vriendelijk - en om het gesprek wellicht gaande te houden - of ze ziek was geweest. Het antwoord wat volgde was: `Nee, ik heb kanker! Ik zit te wachten op het eind!'  haar antwoord shockeerde de bazin zo dat ze er geen antwoord op terug had. En wie wel, want ze gooide het er ook zo plompverloren uit.

Later werden er steeds meer details bekend, zoals:

• Dat ze in een verpleeghuis woonde. Wat ik onbegrijpelijk vond want ze was nog best aardig ter been en ter mond.
• Dat haar zoon via een krantenadvertentie haar huis had laten leeg halen en dat ze daar nog € 500, -- voor had moeten betalen; een vreemd verhaal.
• Dat ze enkel een kastje en een stoel had kunnen mee nemen naar het verpleegtehuis.
• Dat haar zoon het erg druk had; ze had trouwens 2 zonen.

En of de dood nu wel of niet haar op de hielen zat weet ik niet, maar haar zuinigheid bleef ze behouden want toen er afgerekend moest worden verzilverde ze haar kaart met stempels die ze als trouwe klant opgespaard had en ze wist precies wat ze daar voor wilde hebben …

De eerste keer dat we gingen zwemmen was heel apart. Ik wist dat het een golfslagbad was en dat er van tevoren een signaal gegeven werd als er golven zouden komen.  Maar we hebben heel dat signaal niet gehoord en toen ik met mijn 1.58 achter in het bad van 1.70 zwom begonnen de golven in een snel tempo hoger en hoger te worden. Mijn zwemkwaliteit haalt het niet bij Ellen de Bruin en dus had ik best moeite om en te zwemmen en adem te halen en ook nog golven te ontwijken zonder water binnen te krijgen. Eindelijk kwam ik bij de zijkant en kreeg ik greep op de touwen; die liet ik dus niet meer los.  Op een bepaald moment zag ik een meisje van een jaar of 8 radeloos om haar moeder schreeuwen en telkens ging ze kopje onder en kwam nog angstiger weer boven. Ik strekte mijn arm uit en zei dat ze mijn hand moest grijpen. Dat deed ze met blijdschap en vervolgens heb ik haar naar mij toegetrokken en opgetild zodat ze boven het water uit kwam; ook al kwamen de golven heel hoog. Haar opa kwam er aan, maar het duurde nog een tijd tot hij ons bereikt had. Ik stelde haar gerust dat er niets kon gebeuren en dat ik haar vast zou houden en boven het water uit.  Toen opa haar van mij overnam, realiseerde ik me goed hoe angstig de tsunami moet zijn geweest. Ik zie nog die angstige oogjes van het meisje voor me…

Geweldig was het zwemmen in het warme buitenbad, terwijl het al donker was en het sneeuwde…