Cuba
Dit land stond ook al een tijdlang op ons lijstje. Het eiland ligt in een grote plas water met verschillende namen, te weten:
De Atlantische Oceaan, de Golf van Mexico en de Caribische Zee.
De vlag
Munteenheid is de Cubaanse peso: € 1,-- = 1,47684 CUP en 1,39 CUC (Peso Convertible) 1 CUC = € 0,72
De Cubanen gebruiken de CUP voor de basis behoeften zoals suiker, rijst enz. Dit wordt vooral aan het begin van de maand gekocht. Voor al het andere wat er gekocht wordt valt meer onder luxe en dan is er een ander betaalmiddel: de CUC. Natuurlijk iets anders van waarde. De CUC was tot een jaar of 4 geleden gekoppeld aan de Amerikaanse dollar, maar nadat de regering de dollar in de ban had gedaan, omdat men de dollar als minder (legaal) waardevast vond. Maar het is heel goed mogelijk dat de strijd tussen Amerika en Cuba hiermee weer werd onderstreept. In de gauwigheid heeft men er een 10% bovenop gedaan in het voordeel van Cuba.
Het advies is trouwens om euro's mee te nemen, want pinnen kan je maar zelden in Cuba en dus moet je euro's wisselen voor die toeristische en/of luxe gerichte Cuc-jes.
De taal is Spaans.
Religie: Rooms Katholiek 30% en Santería 60%, rest geen of andere religie.
En zoals gebruikelijk eerst wat historie. Totdat Christoffel Columbus in 1492 het eiland ontdekte, werd het bewoond door Indianen. Ja en begin van de daaropvolgende eeuw stond er weer een Spanjaard in de startblokken en veroverde het eiland, waardoor het een Spaanse kolonie werd. En toen na een kleine 100 jaar de indianen gestorven waren, gingen ze over op het importeren van slaven uit Afrika. Pas in 1898 moesten de Spanjaarden hun meerderen erkennen in de militairen uit de Verenigde Staten. Ondanks dat de VS formeel onafhankelijkheid verleende aan Cuba, bleef het toch een flinke en dominante vinger in de pap houden. Na een paar - revolutie - pogingen nam Fidel Castro op 1 januari 1959 de macht in eigen hand. Castro is een regelrechte communist en komt in conflict met de VS. Het door de VS instellen van een embargo in 1960 en een jaar later de invasie in de Varkensbaai. Dit alles zorgt er mede voor dat Castro contact zoekt met de Sovjet Unie. Het beeld, dat Nikita Chroetsjov uit woede met zijn schoen op de lessenaar aan het meppen was tijdens een vergadering van de Verenigde Naties, ging de hele wereld over. Na wat toezeggingen en controles over het verwijderen van raketten van beide partijen, werd de koude oorlog verder in de ijskast gezet.
Fidel hield alle touwtjes strak in handen en had ook de neiging om urenlang redevoeringen te geven. Sinds is hij ziek is geworden heeft zijn broer Raúl Castro het leiderschap overgenomen.
De dag van vertrek: Naomi en zieke Melle brachten ons om 9:30 uur naar Schiphol. Dit keer was Dani er niet bij, maar hij heeft ons al vaker weggebracht en moet onderhand toch wel een beeld krijgen dat achter Schiphol veel landen liggen. Tussen 9:45 uur en 10:15 uur moesten we ons visum bij de Fox balie ophalen.
We vlogen met Martinair en dat is fijn, want bij deze maatschappij kan je - natuurlijk tegen betaling - een upgrade nemen naar comfort class. Je krijgt dan 10% meer beenruimte, een drankje, een personal entertainment player en gratis koptelefoon. Maar het aller-fijnste vind ik als we links of rechts in het vliegtuig zitten en dan 2 stoelen naast elkaar in plaats van 3. Want het is een lange vlucht en dan is het vervelend om de eerste persoon wakker te moeten maken als je naar de wc moet.
En ik denk dat niet veel mensen kunnen zeggen dat ze 2 keer in 1 jaar in Mexico zijn geweest. Nou wij wel. In januari hebben we onder andere Mexico bezocht en nu hadden we een tussenlanding in Cancun, dus 2 keer in 1 jaar in Mexico.
De vlucht van Schiphol naar Cancun duurde 11 uur en 20 minuten en ook nu vlogen we via Schotland, Ijs land, Groenland en dan via Canada omlaag. Deze route lijkt onlogisch maar wordt zo gevlogen om geen last te hebben van de straal winden.
In Cancun moesten we uit het vliegtuig, omdat het schoongemaakt moest worden en de catering en kerosine bijgevuld moesten worden. Toen dat klaar was konden we met onze transit kaart weer naar ons toestel en om zo'n 400 km verder naar Havana te vliegen; een tochtje van ruim 3 kwartier.
Ja en dan kom je op de luchthaven van Havana: José Martí luchthaven. Een belevenis op zich. Het vertoonde voor mij overeenkomsten met het oude tv spel met Fred Oster; weekendquiz of zo en de bekende cavia's die door een bepaalde hokje moesten waarboven het geldbedrag stond wat er verdiend kon worden. Er waren meer dan 20 gangetjes met hokjes. Hier moest je per persoon door een sluisje en dan kom je bij een loket met een mevrouw die een mondlapje draagt en slecht Engels spreekt. Daarbij opgeteld de doofheid van het stijgen en dalen van het vliegtuig en dan weet je hoe moeilijk deze communicatie verloopt. Maar het grootste probleem was dat ze niet wist dat een Martinair vliegtuig was geland en zij maar steeds wilde weten met welk vluchtnummer ik was gekomen. Nou de MP 0617 en na check dubbel check mocht ik mijn bril af doen en in de camera kijken en ja hoor ik kreeg toestemming om Cuba te gaan zien; ze ontsloot elektronisch de uitgangsdeur.
Daarna moesten je spullen op de band en detector.
In het vliegtuig hadden we al een gezondheidsverklaring, die vooral gericht was op de Mexicaanse griep, ingevuld. Wij hadden toevallig de dag voor vertrek onze 2de anti Mexicaanse griepspuit gekregen, die op mijn arm de bol van een sombrero achter had gelaten. Die brief moest bij de volgende halte gecontroleerd en afgegeven worden. Daarna de koffers halen en naar de Fox gids. Dit is Diego; een mooie man die grappig Nederlands spreekt. Geld gewisseld en naar de bus. Om half 5 Nederlandse tijd zaten we in de hal van het hotel een welkomstdrankje te drinken. De tijd hier is 6 uur eerder; heerlijk weer een extra lange dag. Het hotel ligt in het oude Havana en heel centraal. En we zitten op niveau hoor, want Ernest Hemingway heeft een tijd lang in dit hotel gewoond: Hotel Ambos Mundos. Alles bij elkaar heeft hij 20 jaar in Havana of omgeving gewoond. In 1959 pakte hij - toen er kanker bij hem was geconstateerd - ineens zijn koffers en in 1961 is hij overleden.
En nu verblijven er 3 nachten in dit hotel.
We hebben een prachtige kamer op de hoek met 2 balkonachtige dingen met wijd openslaande deuren. Het is nu bijna ochtend in Nederland, we hebben ons net gedoucht en nu nog een drankje en dan even slapen. Morgen wordt vast een interessante dag.
Een heerlijk uitgebreid ontbijt op het dakterras met een prachtig uitzicht op de omgeving welke werd omfloerst door de opkomende zon. Daarna zijn we eerst zelf maar eens rond gaan kijken. Rond 9 uur de briefing en 10 uur een rondwandeling.
In uniform en in functie, maar toch even een foto moment om wat bij te verdienen en natuurlijk een grote sigaar in het gezicht. El commandante en Frans.
Men is hier verplicht om mensen in hun auto mee te nemen als zij vervoer willen en dus staan te wachten. Dit geldt natuurlijk niet voor de toeristen en zal meer gebruikt worden op het platteland dan in de stad.
Er wordt veel gevist vanaf de zijkant door visdraad met aas uit te gooien; makkelijk hoef je niet een vishengel mee te sjouwen en men kan het aas toch aardig ver het water in gooien.
Een groot beeld (Frans staat er dichtbij naar te kijken) van Jose Luz Caballero.
Een soort acacia boom: Flamboyan en die wordt ook wel de boom van de liefde genoemd. Deze boom heeft de ene keer bladeren en bloemen en daarna is hij kaal. Met het regelmatig wisselen van gedaante wordt de lijn naar de liefde getrokken.
Onder een huis uit 1791.
Simon Bolivar, afkomstig uit Venuzuela, zorgde ervoor dat tussen 1810 en 1825 het vasteland van Zuid Amerika onafhankelijk werd van Spanje. Alleen Cuba bleef 'loyaal' aan Spanje.
links: wapenmuseum
Onder: straat teken en verven, maar dan op karton.
En kinderen zijn overal hetzelfde; ze genieten volop van het geklieder.
Het Oude plein. Vroeger was dit gedeelte vooral voor de rijke mensen en handelaren. Onder het oudste huis van het plein.
In het centrum is men bezig om de gebouwen op te knappen en de upgrade voor de verdere omgeving staat later op de rol.
Deze jongen stond zo grappig.
Enigszins extravagant.
Deze man is bijna een karikatuur van zichzelf
Taartje vervoeren...
Voormalig klooster en nu duur hotel. Heel opvallend is de manier van wateropvang van de bovenste etage via planten enz naar beneden liep en daar opgevangen werd.
rechts zie je de opvang van het water en eronder: aljibe.
Oud Aquaduct gebouwd tussen 1565 en 1592; kwam van 15 km buiten de stad en voorzag de mensen van water. En een mooi beeld bij de deur. 
Beursgebouw
Rechts een bronzen beeld van Caballero de Paris; de edelman van Parijs. Het was een Spaanse man die heel wellevend en charmant was. Hij gaf kleine cadeautjes weg en hoopte dan wat geld te krijgen . Hij maakte een heel gelukkige en blije indruk en om nu het geluk ook aan je zijde te krijgen kan je zijn sik en/of zijn vinger aanraken, want dat zou voorspoed brengen.
Elektriciteit: het landelijk stroomnetwerk heeft een voltage van 110 volt. Het opladen van je accu's/batterijen duurt dan lang. Een enkele keer heeft een hotel 220 volt. Ook de stekkers zijn anders; 2 of soms 3 platte pinnen.
Een heel speciale brievenbus bij het postkantoor.
Plaza de San Francisco met op de achtergrond de kerk van Franciscus van Assisië. Hier zie je veel rijtuigjes en vrouwen die fleurig gekleed iedereen proberen te verleiden om haar op de foto te gaan of van haar een foto te nemen met een grote sigaar in het gezicht.
Links onder een winkel waar de mensen met het bonnenboekje of hun gewone peso’s CUP de basis middelen kunnen kopen. Meestal in het begin van de maand wordt daar gekocht.
Breien en haken voor de gezelligheid en om geld te verdienen.
Veel boeken over Che en de revolutie.
Onder de kapokboom is 1590 Havana ontstaan. Volgens mij waren er in die tijd veel kapokbomen en stonden die zeer centraal, want er zijn meer steden onder zo'n boom ontstaan.
Maar de geschiedenis vermeldt dat Diego Velázquez de Cuéllar - Spanjaard - in 1515 deze stad in het zuidoosten van Cuba stichtte en dat 4 jaar later Havana naar de huidige locatie werd verplaatst.
In 1538 werd Havana door piraten afgebrand. In 1762 werd de stad door de Engelsen veroverd en het jaar daarop werd het ingewisseld voor Florida. De Spanjaarden verlieten eind 19de eeuw Cuba onder de druk van de VS. In de tijd van de drooglegging (geen alcohol) in Amerika, werd Havana een bloeiend maffia gebied.
Ook in de tijd van Batista groeide het vermogen van de rijken door de bouw van casino's, het bouwen van grote huizen en het witwassen van zwart geld.
Carlos Manuel Céspedes de vader des vaderlands. Hij liet de slaven vrij en dat was meteen het begin van de onafhankelijkheid.
Onder een deel van het Oude plein van de wapens/het Paradeplein.
Het Palacio de los Capitanes Generales - in het oude Havana - met het standbeeld van Christoffel Columbus in de tuin lijkt een soort paleis maar hier waren militairen gehuisvest. De vrouwen sliepen aan de voorkant van de straat. Zij konden door het af en aanrijden van de rijtuigen op de stenen niet goed slapen en toen bedacht iemand om hout in de vorm van stenen te gebruiken en dat sorteerde het juiste effect.
Het paleis werd in 1902 de zetel van de regering toen Cuba onafhankelijk werd. Het paleis is sinds 1967 een museum.
Even uitrusten en dan lopen de steltlopers weer door de straten van Havana begeleid met muziek. Dit fenomeen is al zo'n 300 jaar oud en diende en dient nog om de mensen te vermaken.
oude auto's genoeg
Op allerlei mogelijke manieren probeert men geld te verdienen. Deze man heeft voor en achter een hondje op de fiets zitten en die beestjes zijn gedresseerd op mooi rechtop te zitten om op de foto te gaan en natuurlijk vangt het baasje geld...
Rechts een mevrouw die waarschijnlijk deel uit maakt van de Santeria; een religie welke door de slaven uit Nigeria is meegenomen.
Cathedral de San Cristobal; 18de eeuw neo barok en binnen neo klassiek.
En zo maar weer een bandje.
Zo zag vroeger een huis van rijke mensen er uit.
Vandaag een rondrit met oldtimers; super leuk. De auto's zijn uit de jaren 50 en het is telkens de vraag of je zelf de deur open en dicht kan krijgen want het werkt niet allemaal even soepel.
We wisselden van auto na een bezoek aan een bezienswaardigheid en zodoende konden meerdere auto's van binnen bekijken en ervaren hoe het vehikel rijdt.
Aasgieren komen hier veel voor; ze hebben een rode kop.
Kijkje vanaf de berg waarop het grote Jesusbeeld staat.
Het theater
Het Capitool is van de jaren 20 en lijkt op het Capitool van Washington DC. Tot 1959 zat de regering daar. Het is 92 meter hoog. In het midden van het gebouw is een diamant in de vloer gezet.
Kom er maar uit Frans, die auto nemen we niet mee!
Op het plein van de revolutie staat ook dit standbeeld van José Marti van 1958. Het stervormig gebouw erachter is het museum van Marti.
Ook zie je grote afbeeldingen van Che Guevara en Camilo.
De man hieronder moet maar niet te dicht bij een magnetisch veld komen...
Museum met prachtige stukken.
badkuipen: de voorste voor de vrouw en de achterste voor de man
Al voor dat we het museum in gingen vroeg een man of we een ritje wilden maken in een koets. Nee wij zouden naar het museum gaan maar dat was nog dicht. Hij gaf ons een signaal zodra het open was en nadat we het museum bezocht hadden stond hij er weer en dus een ritje met de koets gemaakt. Heel leuk want we kwamen weer op andere plekken die we nog niet eerder gezien hadden.
Onder het telecommunicatie gebouw
Onder: voormalig duur hotel Boven station
kogelgaten in de muur van de revolutie
museum van schone kunst [onder]
In de etalage zie je de weerspiegeling van ons rijtuig. En rechts het gebouw van de politie.
Onder het politiebureau
Belangrijk symbool van Havana. In deze kroeg [onder] kwam Ernest Hemingway vaak. Hij werd hier Ernest 'papa' Hemingway. Hij heeft hier ruim 20 jaar gewoond.
Het suikerriet werd in de pers/molen tot een vloeibare substantie gemaakt en dan nog wat ijsklonten, rum en een stokje suikerriet en het drankje is compleet maar vooral heerlijk.
Paleis van de revolutie.
Coco-taxi.
Met de Coco taxi door Havanna is een leuke belevenis. De Coco taxi is een scooter met een gele kap en het heeft veel weg van een ei. Het chaufferen vereist de nodige behendigheid, want ze rijden tussen alle verkeer door en weten precies hoe veel ruimte er nog voor hun taxi is.
We hadden een vrouwelijke chauffeur en een pittige; ze scheurde door de straten en steegjes en haalde soms de andere coco taxi's in.
Callejon de Hamel is een kunstvorm die gestoeld is op de Afrikaanse cultuur.
Tot slot bracht de coco taxi ons naar de sigarenfabriek. Dagelijks worden hier zo'n 25.000 sigaren gemaakt. Per dag maakten de mensen 120-130 sigaren en als ze er meer maakten verdiende men extra/meer.
Op een verhoging zat een vrouw die de mensen voorlas of informatie over andere gebeurtenissen of zaken gaf. Een soort van educatieve manier om de mensen te informeren en/of iets extra bij te brengen.
De eerste stap is het onderverdelen van de bladen op kleur en het verwijderen van de grote nerf. Dan werden 2 binnenbladeren gerold en op maat gebracht en in een pers gezet. Na 30 minuten werden ze eruit gehaald en volgde het buitenblad en daarna werden de uiteinden met een speciaal stukje afgewerkt. Men gebruikt hier natuurlijke lijmproducten voor uit planten en bomen. En de sigaren worden daarna weer op kleur gesorteerd, voorzien van een bandje en in een kistje gedaan en ook dat kistje krijgt de nodige zegels en stempels.
De werknemers krijgen elke dag 5 sigaren die ze zelf kunnen oproken of verkopen op straat.
Fiesta Campensina: even lunchen en parkje bekijken.
Cienfuegos is een stadje in Midden Cuba. Dit stadje is in 1809 gesticht onder de kapokboom door José Cienfuentos.
Kerk Teatro Tomas Terry.
Plein van José Marti met achteraan de triomfboog die is gebouwd door de arbeiders van het dorp. Het is de enige boog in Cuba.
Dit is een kopie van het beeld dat door 3 slaven gevonden is en daarom staat aan de voeten van de madonna een bootje afgebeeld met 3 slaven.
Palacio de Valle.
Mensen vragen om zeep, shampoo, pennen en ook bieden ze aan om op de foto te gaan zodat ze wat geld k rijgen. Pennen worden vaak weer doorverkocht.
Deze vrouw heeft een mooi gerimpeld gezicht, maar haar huid lijkt wel van leer.
Wauwww!!!
Deze man is aan het vissen; hij gooit een lijntje met aas zo ver mogelijk en dan maar afwachten en hopen...
Trinidad is in 1514 door Diego Velázquez en was toen de 3de koloniale nederzetting. In het begin was het een welvarend goudmijn centrum en tussen 1820 en 1860 kwam de suikerrietproductie hiervoor in de plaats.
De gebouwen zijn uit de 18de en 19de eeuw.
In het park Céspedes staat natuurlijk zijn beeld.
Een straatveegster is zeer gewetensvol aan het vegen.
Man bakt een soort van gefrituurde pringels.
Schoolkinderen: basisschool want die hebben rood-witte uniformen. Vervolgonderwijs meestal bruin-wit en ander onderwijs ook nog blauw-wit.
Plaza Mayor
Schattig die kinderen hand in hand
De kerk: Hermita de nouestra señora de la Candelaria de la Popa.
De Madonna die door 3 slaven (2 zwarte en 1 blanke) gevonden is.
Om hen te eren staat de Madonna als het ware op een boot.
Deze Madonna is door Paus Benedictus in 1919 uitgeroepen tot beschermvrouwe van Cuba; de maagd van Liefdadigheid.
Links zie je de enige zittende Christus van Zuid Amerika; de la Vera Christus.
Op de foto zie je de verandering in gebruik van materialen. Op de ene foto zie je de houten raamstijlen (18e eeuw) en op de andere foto de ijzeren (19e en 20e eeuw) ter bescherming.
Bandieten waren niet echte boeven, maar strijders tegen het regime van Batista en voor de onafhankelijkheid tot 1967. Deze strijd werd gefinancierd door de CIA. Deze bandieten moesten de bergen in vluchten om aan het regime te ontsnappen. Maar het werden pas echte bandieten toen ze de boeren gingen doden; ze zijn opgepakt.
Canchanchara is het typische drankje uit deze streek. Het is een mix van rum, honing en citroensap; lekker fris van smaak. Rechtsonder een man die sigaren nog met de hand maakt.
Het Santería geloof is het meest voorkomend op Cuba en is meegebracht door de slaven die uit Nigeria gehaald waren. de mensen herken je door dat ze helemaal in het wit kleed zijn. De hoogste God heet Olofi, maar die is niet direct te aanbidden omdat er lagere God en daarvoor zijn.
De lagere Goden worden vaak aangegeven door een soort poppen.
Vandaag zagen we de God van de zee; vergelijkbaar met de zwarte madonna. Er zijn wel veel raakvlakken met de katholieke religie.
De siësta en je ziet ook hier dat de meeste kinderen buik slapers zijn. Je ziet hier trouwens geen kinderwagens. De reden hiervoor is omdat ze duur zijn en de straten in dorpen zoals Trinidad niet gebruikt kunnen worden. De straten zijn niet glad, maar liggen vol allerlei keien van ongelijke afmeting.
Het bord [arrendagor divisa 330] op een huis wil zeggen dat er hier kamers worden verhuurd. En hoewel men normaal geen belasting betaalt moet hier wel belasting voor betaald worden.
Hier zie je geen grote billboards met reclame. Alle grote borden zijn gericht op de revolutie of mensen die daar aan hebben bijgedragen enz.
Elk nadeel heeft zijn voordeel: files kent men hier niet! Men mag en kan niet zo maar een auto kopen en dus is het verkeer beperkt. Maar elk nadeel heeft nog een extra nadeel Meneer Johan Cruijff - tenminste hier - de uitlaatgassen zijn behoorlijk heftig.
In een Cadeca (wisselkantoor met goede koersen) kunnen we onze euro's wisselen voor de CUC -Peso convertible
Hierboven de gewone peso- CUP met Che.
Che speelt nog steeds een hele grote rol in het Cuba van nu. Maar ook zie je veel borden met afbeeldingen van de zogenaamde helden. Mannen die voor het land een belangrijke rol hebben gespeeld
. Zo staan er ook giga grote borden met de afbeeldingen van 5 mannen. Zij zitten in Amerika vast. Ik dacht voor spionage; ze waren geïnfiltreerd in anti Cuba organisaties en zijn opgepakt. En op de borden staat de leuze erbij dat ze terug zullen komen.
Rare beestjes lopen in de gang; het lijken een soort van kreeftjes die een schelp als huis hebben ingepikt...
Een wandeling naar de waterval was optioneel en 14 van de 18 mensen gingen mee. Het had meer weg van een hiking dan een wandeling; klimmen en klauteren over stenen en smalle paadjes, via stenen over beekjes en hangbruggen over stromend water en dat met een graadje of 30... PFFFF!!!
Mijn 4 maanden geleden gerepareerde meniscus had ik al eerder deze week flink laten schrikken en nu dit wandelingetje... Heel goed uitgekeken dus.
links: om slaven vast te zetten werden ze met armen en hoofd tussen 2 uitgeholde planken gezet.
Een boerderij waar we een speciaal klaargemaakte thee gedronken hebben.
Op een bepaald moment maakte Frans van die rare dansbewegingen en schudde hij deze engerd van een cm of 10 uit zijn shirt. Dat ding was - zonder dat hij het door had - zo maar onder zijn shirt Frans gekropen. Je moet er toch niet aan denken dat je met je rug ergens tegenaan zou gaan zitten met dat plakkaat op je rug. Hij had Frans wel een klein beetje gebeten.
De slaapkamer kent geen luxe, maar het bed staat mooi opgemaakt klaar en er hangt zelfs een touwtje om iets op te hangen. Een open kast is afgedekt met een gordijn. Men ontvangt regelmatig toeristen en dus willen ze alles tip top in orde hebben.
Een kolibrie op de foto zetten vergt toch een snelle camera, waant het beestje beweegt zijn vleugeltjes op volle toeren en is zo klein en snel. Ze blijven niet zitten en dus moet je ze al vliegend fotograferen.
de waterval rechtsonder
We zouden een makkelijkere terugweg nemen, maar een van de wespennesten was op oorlogspad. Onder links zie die witte zakachtige dingen tegen de rots hangen; dat zijn de wespennesten. Dus moesten we dezelfde klim-en klauterweg terug.
paddenstoelen
Wat heerlijk dat de bus airco heeft. Dampende mensen stapten in de bus en kregen een afkoeling tot aan het hotel.
Op weg naar onze nieuwe bestemming hebben we een stop ingelast om een landgoed te bezoeken, net buiten Trinidad. Hier Staat het huis van de planters gebouwd volgens de Trinitarian architectuur van de 18e en 19e is gebouwd. Er stond een uitkijktoren, maar ook een fabriek voor de verwerking van het gewas en slaven werkten daar.
Grappig dat op het schilderij je de toren in aanbouw ziet afgebeeld en links zoals hij nu eruit ziet.
Het huis is van begin 1800 en de oogst en verwerking met de suikermolen (rechts en boven) was zo halverwege de 19e eeuw. Meestal moesten de slaven dit zware werk doen en een enkele keer werden daar paarden voor gebruikt.
Een oude landkaart en daar zie je ook de toren op; staat in het geel getekend. Het portret van de Mevrouw des Huizes. Vriendelijk lachen was toen nog geen optie zo te zien.
Prachtige hoge plafonds.
Volgens Frans zat de schommelstoel heerlijk... alleen de stoel of hoorde het landgoed er ook bij?
De mensen leven heel veel buiten; men zit vaak voor het huis en kijkt wat rond. De meneer onder heeft erg sterke glazen in zijn bril; modelletje Jampot.
Paard en wagen zie je nog veel.
Suikerriet is een belangrijk product en wordt in de maanden december t/m februari geoogst en verwerkt.
De mensen hier houden van zoet en dus van suiker. Het openbaar vervoer vindt nog plaats met behulp van paard en kar. Hoe oude mensen dat doen? En wat te denken van mensen met een handicap.... Die komen niet verder dan hun huis denk ik...
Rio Azul zijn we gestopt en hebben we een heerlijke pina colada gedronken.
Wat meer informatie over de bonnen en bonnenboekjes, wat dat let hier nog heel nauw.
Een persoon van het gezin krijgt een bonnenboekje en dat geldt dan voor alle gezinsleden. Gezinnen zijn hier meer samengesteld uit grootouders, kinderen en kleinkinderen omdat men niet zo maar een eigen woning kan en mag kopen. Sinds de 50-tiger jaren is het net zoals met de auto's kopen: men kan wel een huis of auto kopen, maar dan wordt er onder de tafel betaald. Op die manier heeft men wel een huis, maar nooit het eigendomsrecht. Ga je weg, dan is dat bezit ook weg.
Het bonnenboekje wordt 1 keer per jaar uitgegeven en men kan daarvoor de basale voedings- en andere middelen krijgen, maar het is net genoeg om niet dood te gaan echter veel te weinig om van te leven. Alles wordt nauwkeurig genoteerd.
Om die basis aan te vullen is er een zwarte handel.
Ook is er een zwarte handel voor rundvlees. Men houdt hier koeien voor de melk voor de kinderen, de zwangeren, de zieken en de oude mensen en niet om te slachten. Maar je kan wel aan rundvlees komen via de zwarte handel.
De militaire dienstplicht is hier een jaar of 2, maar alleen voor mannen. Iedereen moet sociale dienstplicht vervullen. Voor vrouwen is dat 3 jaar en mannen 2 jaar. Maar als je een universitaire doet of gedaan hebt, dan hoef je maar 1 jaar sociale dienstplicht te vervullen.
HIV en aids wordt hier goed opgepakt. De dochter van Raoul Castro is arts en heeft zo'n jaar of 5 à 6 geleden een tv-programma ontwikkeld om mensen te informeren.
Homoseksualiteit wordt geaccepteerd in de grote steden zoals Havana, maar op het platteland is het nog een groot taboe!
Cubanen zijn erg lijfelijk en levendig; ze praten vol vuur met handen en mimiek. Hebben allerlei gelaatsuitdrukkingen en gebarentaal om hun woorden kracht bij te zetten.
Camagüey behoort tot een van de grotere steden van Cuba. De straatjes zijn smal, kronkelig en onoverzichtelijk. De reden voor deze manier van straten aanleggen? Het verhaal gaat dat de stichters van de stad (1528) deze manier van bouwen had bedacht ter preventie van invallen door piraten. Men dacht dat het zo verwarrend zou zijn dat men wel zou afdruipen. Helaas bleek het eerder een uitdaging te zijn, want de stad is 2 maal geplunderd; de eerste keer in 1668 door de Engelse kaper Sir Henry Morgan en de 2de keer in 1679 door de Franse piraat François Granmont.
Nadat we onze spullen op onze kamer hadden gezet gingen we met de fietstaxi een rondje bezienswaardigheden af.
Eglisia de Nuestra Señora de la Merced is gebouwd in 1748 en restauratie in 1848 en 2004. Het zilveren graf van Christus is mooi. De kosten van de bouw was 30.000 zilveren munten.
De Kapokboom waaronder de stad is gesticht en het theater; gebouwd in 1850.
Allerlei leuke beelden: de krantenlezer, die de mensen gestimuleerd heeft tot het lezen van kranten. De roddelaarsters ...pssssttt
Gymnastiek op het plein. Jongens en meisjes samen en toch apart...
De man op onderstaande foto zorgde er voor dat de vogels weg gingen die wilden komen; hij stond op het dak.
Onder weer zo'n basale winkel; maar het aantal producten is zeer beperkt. Als je dan onze winkels ziet, waar je van 1 product zo veel verschillende merken hebt dat je niet weet welke je moet kiezen.....
De kerk van San Juan de Dios met op het altaar de drie-eenheid: de vader, de zoon en de heilige geest.
Deze mannen spelen domino op straat.
Het grote beeld: man op paard is van Ignacio Agramonte. Ignacio heeft in 1869 tegen de Spanjaarden gestreden en is om die reden een held. De 4 palmbomen zijn geplant ter herdenking aan de 50 mensen die door de Spanjaarden gedood zijn in 1851.
Omdat hier de beelden nog niet zo bekend waren heeft men palmbomen geplant; in elke hoek 1 boom.
De stad is weer ontwaakt en wij weer klaar voor vertrek. Op weg naar onze volgende bestemming: Santiago de Cuba en natuurlijk een paar keer gepauzeerd.
Auto van het Rode kruis en een vrachtauto met bekend bier: Bucanero.
Overal en bijna altijd live muziek. De man rechts is de Cubaanse Andre Hazes.
Santiago de Cuba is in 1514 gesticht door Diego de Velázquez en heeft een rijke culturele geschiedenis en intellectuele traditie, want hier begon Fidel zijn eerste mislukte aanval op de Moncadakazerne in 1953 maar verklaarde hier ook in 1959 de triomf van de Revolutie. De beïnvloeding van elkaars muziek, zang en dans door de Spanjaarden, Fransen en Afro-Caribiërs door de eeuwen heen heeft zijn vrolijke sporen achtergelaten.
Het plein van de revolutie waar het standbeeld van Generaal Antonio Maceo staat. Bij de het standbeeld staan diverse machettes (kapmessen); de messen voor de gewone soldaten.
Er rijdt van alles op de weg.
Cementerio Santa Ifigenia: de rustplaats van veel grote helden en belangrijke families van Santiago en van heel Cuba.
Mausoleum van José Marti is de belangrijkste persoon die er ligt. Elk half uur wordt er op ceremoniële wijze de wacht afgelost.
Op zijn kistachtig verblijf ligt de vlag en het mausoleum is zo gebouwd dat de zon altijd op hem zal schijnen.
Er zijn verschillende wapenschilden van de landen die Marti bezocht had.
In het midden een van de borden die een provincie van Cuba weer geven.
Marti werkte in de VS als journalist en van daaruit heeft hij de strijd van 1895 tot 1899 geregeld/georganiseerd. Het betrof hier de strijd
tegen de Spanjaarden. Daarop volgde een periode van onafhankelijkheid en de presidenten die het land leidden werden meestal met steun van Amerika benoemd. Deze periode duurde van 1902 tot 1959. Het beeld van Marti.
Ter nagedachtenis aan alle gevallenen van juli 1953; de eerste strijd van Fidel Castro tegen Batista: Martires del 26 de julio de 1953. In een ronde vorm staan vele namen op dit monument. Onder deze foto zie je hoe het van dicht bij eruit ziet.
Het graf van de familie Bacardi; je weet wel die van de rum.
Meneer Bacardi leefde van 1862 tot 1933 en hij was de eerste burgemeester van Santiago en grondlegger van het rum imperium. Na de komst van Fidel Castro is zijn zoon in 1959 naar de VS vertrokken. De zoon heeft het fabricaat meegenomen en dus was er hier geen Barcadi rum meer te vinden en hebben ze zelf andere soorten rum moeten ontwikkelen.
Naast een heleboel suikerbaronnen ligt er ook begraven de vader des Vaderlands Carlos Manuel de Céspedes. Carlos komt aan deze naam: vader des vaderlands, omdat toen zijn zoon gevangen was genomen door de Spanjaarden hij de keus kreeg dat ze of ze zijn zoon zouden doden of Carlos moest de oorlog stoppen en dan werd zijn zoon vrij gelaten. Carlos reageerde hierop met: Alle Cubanen zijn mijn zonen. En hiermee was hij de held.
Het graf van Compay Segundo laat al zien dat het om een muzikaal iemand gaat. Hij was de beroemde chan-chan (variant van de son muziek) zanger. Hij leefde van 1907 tot 2008 en de steen is versierd met 96 bloemen van het leven en de voor hem typerende hoed en natuurlijk zijn gitaar.
Mooie oude foto's op de grafzerken.
Iedereen wordt door de staat begraven en 90% wordt nog steeds begraven.
De Moncadakazerne waar in 1953 Fidels aanval mislukte. Tijdens de carnaval zouden ze een aanval plegen op het regime van Batista. Fidel en zijn aanhangers waren gekleed in het uniform van het regime, maar een van de Batista aanhangers herkende Fidel en sloeg alarm. De kogelgaten van die korte strijd zitten nog in de muur. Velen zijn gevangen genomen en na een paar dagen vermoord. Degene die verantwoordelijk was voor het vermoorden van de aanvallers, besloot dat Fidel niet vermoord zou worden maar een proces zou krijgen. Tijdens dit proces was Fidel zijn eigen advocaat.
Na 11 maanden in de gevangenis gezeten te hebben kwam hij vrij en ging naar Mexico.
Van daaruit is hij met zijn wapenbroeder Che de voorbereiding op de nieuwe strijd begonnen.
De ouders van Fidel komen uit Spanje; Hij heeft 2 kinderen uit zijn eerste huwelijk en trouwde daarna een vrouw uit Trinidad en kreeg toen nog eens 5 kinderen. Verder komt het gezin nooit in de publiciteit en hij praat ook nooit over zijn gezin. Men weet dat hij in de dure wijk van Havana woont, maar niet weet precies waar...
De zus van Fidel - Juanita - woont al jaren in de VS en heeft samengewerkt met de CIA.
Cathedral de Nuestra Señora de la Asunción. De kerk is 5 eeuwen uit en vaak gerestaureerd. Rechts de engel die op de kathedraal staat.
Het plein ervoor is uitermate gezellig; veel muziek en mensen.
Vanaf het balkon van het stadhuis heeft Fidel in 1959 zijn eerste toespraak gehouden [linksonder]. Rechtsboven het huis vanVélázquez;het is het oudste gebouw van Cuba van 1522 en zit nu een museum in [rechtsonder].
Kleurrijke mensen en de sigaren doen het altijd goed. Maatje grote bolknak.
De huizen worden zelden opnieuw van een verfje voorzien 
Het Castillo de San Pedro del Morro. Halverwege de 17de eeuw door de Spanjaarden gebouwd ter bescherming tegen piraten en later de Engelsen.
aasgieren (met een rode kop) zie je hier veel
Op deze manier werd de kanonskogels naar boven getransporteerd.
Zo'n kogel weegt 10 kilo.
Het liep al tegen 1 uur in de middag en het kwik sprong gigantisch omhoog. Naar de kamer om af te koelen, want dat was wel nodig.
En de avond sloten we af met de Tropicana de Santiago; een wervelende show waarbij de dansers en danseressen een opzwepende manier van dansen hadden. Erg ritmisch, erg snel en erg heftig om te zien dat ze toch weer terug in hun oorspronkelijke positie kwamen nadat ze zich hadden opgevouwen enz.
Haar schoentje ging half uit tijdens het dansen, maar ze danste gewoon door. Knap hoor.
Basilica de Nouestra Señora de Cobre.
Deze basiliek is op 8 september 1927 ingewijd. In 1936 werd haar beeld op dezelfde datum naar Santiago de Cuba gebracht. Johannes Paulus heeft in 1998 de kroning - tijdens zijn bezoek aan Cuba - bevestigd.
Het beeld - Cachita genoemd - is in 1608 gevonden. De basiliek is een soort bedevaartplaats geworden. Mensen komen hier naar toe en leggen vooral zonnebloemen neer bij de Madonna. Het beeld is geel met goud bezet. De kroon is een replica.
Op 8 september komen 10 duizenden aanbidders naar Cobra om de Madonna te eren en zowel Katholieken als Santeria aanhangers komen hier te samen.
Het raakvlak zit 'm vooral in de kleur van het gewaad, omdat de Godin Orisha Ochún de kleur geel draagt.
Onder zie je nog een speciaal beeld wat een godsdienstige achtergrond heeft. Op de linker foto bij de rode vlek is te zien hoe ver en hoe hoog het in werkelijkheid staat.
Nog een wagen getrokken door ossen. En rechts een bar The Beatles.
Bayamo was onze volgende stop. Het is in 1513 door Diego de Velázquez gesticht.
Onder zie je weer zo'n politiek reclamebord; als je naar het huis kijkt weet je dat het niet om een klein bordje gaat en het blijft ook gewoon staan, dus niet - zoals bij ons - voor een periode van verkiezingen.
Hier werd het volkslied: '' La Bayamesa' gecomponeerd door Perucho Figueredo. Deze man en Céspedes zijn door de Spanjaarden opgepakt en geëxecuteerd.
Onder: Geboortehuis van Céspedes, wat nu een museum is.
Ze hebben maar een paar knikkers, maar knikkeren wel!
Diego legt de klemtonen op woorden soms net iets anders en daardoor wordt het woord anders, maar het heeft wel charme. Hij doet ontzettend zijn best en hij moet wel een kei op taalgebied zijn om het Nederlands in zo'n korte tijd zo goed te beheersen. Een keer zei hij dat hij het op moest zoeken in zijn 'kamer woordenboek' en wij dachten dat hij het in zijn kamer in het woordenboek moest op zoeken... totdat we de volgende dag het boek zagen: Kamer woordenboek! Diego had het goed gezegd.
De Cathedral de Santisimo de Salvador uit 1868. De man rechts wilde ook wat verdienen en dus een foto op zijn verzoek genomen. Hij knarste continu op zijn tanden.
apart vervoermiddel
Deze muziekgroep was wel super goed.
In dit restaurant, mooie locatie daar niet van, gingen we lunchen. Tenminste dat was de bedoeling. Er zaten al een aantal mensen van onze groep en nog meer mensen. Dus wij gingen braaf zitten en wachtten, en wachtten, en wachtten... Maar aangezien het behoorlijk warm is en wij ons al heel erg gefocust hadden op een koel biertje... was dat wachten na een kwartier wel wat te lang. De vrouw van de bediening liep telkens met een groot blad met bordjes met rijst langs ons en keek stoïcijns voor zich uit op zowel de heen- als de terugweg. Op een van die 'terugwegen' naar de keuken, spraken we haar aan en beduidden dat we wat wilde bestellen; ze wuifde even met haar hand en liep gewoon verder. Nu was dit al irritant, maar een bijkomend probleem was de klok. Wij moesten op een bepaalde tijd weer bij de bus zijn. Frans is naar de bar gegaan en had een lief en behulpzame jongen vrouw bereid gevonden om die biertjes te regelen en ook nog onze bestelling te verzorgen. In snel tempo was onze lunch er toen. Ja en toen kwam het afrekenen. We liepen gewoon naar voren en niemand ondernam actie, dus we zouden in principe gewoon zonder te betalen naar buiten hebben kunnen lopen. Maar dat was niet onze bedoeling. We wilden bij die vrouw afrekenen of in elk geval haar bedanken en een fooi geven. Het was even zoeken, maar ik vond haar in de keuken. Ze vond het leuk dat we speciaal naar haar vroegen en haar bedankten. Kortom: ze verdienen hier geen Michellin ster voor de service en ook niet voor het eten, maar die jongen vrouw was veel belovend.
Diego had een speciaal restaurant op het oog. Het was in een gewoon huis en de mensen zouden eten bereiden voor onze groep.
Sagitario restaurant stond op een bord aan de buitengevel. En inderdaad je kwam in een huis, maar daar liep je meteen door heen tot je in de overdekte tuin terecht kwam. Daar stonden een aantal zeer wankele gedekte tafels. Maar dan zie je dat ze niet kunnen omgaan met een dergelijke hoeveelheid mensen. Bucanero bier was er maar beperkt, dus na je eerste biertje moest je of ander bier of andere drank nemen. Er waren maar 13 vissen, terwijl 15 mensen vis hadden besteld. Een paar moesten dus switchen naar varkensvlees. Het servet... was echt een lachertje: het was opgerold wc papier; gelukkig wel ongebruikt.
De prijs-kwaliteit verhouding was behoorlijk uit balans; wij hebben in Cuba veel lekkerder gegeten voor veel minder peso’s.
De koffiekopjes waren wel grappig; het had wat weg van een kinderserviesje.
Het was zondagavond en in ons hotel was een soort van disco; harde muziek. Maar ach ik ging toch pas om 1 uur slapen. Na een paar uur werd ik wakker van een krekel die onder de deur door gekomen was en een serenade aan het geven was. Leuk voor zijn soortgenoten, maar niks voor mij. Dus licht aan en met de zaklamp spoorde ik hem op, maar hij was snel en sprong weg. Ik hoopte dat hij de boodschap begrepen had, maar helaas... ik lag net weer te slapen of hij was weer flink zijn best aan het doen. Ik was het zat en heb toen de airco maar hoger gezet, zodat de wind hem wellicht in de goede richting zou wijzen. Is gelukt.
In de toren rechts wordt water in opgevangen. Je ziet ze door heel Cuba.
De Camello-bus en de naam dankt de bus aan de vorm (kameel). Ze rijden nog tussen bepaalde steden.
De rook is afkomstig van het afbranden van heet blad van de suikerriet. Het is een gecontroleerde brand en zou de suiker ten goede komen, maar de rook is behoorlijk.
Santi Spiritus is ook door Diego Velázquez gesticht. Het heeft een koloniaal verleden, maar nu is er weinig te doen.
In dit gebied is landbouw en veeteelt een belangrijke bron van inkomsten. Serafin Sanchez plein; rechts onder zijn beeld. Hij was een generaal van de onafhankelijkheid.
Museum
Markant hoofd van Marti.
Ons huisdiertje (salamanderachtig beestje) heeft de nacht bij ons doorgebracht en zat vanmorgen weer in de gordijnen. Voor alle zekerheid heb ik wel even in mijn schoenen gekeken voordat ik ze aan trok en een klap tegen de koffer gegeven.
Maar zo ver we weten zijn de dieren niet mee gereisd.
De rit naar Santa Clara duurde niet lang en dat was wel net zo prettig voor een aantal zieke mensen in onze groep.
Voordat we naar het stadje zelf gingen zijn we eerst naar het Monumento Ernesto Che Guevara gegaan. Het is een gigantisch groot plein - Plein van de Revolutie - een slordige 17.000 m². Ter herdenking van de 20ste 'verjaardag' van de executie van Che Guevara in Bolivia werd dit monument opgericht. Je ziet een krachtige en vechtlustige Che met in zijn ene hand een geweer en de andere arm in een mitella. Het is een 7 meter hoog beeld en om te verhoudingen goed te kunnen zien: op de rechter foto staat Frans onderaan het beeld.
In het museum is het leven van Che en zijn kornuiten in beeld gebracht.
In 1997 heeft men het lichaam van Che 
opgegraven en toen bleek dat zijn lichaam niet compleet was. Hij miste handen en benen. Er wordt gezegd dat iemand die heeft gekregen, maar wie??? Men heeft de restanten van zijn lichaam op een memorabele manier hier her begraven. Je mag geen foto's maken.
links: de afscheidsbrief van Che aan Fidel Castro. Recht is de vertaling van die brief te lezen.
Santa Clara ligt centraal in Cuba aan de westelijke voet van het Sierra del Escambray gebergte. Het is de derde stad met een universiteit.
Op 28 december 1958 vocht Che Guevara met zijn medestrijders hier de laatste en belangrijkste strijd tegen de zittende president Batista. Batista had gepantserde treinen naar hier gestuurd om zijn manschappen te ondersteunen, maar die trein werd met een bulldozer onderuit gehaald en de lading wapens kamen nu in de handen van de tegenpartij. Op nieuwjaarsdag 1959 ontvluchtte Batiste
Havanna en het land.
Hieronder de treinen en in de wagons een soort van museum.
Om te laten zien hoe de strijders tegen het bewind leefden is in een museum ingericht in de wagons die vroeger door hen gebruikt werden.
Parque Vidal in Santa Clara is het middelpunt van het stadje en hieraan liggen prachtige en belangrijke gebouwen. Op weg naar het centrum stonden deze 2-spannen gebroederlijk op een rij.
rechts het hotel Santa Clara waar de kogelgaten nog in de muur zitten.
Palacio provincial is van 1910 en onder Teatro la Caridad van 1858.
Ons hotel heet Los Caneyes; dit was de naam van de oorspronkelijke bewoners: de indianen. Heel leuk terug te zien in alle houtsnijwerk.
De dag van de eerste opsplitsing van de groep. Margo - had de dag ervoor al namens de groep een leuk afscheidswoordje gedaan en Diego bedankt voor zijn inzet en begeleiding en Maud deed haar woordje van dank in het Spaans voor de chauffeur - en Henk gingen nog een weekje naar een andere locatie.
De groep was prettig, men liet elkaar vrij en respecteerde de eigen invulling van de vrije momenten.
Deze dag vertrokken dus - uit gewuifd door Margo en Henk - 16 mensen naar Varadero. Nog even een koffiestop bij de boerderij.
Hieronder zien je een variant met alcohol op de weekend quiz van Fred Oster. De inzet is 1 Cuc en dan wijs je een huisje met een cijfer erop aa n waarvan je verwacht of hoopt dat de cavia in gaat. De man zet een huisje over de cavia, draait hem en dan laat hij de cavia vrij en hij loopt in een huisje. Heb je daar je hand op dan mag je kiezen uit al die flessen die er op de tafel staan.
En rond half 1 kwamen we in Varadero aan; een resort. Wij hadden liever nog wat extra tijd in Havana gehad, maar dat was helaas geen keuze optie bij de reis. Ja zo'n all inclusive resort is niet zo aan ons besteed; wij gaan liever ons eigen gang en houden niet van die massale manier van vakantie vieren. Bovendien zijn we ook geen zon en strand aanbidders.
Afscheid nemen van de chauffeur; een rustige en aardige man en van Diego een enthousiaste man, die zich niet op dringt maar wel altijd voor je klaar staat.; voor zijn Fox-groep. Hij heeft het heel erg goed gedaan en zijn Cub-Hollands was vaak grappig. Maar zijn taak zat erop en hij leverde ons over aan mevrouw Smiley. Al voor dat ze begon te praten trok ze een grimas die een vriendelijke lach moest voorstellen, maar op mij meer als beroepsdeformatieve aanpak over kwam.
Gelukkig ging ze niet alle excursies puntsgewijs behandelen en liet ze het bij de informatie die relevant was.
Zowel bij Diego als bij haar hebben we geen bevredigend antwoord gekregen op de vraag: of het waar is dat je geen mobiel met gps bij je mocht hebben en als dat zo zou zijn wat dan de reden hiervoor is. Diego had er nog nooit van gehoord en mevrouw Smiley zei dat het niet mocht en dat de douane daar naar kijkt en je te signaleren bent. Dus aangegeven dat als je hem gewoon uit zet en in je tas doet, dat er dan geen haan naar kraait. Daarop gaf ze aan dat men ook drugs smokkelt, maar als je gepakt wordt. Nou dat antwoord vond ik echt een zwaktebod. Er is een behoorlijk verschil tussen een mobiel met gps en drugs!
Het zo maar gelaten, want ik merkte dat het geen nut had.
Daarna kwam ook nog de melding dat het reserveren voor het eten in het aparte restaurant enkel voor de mensen die langer bleven was. Toen we naar de reden vroegen blijkt dat je de ochtend pas kan reserveren voor de volgende avond. Hoe gek kan je het maken. Nee zo'n resort is niks voor ons.
Helaas moesten we nog tot 16 uur wachten eer de kamer klaar was en dat was wel de juiste inchecktijd, maar toch... Het zou handiger zijn om dan ook niet zo vroeg in het hotel te arriveren. Je kunt natuurlijk wel - nadat je geringd bent - gaan lunchen, maar je kan je niet verkleden...
Als Fox keuze mogelijkheden geeft voor een verlenging dan zou ik aanraden om een extra verlenging in Havana tot de mogelijkheden zou behoren.
Maar toen we eindelijk op onze kamer terecht konden moest ik constateren dat het een super mooie kamer was.
Vrijdag gaan we met nog 4 mensen - Cokkie & Arie, Kitty & Boudewijn - naar Nederland terug. De andere mensen hadden of vrijwillig bijgeboekt of noodgedwongen door dat er geen plaats meer was in het vliegtuig.
Dus blijven Bea & Paula, Ada & Nina, Ria & Hans, Maud & Albert en Annie & Paul nog wat langer.
Wat ik nog nooit had meegemaakt: ik hoorde miauwen. Eerst dacht ik dat het op de tv was, maar toen ik de deur open deed - we zitten op de 2de etage - stapte een cyperse kat parmant en luid miauwend binnen.
Het eten is goed, de bediening is heel vriendelijk, maar als er een bingo is of een ander optreden dan gebruiken ze mega grote boxen en zetten het volume aardig open. En dat zou nog niet zo erg zijn als ze de bassen aan pasten. We zaten in onze kamer te dreunen en dus is Frans gaan klagen en heeft uitgelegd dat die bassen idioot afgesteld stonden. Er werd meteen gebeld en toen hij richting kamer ging werd hij aangesproken en dat hadden we niet verwacht. Er werd meteen iets aan die bassen gedaan.
Ook was er een schroefje uit mijn koffer gevallen en meteen werd de monteur opgeroepen en repareerde hij mijn koffers.
Dus hoewel we het niet zo op een resort hebben moet ik wel zeggen dat Villa Cuba een prima resort is.
Prachtige creatie: Don Quichotte, stond een stukje buiten ons hotel.
menselijk vrachtvervoer!
Het resort
De maaltijden zijn een happening op zich. Als de klok richting de openingstijden van het restaurant tikt neemt de activiteit richting deur toe. Een stroom van mensen verspreidt zich over de tafeltjes en merkt het als tijdelijk bezit door er een pet, sjaal of tas neer te leggen. Daarna is het achter aansluiten om ‘je boodschappen’ te doen bij het buffet. Doordat je dezelfde mensen op die manier regelmatig tegen komt worden ze al een beetje eigen.
Zo zit meneer Smakman meestal vlak naast ons. Deze man op een behoorlijke leeftijd, loopt met een kruk naar binnen maar daarna hangt hij de kruk als ijkpunt aan zijn stoel. En het werkt! Vanmiddag wilde hij ineens van tafel veranderen toen hij met zijn soepje terug kwam, maar miste zijn stok en dus zat hij verkeerd. Meneer Smakman loopt krakkemikkerig, maar heeft nog een heel gezonde eetlust. Ook maakt de volgorde van eten hem niet uit; hij begint met een vol bord met kip, aardappels en wat groente. Daarna neemt hij nog 2 keer een kop soep. Opvallend gegeven: meneer Smakman smakt niet tijdens het eten, hij slurpt wel met de soep, maar meneer Smakman smakt als hij niks in zijn mond heeft.
Miss Marple trekt ’s morgens haar badpak aan en voor de maaltijden wil ze er pico bello uit zien. Ze tracht haar badpak te verhullen in een doorzichtige bloes. Moeilijke opdracht voor zo’n bloes. Mevrouw Marple loopt parmantig op en neer met haar bordje en glimlacht hier en dan vriendelijk naar gelijkgestemden.
Kapitein Peacock heeft gestreden met zijn bril; hij staat wat scheef op zijn neus. Hij is fysiek groot met een zacht stemmetje. Zijn gade is heel klein en kan maar net met haar voetjes op de grond komen als ze zit. Als de kapitein eten voor haar haalt, dan maakt ze zichzelf nog kleiner en kijkt vooral omlaag als teken: ik ben er niet.
Giant is een uit vele kluiten gewassen man in een lange korte broek. Hij schept niet maar stapelt eten op zijn bord. Hij herhaalt dat een paar maal en vertrekt dan weer.
Tafeltje Rood zijn 4 mensen die in een korte tijd bruin willen zijn en nu de ene kant van hun lichaam rood is, ze met de andere kant aan de gang moeten. Gelukkig is het geen nudistenresort, want dan zouden ze problemen hebben met het zitten.
Voor het departement van vreemde loopjes van John Cleese heb ik een aantal personen geselecteerd:
- Huppeltje -> deze man zet zijn voorvoet eerst op de grond en wikkelt dan zijn voet naar achteren af om vervolgens met een huppeltje zijn hiel omhoog te laten komen.
- Zwaai-zwaai -> deze man zwaait zijn armen voorwaarts en dan volgt zijn lichaam.
- Slowmotion -> deze man loopt zo langzaam dat hij je bijna de illusie geeft dat hij achteruit loopt.
Mevrouw laadklep is een jonge spichtige vrouw die hele ladingen eten in een keer in haar mond kan stoppen; de scharnieren van haar kaak kunnen erg ver open buigen.
Meneer Percentage zit samen met een vrouw aan tafel. Hij heeft haar hier leren kennen, want de talen zijn verschillend en hij doet zijn stinkende best om Engels te spreken. Maar bij de lunch blinken zijn oogjes al en tijdens het diner zie je een hoog percentage alcohol in die kleine vochtige oogjes. Hij praat dan met nog meer mimiek en moet alle zeilen bij zetten om de woorden verstaanbaar uit zijn mond te krijgen.
Bij Mister Monkey is alles enorm: zijn lichaam, zijn hoofd, zijn haar op zijn rug, zijn bord met eten, noem maar op. Hij zit vaak vlak bij een grote plant, maar klimt er gelukkig nog niet in.
En dan lijkt het of MA van de Golden Girls weer uit de dood is ontsnapt. Ze zit aan tafel met nog 3 mensen en haar ondernemingslust is groot, haar humor sterk en haar fysieke verschijning iel.
Nog een puntje van aandacht: men komt soms ook met een nat badpak lunchen en dan loop je het risico dat je – als je later gaat eten – je op een natte stoel zit.
De dag van vertrek. Cuba is een geweldig mooi land met heel erg veel vriendelijke mensen. De tijd lijkt hier wel stilgestaan te hebben als je het straatbeeld bekijkt; geen file en oude auto's. Ik ben blij dat ik Cuba gezien heb, het is een verrijking.
Muchas gracias