China

 

Wij zijn op 13 augustus na 10 uur en driekwartier vliegen weer op de Nederlandse bodem geland. Ondanks dat het vrijdag de dertiende was hebben we een goede vlucht gehad...

Nu China! Nou het gezegde dat het rare Chinezen zijn klopt! Wij hebben dat ondervonden.

Een klein verslag over wat we zoal beleefd hebben.

Op zondag 25 juli aangekomen in Beijing; het vroegere Peking. Daar hebben we ons pas na een aantal dagen aangesloten bij de groep, dat vonden we vroeg genoeg.

Het was er behoorlijk warm; zeg maar gerust bloedheet want het kwik ging regelmatig naar de 40 graden. Maar wij hadden het niet alleen heet, ook de Chinezen stonden te wapperen met alles wat enigszins lucht en dus koelte zou kunnen bezorgen. 

Toen kwam het moment dat we moesten eten en wij dus naar een restaurant. We kregen netjes een menu, maar er was een klein probleempje... het stond gedrukt in Chinese karakters en laten wij die nu net niet hebben geleerd. Dat vonden ze maar vreemd. Maar Engels spreken doen er maar weinig. Als je iemand in het Engels aanspreekt, dan lachen ze en gaan of weg of praten tegen je in het Chinees. Schiet dus niet echt op. Om het probleem van eten toch op te lossen heb ik het maar even op een praktische en afdoende manier aangepakt -> ik ben gewoon alle tafels langs gelopen en heb bij alle etende Chinezen op hun bord gekeken wat ze aten en telkens als ik dacht dat het er eetbaar voor ons uitzag, wees ik het aan en knikte 'ja'. Zo zijn we de eerste dagen aan ons eten gekomen.

Het woord voor Bier hebben we snel geleerd en dat vormde dus niet zo groot probleem. Na een paar dagen hebben we een aantal gerechten opgeschreven in het Chinees en voor ons in fonetisch uit te spreken woorden, dat werkte ook en hoefde ik dus geen 3 weken bij alle Chinezen de borden langs.

De gezamenlijke maaltijd is daar trouwens geen echt gezelligheidsgebeuren. Het ontbijt werken ze al slurpend en boerend in 5 minuten weg. De andere en dus grotere maaltijden gaat als volgt: er komt  een groep Chinezen binnen, ze gaan zitten en er wordt op een rond plateau allerlei soorten bakjes en schaaltjes met eten gezet. Ze beginnen hard te praten (gillend echt of ze constant ruzie hebben) , graaien met hun chopsticks in het eten en slurpen het naar binnen. Alles wat ze niet nodig denken te hebben of niet  lusten gooien ze op tafel of op de grond. Na  maximaal 10 minuten staan ze op, keert de rust terug en dan blijft er alleen nog een ravage over aan rotzooi die ze achterlaten.

Het eten is niet vergelijkbaar met wat wij hier bij de Chinees eten. Daar wordt alles in het vet of olie klaargemaakt en is dus behoorlijk vet. Dat is vaak ook te zien aan het etablissement zelf.  De kastjes op de foto hiernaast waren ooit wit, maar zijn nu voorzien van een zwarte vette laag. Vanwege het vette eten wordt er veel thee gedronken, maar helaas breekt dat het vuil op de kasten enzovoort niet af...

Het ophalen en spugen gebeurt ook veelvuldig en ze vinden dat heel gewoon. Ik heb het zelfs in een restaurant gezien dat een medewerkster ophaalde, even verder liep en naast de tafel waarop de gerechten uitgestald stonden op de grond tufte... Ook tufte een Chinees een keer op 10 centimeter van mijn voeten; goed gemikt.

 

In Beijing hebben we veel gezien: het Plein van de Hemelse Vrede, de Verboden Stad, het Zomerpaleis enzovoort.

Frans en ik zouden met de bus naar het  zomerpaleis gaan. Nou eerder gezegd dan gedaan. Bij de busplaats aangekomen zie je dat alles weer in lachen te hebben gemaakt of te laten verdwijnen door een Engelse vraag te stellen, was er een meisje dat Engels sprak (je zou haar bijna gevangen hebben). Maar zij wist de weg niet en dus moest er aan een andere Chinees gevraagd worden welke bus we moesten hebben. Met enig vertaalwerk kwamen we uit op bus 808. Prima. We hebben die gevonden en toen we erin zaten bleek hij net de verkeerde kant op te gaan. Dan hoef en kan je dus niet uitleggen dat je dan wel tot het eind blijft zitten, want dat kost veel te veel energie en ze begrijpen er toch geen snars van. Dus weer uitgestapt de andere halte gezocht en het is ons eindelijk gelukt. Ja we zijn doorzetters.

De Verboden stad is een groot complex. Kinderen verkleed in kleding van het toenmalige keizerrijk en dat met een graadje of 32 Celsius.

 

Kleding: kinderen die nog niet zindelijk zijn dragen een broekje zonder kruis! Heel praktisch, als ze moeten plassen of poepen zakken ze door hun beentjes en doen hun behoefte. In openbare ruimtes zoals een stationsgebouw, legt een oplettende moeder snel een plastic zakje onder het kontje als het kind een zittende beweging maakt.

Ja en ook in dat land zijn de mobieltjes niet meer weg te denken uit het straatbeeld. Men houdt contact als is het hangend uit de bus om een goede verbinding te houden. Nog een geluk dat de poort ruim genoeg was, want anders had deze dame toch een behoorlijke hoofdpijn aan haar bellen kunnen overhouden.

Verder zijn Chinezen gek op Westerse merken en het uiterlijk, zodra ze geld hebben zetten ze dat om in merkkleding van bijv. Calvin Klein. Maar erg schoon zijn ze niet, want menigeen loopt met vlekken in de kleren; ook bijv. een vrouwelijke gids die ons een paar dagen begeleid heeft. Toen ze haar geld had gehad was ze er meteen mee naar de kapper gegaan, maar het merktruitje met vlekken had ze nog steeds aan.

De kinderwagens zijn vaak van hout/bamboe. Idem de fietsstoeltjes.

WC: Ik heb op alle soorten geplast; van hele vieze tot redelijk nette; de laatste meestal in onze hotels. De openbare toiletten zijn vaak afschuwelijk. Zo ben ik  met een vrouwelijk groepslid - want ik vind het altijd gezelliger om samen naar de wc te gaan - een keer terecht gekomen in een ruimte waar 3 hokjes waren die ongeveer 1.20m hoge muurtjes en dito deurtje (louvre soort) hadden. Je moest dan je behoefte mikken in een rond gat in de vloer en om dat gat waren tegels, dus je moest ook nog goed uitkijken dat je niet uitgleed. Je kunt je voorstellen dat de hoogte van muurtjes en deurtjes niet privacybestendig waren. Ook de geuren (een aroma van jarenlang pissen en poepen in dezelfde ruimte) was overduidelijk aanwezig. Maar ach je moet en dan word je minder kritisch.

Een andere openbare 'toilet' - ik zet het dus tussen komma's want eigenlijk verdient het deze naam niet - was een stenen gebouw bestaande uit 3 muren, die in een w-vorm stonden. Daarin waren 2 muurtjes (ongeveer 1.20m hoog) aangebracht en er waren langwerpige sleuven in de grond gemaakt waar je in kon doen wat je moest. De voormuur stond op ongeveer 1 meter van de voorkant af, zodat een nieuwe bezoeker eventueel door kon lopen naar de laatste poep/plasmogelijkheid en de andere zittende/hangende personen kan bekijken... Het kleurenpalet wat die bodem liet zien is terug te vinden in een goede doos Bruynzeel viltstiften of potloden. Er was geen doorspoelmogelijkheid en dus lag de opbrengst er van langere tijd tentoongesteld.

We zijn naar de Chinese opera geweest in Beijing en naar een acrobatiekvoorstelling in Shanghai. Prachtig om een keer mee te maken.

De 1-kindpolitiek is niet echt merkbaar, velen hebben toch 2 of soms meer kinderen. Onze reisbegeleider sprak gelukkig Chinees, want dat is wel makkelijk tijdens het reizen (kaartjes enz. kopen).

Dit is trouwens onze eerste reis dat we echt zelf met onze rugzakken op hebben gelopen. In andere landen waren er altijd mensen die wat wilden verdienen en het draagwerk deden, maar hier niet. Als er in een hotel al eens iemand hielp met de rugzakken te dragen, dan wilde hij er ook niet voor betaald worden.

Na Beijing zijn we naar Chengde gegaan met de bus. De chauffeur was een chagrijn eerste klas en heeft dus ook geen fooi gekregen. Hij reed met een zonnebril op en met handschoentjes aan en voelde zich waarschijnlijk 'cool'. Maar hij had niet door dat het 'cool' zijn door de airco kwam.

In Chengde hebben we een paleis/tempel bezocht en nog een tuin met tempel.  Ja en het kost een paar yuan, maar dan krijg je ook de zegen. En of die zegen werkt? Ik heb geen veranderingen bij Frans waargenomen.

Daarna met de bus weer naar Beijing om op de trein te stappen naar Pingyao; een nachttrein die er ongeveer 11 uur over zou doen. Die treinreis was ook een hele belevenis. De wagon was verdeeld in ongeveer 10 vakken en in elk vak waren 6 bedden; aan de linkerkant 3 stapelbedden en aan de rechterkant  3. Zo de hele wagon door. Als je in bed lag en je stak je hoofd een beetje boven je kussen uit kon je dus nog zo'n 59 koppies zien. Het was er bloedheet, want er was geen airco. De ramen stonden aan 1 kant open, maar dat werkte echter alleen een beetje als de trein echt reed. Als hij stil stond dan werd het hartstikke heet. Ik heb een tijd aan het raam gezeten en ben toen gaan slapen. Het is verbazend dat je dan nog slaapt met al die herrie, maar het was wel zo. 's Morgens kamde ik mijn haren met een witte kam, maar die kam werd toen helemaal zwart... kan je nagaan wat een vieze lucht er rond die trein en in die trein gehangen heeft.

We zijn ook naar een tempel op een berg geweest. Het bergje op rijden was behoorlijk eng; diepe afgronden en toch nog andere auto's inhalen...

Omdat ik al een aantal tempels bezocht had, overviel mij een tempelmoeheid en toen we bovengekomen weer een tempel gingen bekijken had ik zoiets van bekijk het zelf maar. Wim, een groepslid, had hetzelfde tempelvirus en daarom stelde ik hem voor om naar beneden te lopen. Dus wij lieten de groep de groep en gingen op pad of liever gezegd pad af. Na ruim een uur lopen kwam er een auto met een paar Chinezen naar beneden, die wilden dat we instapten en ze  beduiden dat ze ons naar boven zouden brengen. Ik zei dat hij maar eens terug moest komen als hij Engels sprak en liep door. Nog een paar maal probeerden zij het. Ik zei tegen Wim dat als de groep ons iets duidelijk zou willen maken dat ze dan wel een Nederlander  meegestuurd zouden hebben. Ik was niet gek, nog een keer die enge berg op terwijl ik juist blij was dat ik al zo ver beneden was. Die was gek! Wat bleek later: er was door de Chinezen geregeld dat het leuk was dat wij Nederlanders ook een deel van het natuurgebied konden  zien (dat was namelijk een vraag geweest van de gids) en dat hadden ze allemaal geregeld zonder het aan de Nederlanders te vragen. Chinezen zijn gedwee volk en die doen wat er geregeld is, maar Nederlanders hebben een mening en uiten die ook. Nou dat was wel even wennen voor die Chinezen. Die Chinees in die auto was dus uit eigen beweging naar ons toegekomen om ons op te halen zodat we met de groep naar het natuurgedeelte konden. Maar niemand wilde meer omdat het al aan de late kant was.

Een kleine 2 uur lopen waren we de berg af en onze behoefte aan een lekker koud biertje steeg met de meter, helaas geen drinken te krijgen.

Onder aan de berg bij een wachtpost hebben we de groep opgewacht en daar waren we de tophit van het dorp; iedereen kwam naar die Westerlingen kijken en probeerden met ons te praten. Wij uitleggen dat wij zelf naar beneden waren gelopen en dat de rest van de  groep (14 personen) nog boven was. Dat vonden ze zo raar, dat we zelf waren gelopen dat ze het maar niet begrepen. Ik heb zelfs een strip erover getekend en met maniertjes en geluiden (bus ...broem, broem) uitgelegd dat de bus ons wel weer op zou komen halen. Toen de bus kwam zwaaiden ze ons uit of we elkaar al jaren kenden.

 Keuken/restaurant op straat en rechts de bijhorende 'afwasmachine'.

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij het hotel aangekomen zijn we met een stel meteen een biertje gaan halen (nou een biertje...). Later kwamen er nog een paar van de groep bij en op een bepaald moment zegt die groepsbegeleider - Paul - uit de gein om te poolen (poolbiljart was via een bakfiets gebracht en stond op een paar kisten enz. op straat). Ik zei meteen goed en dus zijn wij gaan poolen. Ik had dat nog nooit gedaan en dus was hulp wenselijk. Een doofstomme Chinese zag het en kwam mij te hulp. En zo nu en dan ging er een goede bal in het goede zakje doordat ze mij aanwijzingen gaf. Ik kuste haar spontaan op haar wang wat niet gebruikelijk is en dus met zowel schrik als gelach beleefd werd. Elke keer als ik aan de beurt was vroeg ik haar hulp en ze genoot van de belangrijkheid.

Toen het spel over was en ik natuurlijk verloren had, daagde een Chinees mij uit. Hij was de kampioen van het dorp. Nou ik heb dus niet van hem gewonnen, maar het was wel leuk.

Toen volgde er weer een nachttreinreis van Pingyao naar Xi'an. Deze was comfortabeler; een afgesloten ruimte voor 4 personen en airco.

Bij Xi'an is het beroemde terracottaleger; werkelijk prachtig. Hier komen veel toeristen en dat is te merken aan de verkoop van allerlei beeldjes en andere snuisterijen. Ik wilde ook beeldjes kopen en de prijs die gevraagd werd wilde ik niet betalen. Ik bood minder dan de helft en toen hij uiteindelijk akkoord ging, betaalde Frans. Hij stak het geld meteen in zijn zak en wilde toen 1 beeldje geven, daarna wilde hij de doos terug hebben. Kortom een vervelend ventje, maar hij had niet op mij gerekend. Wij stonden er met 3 Nederlanders en we waren dus behoorlijk aanwezig. Ik pakte eerst een aantal beeldjes uit de doos en toen beduidde ik hem dat ik het geld terug wilde ... en wees richting zijn broekzak. Toen hij daarna keek heb ik gewoon de doos uit zijn handen gepakt en in het Nederlands op een zeer duidelijke manier aangegeven dat hij weg kon gaan (rot op joh).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De mensen zijn zich ook erg bewust van hun lichaam en willen dat in optimale conditie houden. Toen we bij dit gebouw kwamen dachten we in eerste instantie dat het erg druk was totdat we zagen dat er heel veel mensen op en neer lopen zonder te draaien. Ze lopen dus achterstevoren naar boven en komen dan weer gewoon naar beneden en blijven dat meerdere keren herhalen. Erg komisch om te zien.

De reis die daarop volgde is wel heel erg speciaal; een binnenlandse vlucht. Het vliegtuig bleek een 2-propellor te zijn waar ongeveer 42 personen in konden. Toen ik het toestel  in kwam lagen alle stoelen voorover en mochten we kiezen waar we wilden gaan zitten. Het bleek dat niet alle stoelen goed in de rechtop stand konden staan. Ook de seatbelts leverden problemen op, want het duurde ongeveer 5 minuten eer we ze dicht kregen. Het vliegen was lawaaierig. Na 1,5 uur vliegen gingen we landen om bij te tanken!

Toen nog 1,5 uur vliegen en we waren op plaats van bestemming. Dat er geen veiligheidsinstructie werd gegeven in het vliegtuigje is niet gek,  want er waren geen zuurstofmaskers, geen zwemvesten en geen speciale verlichting aanwezig en dus was de instructie overbodig...

 

Toch veilig geland in Huangshan en we reden  eerst naar een hotel. Daar moesten we zoveel mogelijk bagage achterlaten, we zouden daar eerst 2 nachten slapen, maar een Chinees had iets anders voor ons bedacht.

Men had bedacht dat het wel leuk zou zijn als we op de berg zouden slapen. Oké, dus zo min mogelijk meenemen. De busrit was in een woord ENG. Hij reed erg hard en regelmatig gingen we met piepende en slippende banden door de bocht. Ook toen we de berg opgingen bleef hij hard rijden en later begrepen we dat hij die opdracht had gekregen omdat de kabelbaan om 16 uur sloot. Om 15:50 uur waren we bij de kabelbaan en gingen we de berg op. Een alternatief was 2 uur lopen; bergopwaarts. Nou als je om 5 uur bent opgestaan en zo'n vliegreis achter de rug hebt en zo'n busreis, dan is 2 uur bergbeklimmen geen goed voorstel.

Op de berg aangekomen kwamen we in eerste instantie na een 25 minuten trappen lopen bij een mooi hotel. Helaas was dat niet ons hotel. Wat bleek: wij moesten in een soort van barakken; een houten keet met 4 (2 stapelbedden) of meer bedden per kamer/zaal. Maar dat was nog niet het enige; het was er ronduit smerig. Het was er klam en muf. Dus na enige kritiek geleverd te  hebben, hebben de kamerindeling weer gemaakt en  gingen wij met het zelfde koppel van de trein in een kamer. Twee stellen vonden het te gortig en hebben een kamer genomen in het hotel. Op het moment zelf was het niet echt leuk,  maar achteraf had ik het toch niet willen missen want we hebben veel lol gehad om die toestand en om het feit dat die anderen veel moesten betalen voor een kamer en toch nog niet optimaal geslapen hadden.

Ik heb me op mijn knieën zittend in bad (wel een vieze badkamer) moeten wassen, want de doucheslang was kapot. Er waren geen handdoeken en iedereen had alles in het hotel achterlaten. Dus had Paul wat handdoeken gekocht; het waren nieuwe gastendoekjes. Dus veel te klein en namen door hun nieuwigheid geen vocht op. Ik heb toen mijn nachtjapon maar als handdoek gebruikt. Er waren ook geen lakens, dus met kleren aan en met mijn hoofd op een vest gelegen. Het licht in de kamer was kapot en dat was maar goed ook, want als je gezien had hoe smerig dat het was dan zou het veel moeilijker zijn geweest om te gaan slapen.

Na het baden zouden we gaan eten en dus verzamelden de groep zich op het middengedeelte en gingen we naar een restaurant met hele lange mooi gedekte tafels. Maar tot onze verbazing werden we geweigerd! Er was gedekt voor de chinezen en er was geen plaats voor ons Nederlanders. Met een licht Maria-gevoel in Bethlehem gingen we naar de volgende locatie, maar ook daar kregen we te horen dat er voor ons geen plaats was. En omdat we op een berg zaten was de keuze dus behoorlijk beperkt en er was ook geen supermarkt. Toen onze reisleider erbij gehaald en onze boosheid - en meteen ook maar de verantwoordelijkheid voor de inhoud van onze magen - bij hem neergelegd. Hij ging naar het grote hotel, waar enkele groepsleden ingecheckt waren, en heeft nog flink moeten onderhandelen eer we eten zouden kunnen krijgen.  De afspraak werd gemaakt dat we mochten eten en dat het bier gratis was. Nou dat hebben ze geweten, want wij waren natuurlijk al behoorlijk geïrriteerd door het gebeuren en aardig verhit, want we hebben ze de ene na de andere literfles bier laten aanrukken en we hebben er een gezellig feestje van gemaakt.

Die Chinees had bedacht dat het vervolgens leuk voor ons was als we de volgende dag vroeg op zouden staan en dan 4 uur door de bergen zouden lopen naar de andere kabelbaan. Nou niet dus. We hebben Paul duidelijk gemaakt dat het niet mogelijk is om de Chinezen voor ons te laten denken, want hun mentaliteit verschilt zo van die ons. Zij trekken met z'n allen op, zijn volgzaam enz. Wij niet! De volgende ochtend dus weer alle trappen op naar de kabelbaan en toen naar beneden. Daar in een hotel een biertje gedronken en wat gelezen. Daarna wat kraampjes bezocht en wat gekocht natuurlijk. Om 16 uur kwam de bus om ons naar ons hotel op 1,5 uur rijden te brengen. Heerlijk gedoucht en genoten van de schonere omgeving.

Met de bus van Huangshan naar Hangzhou. Hier zag je wel kinderen die in opdracht van ouders aan het schooien waren. Leuk stadje met een mooi meer.

Vervolgens naar Suzhou met de trein; een reis van ruim 4 uur.  Een lieflijk plaatsje met prachtige Chinese tuinen.

Van Suzhou via Tongli (groot huis bezocht) naar  Zhouzhuang (huis met tuin bezocht).

Een rondvaart door  Zhouzhuang ende tuin van de meesters van de visnetten.

                                                 

 

 

 

 

 

 

 

Daarna door naar Shanghai is een enorme stad. Grote wolkenkrabbers; er wonen bijna net zoveel mensen als in heel Nederland!

De Bund is heel bekend en levendig (soort boulevard) en bijzonder voor ons was dat er zelfs op straat dansles wordt gegeven, maar nog aparter was het omdat er geen muzieknootje aan te pas kwam.

 

 

 

 

 

 

 

Er wordt veel geschooid en toen we een snelle hap namen in een Chinese vreetschuur (een soort kaal restaurant met witte tafels en plastic krukken) zag ik constant een man met lege bakjes in zijn handen voor het raam naar binnen kijken. Ik had door dat hij stond te wachten op eten. Dus dacht ik hij heeft vast meer honger dan ik en ik gooide mijn komkommer en kip bij de nasi goreng. Nou liep er een man (controle/bewaker met en pet op en dan heb je aanzien) in die tent en meestal was hij richting uitgang te vinden. Dus toen ik mijn bakje vol had, ben ik opgestaan en liep naar buiten. Toen die bewaker mij door had rende hij al roepend achter mij aan, maar ik maakte een snelle bocht naar links en stond buiten. Daar stond die man,  ik gooide mijn eten meteen in zijn bakje en keerde terug. Die bewaker riep nog naar mij waarop ik zei: Jullie verstaan mij al 19 dagen niet en nu versta ik jou niet! Hij blies de aftocht. De zwever heeft smakelijk mijn maaltje verorberd.

Naast de reguliere gezondheidszorg wordt er veel gebruik gemaakt van  alternatieve geneeswijzen.

En de Chinezen zijn kanjers op het gebied acupunctuur en weten alle belangrijke banen in het lichaam wel  te vinden. Naalden zag Frans niet zo zitten, maar een paar zuignappen mochten ze wel plaatsen om zijn nek te behandelen. De behandeling vond plaats in een soort winkel. Na de behandeling voelde de nek en bovenrug wel soepeler, maar dat kan ook gekomen zijn doordat hij lange tijd in dezelfde houding moest zitten en dan is weer mogen bewegen al fijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dit was weer een heel aparte reis met aparte mensen in een apart land.