Canada
Canada stond ook al een tijd op ons verlanglijstje en toen we een mooie reis op internet zagen bij Askja reizen, hebben we geboekt. Een compliment trouwens voor 
Askja, want alle informatie was tot in de puntjes verzorgd.
Maar eerst even wat info over Canada.
De oppervlakte gaat richting de 10.000.000 km². En om het even nog duidelijker te maken: het is zo’n 240 keer groter dan Nederland!
De naam Canada is afgeleid vaan het Indiaanse woord Kanata, wat vestingplaats betekent.
Het ligt in Noord Amerika en de grenzen worden gevormd in het zuiden met de VS, in het westen Alaska (Amerikaanse staat) en verder de Atlantische en de Stille Oceaan en in het noorden is de Noordelijke IJszee de grens.
Canada heeft de meeste rivieren en zoetwatermeren.
De hoofdstad: Ottawa
Staatshoofd: Sinds 1931 is Canada onafhankelijk, maar Koningin Elizabeth II is nog steeds het staatshoofd.
Bevolking: er wonen ongeveer 32 miljoen mensen in Canada en slechts 4% daarvan is afkomstig van de oorspronkelijke bevolking: Indianen en Eskimo’s (de Inuit).
Grote golven Europese immigranten kwamen begin 20ste eeuw, tijdens het interbellum en in de jaren ’50 naar Canada. In de zeventiger jaren kwamen daar mensen uit Azië bij.
En door die aanvoer van buitenlanders ontstond er een nieuwe bevolkingsgroep: de Métis; mensen geboren uit een Indiaanse en Europese verbintenis.
Religie: ongeveer 13% van de bevolking heeft geen geloof en van de rest is ongeveer de helft Rooms-katholiek; met name de Canadezen van Franse afkomst. Daarnaast 
is er een grote groep protestanten en verder religies als Boeddhisme, het Jodendom en de Islam.
Taal: Engels en Frans
Munteenheid: de Canadese dollar (CAD). De munten zijn verdeeld in 1, 5 , 10, 25 en 50 cent en 1 en 2 dollar. De papiertjes zijn onderverdeeld in coupures van 5, 10 , 20. 50 en 100 dollar. 1CAD = € 0,80 en € 1,- = omgerekend ongeveer 1,25 CAD.
Vlag: Canada heeft 2 vlaggen. De vlag met het rode Esdoornblad, wordt dus ook wel de Maple Leaf Flag genoemd (sinds 1965). En natuurlijk de Union Flag van het Verenigd Koninkrijk als 
symbool voor de band met de Britse Kroon.
Stipt om 9 uur kwam Mascha om ons naar Schiphol te brengen. Ik had on line ingecheckt en de boardingpassen uitgeprint. De stoelen had ik 90 dagen geleden al gereserveerd, zodat we naast elkaar konden zitten zonder een derde persoon ernaast.
Op Schiphol aangekomen was er weer wat nieuws, want nu moet je ook zelf je koffer in een hokje zetten en dan de code van je e-ticket scannen. Dan geeft hij het gewicht aan. Het maximale gewicht van een koffer mag 23 kilo zijn en de ene koffer was 22 kg en de andere 17. Nu is het dus wel voortaan opletten, want omdat het per koffer gaat kan je niet het gemiddelde nemen.
Arno had vroege dienst en omdat hij het even rustig had, zijn we gezellig koffie gaan drinken. Zo schoot de tijd lekker op.
Daarna volgde het boarden en vertrokken we. Het was een KLM vlucht en ik moet zeggen dat zowel de vlucht als de service uitstekend was. Het ontbrak je aan niets. Regelmatig een hapje en een drankje en eigen tv met veel keuzemogelijkheden. Ik heb de film Nova Zembla gekeken.
Wat ik ook erg prettig vond was de duidelijke uitleg m.b.t. de lichte turbulentie. We kwamen 13:30 uur plaatselijke tijd in Calgary aan en de klokken moesten 8 uur terug gezet worden en zo konden we de middag nog een keer beleven, maar dan in Canada.
Na de douane, koffers en weer een soort van visumformulier inleveren, konden we ons gaan verzamelen. De reisleider stond te wachten: Willy, een Belg die hier 10 jaar geleden is komen wonen en werken. Hij rijdt en begeleidt.
In het hotel aangekomen hebben we ons snel gedoucht en toen was de briefing over de reis en om elkaar wat te leren kennen. Er zijn 17 groepsleden met Willy erbij dus 18 en daar van zijn er 6 van het mannelijke geslacht en maar liefst 12 vrouwen. Frans is de oudste en de jongste is 42.
Na de briefing zijn we heerlijk op het terras een paar biertjes gaan drinken; heerlijk in het zonnetje en een graadje of 24.
Morgen vroeg dag en dat is prima want nu gaan we toch vroeger slapen, omdat we natuurlijk 8 uur bij de dag hebben gekregen.
De lange dag ging al in de avond voor ons in de nacht over. En die nacht konden we wel gebruiken. Rond kwart over 6 zijn we opgestaan en gaan ontbijten.
Ja en vandaag maakten we een begin met het ontdekken van Canada.
Eerst een rit naar de stad Calgary. Daar kregen we 2 uur de tijd om een bepaalde route langs bezienswaardigheden te lopen.
De Prairie hondjes zijn van die grappige beestjes en je ziet ze dus ook gewoon in de stad op stukjes grond. Ze danken hun naam aan het blaffende geluid dat zij produceren.En elke ochtend na het instappen werd de inhoud van de dag aan de hand van het bord door Willy besproken.
Olympia Plaza is een parkachtige deel waar de namen van medaille winnaars van de Olympische Spelen op plakkaten staan. En daar vonden we ook de naam van Yvonne van Gennip. Ook stonden er op de grond heel veel namen in de tegels, maar voor mij onbekend.
Verder door de Stephen Avenue in het centrum. Om de harde wind wat te breken en te keren zijn er grote windbrekers (witte schuine dingen) aangebracht. Heel functioneel en ook nog leuk om te zien.
Daar na langs de Aux Claire markt gelopen en bij de Subway onze lunch gekocht.
Jaipur bridge en de Canadian Goose.
Onze bus en onderweg zagen we de Olympische skischansen.
Via de Trans-Canada Highway reden we het Banff National Park in en ja de bergen van de Rocky Mountains zijn groots en prachtig.
Het Nationaal park Banff was het eerste en dus het oudste nationale park van Canada. Het ligt in het zuidwesten van Alberta (Wild Rose Country). Het omvat een groot gebied, namelijk ruim 6600 km2, en ook de Rocky Mountains behoren toe aan het park. Er is zoveel natuurschoon, smaragd groene meren, rivieren, warmwaterbronnen, bossen, hoge bergpieken, dat het ook wel de parel van de Rockies genoemd wordt.
Canada is bekend om zijn vele meren en vandaag hebben we er een paar gezien, namelijk Lake Minnewanka en Two Jack Lake.
Lake Minnewanka is het grootste meer van het park en ook het enige stuwmeer dat voor de energiewinning wordt gebruikt. De Stoney-indianen noemden dit meer het 'Meer van de watergeest'. Het Two Jack Lake ligt in de nabijheid. Prachtige bergen ook.
Onderweg zagen we een aantal vrouwtjes van het Bighorn Sheep.
Een apart natuurverschijnsel zijn de zogenaamde Hoodoos. Deze aardpiramides of ook wel aardpijlers genoemd hebben wel wat weg van termietenheuvels qua vorm. Dit soort piramides zijn door een geologisch verschijnsel ontstaan: erosie. Die piramides ontstaan op plaatsen met zachte gesteenten en die bedekt zijn door hardere gesteenten in de omgeving waar veel erosie is. Het zachte gesteenten wordt door de erosie verwijdert, maar niet op de plaatsen waar een restje van het bovenliggende hardere gesteente achter blijft.
Kasteel van Banff
Het stadje Banff is het hoogst gelegen stadje ( ongeveer 1400 meter hoog) van Canada. Ik had geen zin om nog eens een lange wandeling te maken naar het stadje Banff en daarom zijn we in het stadje uitgestapt en zijn wat gaan drinken. De temperatuur zit tegen de 30 graden en we hadden al een heel programma erop zitten. Banff is echt toeristisch: het Valkenburg van Canada met al die souvenirwinkeltjes. Maar buiten het dorpje is het een zee van rust en ruimte. Een prachtig vakantieplan voor zowel de winter voor de wintersporters als de zomer voor de
bergwandelaars.
Maar ook zou het zo in de Alpen gesitueerd kunnen zijn. Banff ligt in het midden van het Banff National Park aan het dal van de Bow River.
In Canada rijdt men rechts en maakt men gebruik van kilometers en niet van Miles. Ook de temperatuur wordt net als bij ons weer gegeven in Celsius.
Op de bon staat altijd GST en dat is de afkorting voor: Canadese Goods and Service Tax. Het komt overeen met onze BTW en de hoogte van de Tax verschilt per provincie. Hier in British Columbia is het een procent of 6 á 7, maar er zijn ook gebieden waar het 16% is. De Tax wordt in rekening gebracht na de aankoop, dus je moet zelf gemakshalve altijd wat bijtellen, zodat je bij de kassa niet verrast wordt door een ander bedrag dan waarvoor het artikel geprijsd was.
Maar in restaurants en bars staat er vaak op de rekening dat er geen tip betaald is, maar soms is dat er wel bij gedaan. Dus is het handig om eerst goed te kijken, want 2x15% service is wel wat veel.
De Aspen tree heeft een witte stam/bast zonder takken en het groen zit in de kruin. Het onderste deel wordt wat kaal gevreten door de Elk; soort kruising tussen paard en hert/eland. Als je een Aspenboom ziet dan staan er meestal meer want ze staan met hun wortelstelsel met elkaar in verbinding. Tussen de bomen loopt een hertje (linksonder) en rechtsonder en verder een mama Grizzle beer met 2 welpen.
Men is erg bezig geweest met het aanleggen van spoorlijnen, omdat vervoer per spoor een makkelijke manier is om goederen van het ene deel van het land naar het andere te vervoeren. Bijna parallel aan de slingerende Bow Valley Parkway loopt de Bow River trein (rechtsonder).
De rit naar van Lake Louise was al mooi, maar het meer is niet in woorden te vatten zo mooi. Lake Louise ligt ongeveer 90 km van Banff en met vol zicht op de Victoria gletsjer. En bij het meer hoort ook het reusachtige Chateau Lake Louise. Bij de meeste foto's die van het meer genomen worden staat de berg Victoria met zijn 3464 meter op de achtergrond.
Het smeltwater van de Victoria Glacier kleurt het meer melkachtig-blauw.
De Stoney-indianen noemden de waterplas 'Meer van de kleine vissen'. Die naam was goed bedacht, want zelfs in hartje zomer bereikt de temperatuur van het water niet meer dan 9 graden Celsius. De huidige naam werd in 1884 gegeven en verwijst naar de dochter van koningin Victoria; prinses Louise Caroline Alberta.
In de Valley of The Ten Peaks ligt het Moraine Lake. Ja en dan heb je net Lake Louise gezien en denk je dat Niets die pracht kan evenaren! Mispoes dus, want ook dit meer is van een ongekende natuurlijke schoonheid en dito voor de omgeving. Een lijstje erom en je hebt een grootst kunstwerk met de silhouetten van de donkergroene bomen, de bergen op de achtergrond en er tussenin het gekleurde meer.
Yoho National Park is het kleinste van de vier parken, maar heeft 28 vergletsjerde bergtoppen boven de 3000 meter en veel watervallen. De Cree-indianen noemden dit gebied Yoho wat 'heerlijk' of 'wonderlijk' betekent. Het park werd in 1886 gesticht
Upper and Lower Tunnels laat een heel apart en vooral ook vernuftig staaltje van vakmanschap zien. De twee Spiral Tunnels, draaien elk in een grote lus door het binnenste van een berg en reduceren op die manier het hoogteverschil.
Het aanleggen van een goede rails was namelijk erg moeilijk vanwege de flinke hoogte verschillen. Diverse opties werden getest, maar waren een regelrechte fiasco omdat de trein uit de rails ging. Men heeft toen iemand uit Zwitserland gehaald - een land dat wel met treinverkeer op verschillende hoogten bekend was - en vervolgens zijn in 1909 de Spiral Tunnels aangelegd. De treinen zijn soms 2 kilometer lang en worden door diverse locomotieven voortgedreven. Je ziet de trein eerst van links naar rechts gaan en even later komt hij iets hoger en maakt de bocht naar rechts. Tot slot komt hij weer terug (van rechts naar links) en als hij lang genoeg is kan je de trein 3 x tegelijk zien. Ik heb erbij gezet waar zich de kop, het midden en eind van de trein zich in al het groen en tunnels bevinden.
De boomgrens, dus tot welke hoogte bomen groeien, ligt hier tussen de 1900-2100 meter.
Het Lake Emerald heeft een diep groene kleur en dat komt doordat het smeltwater, wat in het meer terecht komt, kleine deeltjes gruis van de gletsjer mee voert en die kleine deeltjes reflecteren voornamelijk die diep groene kleur gedurende het daglicht.
En nog was de dag niet klaar, want tot slot stond de Natural Bridge op het programma. De kracht van de Kicking Horse River heeft na eeuwenlange erosie een weg door en in de rotsen 'geboord' waardoor er ongeveer 15 meter lange natuurlijke breuklijn is ontstaan. Wat een machtig gezicht.
Klik op onderstaande link voor een:
youtube filmpje van de Natuurlijke brug over de Kicking Horse River
Door alle beestjes kijken was het later geworden, maar het werd nog veel later eer we weer terug bij het hotel zouden komen. Er was namelijk een aardverschuiving geweest en dat hield in dat er gigantisch veel zand en stenen enz. van de berg omlaag gedenderd was en over de weg richting andere kant terecht was gekomen. Een weghelft was meteen afgesloten en op de andere weghelft werden mondjesmaat auto's doorgelaten.
De planning was dat we rond 19:15 uur bij het hotel zouden zijn en dan even douchen en dineren, maar het duurde allemaal wat langer. En dat zonder eten: een groepsgebeuren dus! Mensen die wat te eten hadden stuurden dat de bus door en de muziek werd keihard gezet, er werd luid meegezongen en soms gingen een aantal mensen naar buiten om te dansen.
Klik op onderstaande link om te zien en vooral te horen hoe de groep met de file om ging:
Achter ons reed toevallig een collega van Willy en hij kwam met een pot augurken telkens even langs bij Willy. Al met al kwamen tegen 21:45 uur en daar de restaurants rond 22 uur zouden sluiten konden we gelukkig nog bij McDonalds terecht. Een lange, maar zeker niet ongezellige dag!
De afstanden in dit land zijn enorm en dan is het handig om je huisje achter je aan te hebben rijden. Je ziet hier dus ook heel veel grote luxe sleurhutten achter allerlei auto’s, maar ook vaak achter/op een pick-up auto. Heel vernuftig systeem, want op plaats van bestemming laat je het mobiele huis staan en kan je dus ook gewoon gebruik maken van de auto. En is de vakantie voorbij dan doet de pick-up weer dienst als werkauto.
Toen brak dag 4 aan en een deel van de route was weer langs de aardverschuiving. Ze waren nog hard aan het werk en nog niet alle rijbanen waren vrijgegeven.
We reden over de Icefields Parkway, die in de zomer prima begaanbaar is maar in de winter.... Als je ziet hoeveel gletsjers er zijn en hoeveel sneeuw er nu nog ligt dan moeten de winters hier heel heftig zijn. De conditie van de weg werd ook op een groot bord aangegeven: groen lampje en dus nu goed.
Even naar Lake Herbert gereden voor de echo en plaspauze en toen weer verder.
De Bow Glacier met de Bow falls, die weer de Bow River voeden zijn ontzettend belangrijk voor veel mensen, omdat heel veel mensen van dit water afhankelijk zijn.
Bill Peyto (1863-1943) was een ruige kerel; een trapper, goudzoeker, berggids en later ook nog parkranger. Naar hem is het meer vernoemd: Peyto Lake. Vanaf 2137 meter hoogte kijk je neer op dit gletsjermeer. Je ziet heel duidelijk het kleurverschillen, want er wordt van allerlei gruis mee gevoerd door het water en als het eenmaal vermengd is met het water lichten die deeltjes blauwachtig op. Magnifiek uitzicht.
Volwassen zwarte beer. Wat prachtig is het om de dieren in hun natuurlijk habitat te zien.
De watervalletjes langs de berg wordt de Wheeping wall genoemd (links onder) en rechts onder... ja weer hoog in de bergen!
Ja en toen kwamen we bij de topic van de dag in de Columbian Icefields: de Athabasca Glacier. Deze gletsjer is zo'n 300 meter hoog en om je een voorstelling ervan te geven hoe hoog dat is: de Eiffeltoren past erin!
Het is zo prachtig en vooral ook zo niet te vatten groot.
Natuurlijk wilden we ook zelf op de gletsjer lopen en je had de keus tussen een wandeltocht er naar toe of met speciaal vervoer. Er waren 4 wandelaars en de rest ging met de bus. We reden met een grote bus eerst een stuk richting de gletsjer en daar stapten we over op een speciale six wheel drive show coach en die wheels waren enorm! Prachtig om bovenaan te staan met dit kolos en dan de berg af te gaan, machtig mooi. De coach reed tot op de gletsjer en daar mochten we uitstappen en zelf de gletsjer bewandelen. Glad, koud, prachtige kleuren, watervalletjes enz. Kijk maar naar de foto's want het is niet in woorden uit te drukken.
Na een 20 minuten stapten we weer in de coach en reden richting de andere bus.
De bomen die er staan kunnen wel 300 jaar oud zijn, maar lijken - vanwege hun grootte - niet zo oud. Dat ze zo klein blijven komt door de vele sneeuwlawines en de koude wind. Dat wind zoveel invloed kan hebben op de groei zie je ook bij veel bomen die enkel aan de kant waarop de wind niet direct staat begroeid zijn.
De Snow wells, zoals links onder, zijn de bronnen in de sneeuw/ijs. Ze kunnen erg diep zijn en als je daarin terecht komt kan je het niet meer na vertellen.
Wat een ervaring om zo maar op een gletsjer te staan. Wat is de natuur toch groots en overweldigend. Maar vooral ook machtig, wat een kracht gaat er van de natuur uit.
Het was weer tijd om te gaan en onderweg kwamen we nog een watervalletje tegen.
En als laatste brachten we een bezoek aan de Athabasca Falls. Het water valt met snelheid vele meters naar beneden en komt met een kletterend geraas omlaag en stroomt richting de rivier.
De Sunwapta rivier perst zich door een smalle kloof en kilometers verder kletteren de Athabasca Falls van zo’n twaalf meter hoogte omlaag. Het gaat met flink wat lawaai gepaard en het is duidelijk dat het water zijn eigen weg zoekt.
Een nieuwe dag zondag 22 juli oftewel dag 5 van het programma.
We hadden er voor gekozen om het ochtendprogramma niet mee te doen, want de dagen zitten erg vol en ik liep erg achter met het verslag en bovendien stond een hiking op het programma met op het eind zwemmen tussen de ijsblokken. Zowel de hiking als tussen de ijsblokjes zwemmen trok ons niet aan. Dus heerlijk tot 8:30 uur uitgeslapen en op ons gemakje de ochtend door gebracht.
En dat we in een natuurgebied zitten was duidelijk, want voor ons liep een flink stromende rivier en voor de deur wapiti's. Enkele van de wapiti's hebben een band om de nek met een gps, zodat ze traceerbaar zijn.
Jasper National Parc is bijna 11.000 km² groot en de Rocky Mountains maken ook hier onderdeel van uit. Het plaatsje Jasper is bekend en Lake Maligne, maar vooral de dieren zoals de beer, Bighorn Sheep, edelherten enz. komen hier voor.
Om 12 uur stapten we weer in de bus. Eerst naar Jasper gegaan om te lunchen en inkopen te doen en daarna weer op weg. En ja dan stapt zo maar opeens een coyote de weg over. Hij is verkeer gewend, want hij keek goed uit.
Na de coyote weer een stuk gereden en toen kwam de Witkop zeearend oftewel bald eagle in beeld. Een prachtige vogel.
Daarna volgde de zwarte beer. Eerst het waarschuwingsbord dat er beren kunnen lopen en het bord had gelijk; er liep een flinke zwarte beer.
Na al deze dieren gefotografeerd te hebben konden we onze weg vervolgen naar de Maligne Canyon. Sinds de laatste IJstijd groef de Maligne River een diepe kloof in het kalksteen. Water zoekt altijd de makkelijkste weg en de kracht is enorm, waardoor de wanden worden uitgesleten. Het eerste deel is de kloof zo'n 32 meter diep, maar even verderop zelfs 50 meter diep en 2 meter breed. Via loopbruggen loop je over de kloof heen en dan kom je bij een kunstig uitgesleten deel dat veel weg heeft van een kathedraal.
Nog maar net weer in de bus of er staat een wapiti aan de zijkant van de weg.
De Maligne River (links) staat zelden onder water (kan jaren duren), maar door de vele regens in het voorjaar samen met het smeltbaar van de gletsjer... Ja nu stond het water behoorlijk hoog.
De Bighorn Sheep hebben goed door dat mensen eten bij zich hebben. Mensen geven die beesten wel eens te eten voor een leuke foto, maar het is verboden. En dat het niet mag is belangrijk voor de dieren, want zij raken gewend aan het schooien om eten en het menselijke voedsel is anders dan ze gewend zijn waardoor ze problemen met hun maag-darmkanaal kunnen krijgen.
Tot slot was er nog een hiking in de bossen bij Lake Maligne. Froukje, Kitty en ik kozen voor een kortere route. We zouden naar het uitkijkpunt lopen en dan terug komen om op het terras wat te gaan drinken. Maar laten nu 'toevallig' een bankje in de zon tegen komen. Heerlijk zitten kletsen en vooral zitten lachen. Toen we genoeg dorst hadden zijn we naar het terras gegaan en we schonken net ons biertje in toen de wandelaars er al weer aan kwamen.
Lake Maligne is het grootste gletsjermeer van de Rocky Mountains met zijn 22 km lengte en 97 m. diepte.
Vogeltje Amerikaanse Notenkraker.
Nieuwe dag met een nieuwe tijd. Want al na een aantal kilometer rijden kwamen we in (Beautiful) British Columbia en moesten we onze klokken weer 1 uur terugzetten, dus is het verschil met Nederland nu 9 uur!
Ook is het bye bye Rockies en Here we are British Columbia.
Op weg naar Mount Robson - met zijn 3954 meter de hoogste berg van Canada - aankwamen, was het aan het regenen. Het was de bedoeling om een paar uur te wandelen naar een brug en een meer, maar wij (Frans, Paula en ik) zagen dat niet zitten en hebben het info centrum bezocht en daarna zijn we lekker koffie gaan drinken. De regen viel er toen al met bakken uit en ook onweerde het. Na een paar uur waren de wandelaars terug en sommige waren tot hun hun huid toe nat geworden.
Mount Robson waarvan de top even boven de wolken uit kwam om daarna weer heel snel te verdwijnen. Een regenachtige ochtend. Gelukkig klaarde het weer later in de middag op en konden we weer van een klein zonnetje genieten.
In McBride hebben we onze boodschappen gedaan, terwijl de anderen koffie dronken.
De sanitaire stop was kort, want het was weer aan een rivier en dan stikt het van de muggen. Ik ben al heel veel keer gestoken.
De dagen zitten behoorlijk vol met allerlei bezichtigen en stops.
Deze streek is Moose (eland) gebied en dus de fototoestellen in de aanslag houden, maar de moose is een schuw dier en zal zich niet snel laten zien.
Dit is een belangrijk houtgebied en je ziet dan ook continue grote dubbele vrachtwagens volgeladen met hout voorbij rijden. De vrachtwagens zinniger sowieso geweldig om te zien.
Nog steeds geen moose gespot en dus beginnen we gewoon aan een nieuwe dag. En die voerde ons naar Fort St. James. Lang voor dat Alexander Mackenzie richting deze kant kwam, woonden the Nak'azdli hier al. De winters waren extreem koud en dan hebben we het over min 60 of meer graden Celsius. Het meer veranderde in een dikke ijslaag. De winter duurde ook nog eens tot in april. De Nak'azdli of Carrier people (Indiaanse gewoonte dat een nabij familielid een jaar lang de botten van de overledene op zijn rug mee droeg) waren in de lange winters van de zalm afhankelijk. Ze droogden de zalm en aten de hele winter dus zalm.
In 1806 bouwde Simon Fraser op deze plaats de eerste handelspost - een echte Hudson's Bay Trading Post - en daarna volgden nog verschillende gebouwen, zoals het Murray house in 1883-1884.
De handel van pelsen van dieren was vooral een ruilhandel, bijv. 3,5 bevervel voor een deken, 1 beverpels voor een koekenpan en 1,5 beverhoeden voor een lamp.
Het is een leuk openlucht museum en de uitleg maakt het extra leuk en duidelijk hoe mensen in die tijd leefden.
Er werd een kippenrace gehouden. Een aantal mensen mochten de kippen uitzoeken die tegen elkaar zouden gaan rennen. Het meisje dat de kippen moest vangen om in het desbetreffende hokje te plaatsen was bang en het duurde dus even eer ze het juiste aantal gevangen had. Daarna was het KLAAR VOOR DE START…. Maar de lat ging niet goed omhoog en bijna had een kip kennis gemaakt met een houten guillotine. Aan het eind van de ren en het ge-ren stond een plaat met zaadjes voor de kippen.
Onder: de gedroogde zalm. Deze is al jaren oud, maar nog eetbaar en zeker te ruiken!
Om met die strenge winter de gure wind zo veel mogelijk buiten te houden plakten men kranten tegen de muren. Onder hangen de zalmen te drogen.
Vrachtwagens rijden af en aan....
Begin van de avond aangekomen in Smithers en daar eerst lekker gewandeld en boodschapjes gedaan.
Toch nog een moose... al is het wel een beelderige uitvoering....
Busje komt zo...busje komt zo...busje komt zo....
Dag 8 begon om 8:15 uur en onze eerste stop betrof een groot waarschuwingsbord. In Hazelton worden namelijk op onverklaarbare wijze veel vrouwen, en vooral native vrouwen, vermist. Men weet niet wat er met hen gebeurd is: is dit het werk van een seriemoordenaar of ???
Kanata = organisatie die met Askja Reizen samen werkt.
Door de langdurige winter en de vele regens in het voorjaar is de zalmtrek nog niet op gang gekomen. Daardoor konden we geen foto's nemen van op zalm jagende Indianen - de Wet'suwet'en - in Moricetown. Maar toen hebben we ons vermaakt met het knullige in emmers laten lopen van cement.
Heel interessant en mooi ingericht openlucht museum ' Ksan Indian Village'. Dit is een nagebouwd traditioneel Indianendorp. Deze Indianen woonden in zogenaamde ' longhouses' bij elkaar. Prachtige totempalen en ingerichte longhouses. Ze maakten van alles van cederhout en de zalm was een belangrijke voedingsbron.
De Indianen verbrandden de lichamen van de overledenen, maar met de komst van de missionarissen kwam hier verandering in. Zij predikten: ‘Gij zijt van stof en zult tot stof wederkeren!’ Nou zou ik zelf as ook als stof kenmerken, maar niet voor de missionarissen… Dus moest er ook begraven worden en het schattige huisje (links) is daar een voorbeeld van.
In het andere vierkanten houten hok werden de zalmen gedroogd (onder).
Nog een paar mooie afbeeldingen gekocht.
Na de Indianen volgde het cowboy- pioneersdorp Old Hazelton. Een oude sternwheeler met zijn grote rad ligt voor anker en verder zijn er een paar leuke huizen te zien, maar jammer dat dit gebied niet autovrij wordt gehouden.
Links onder een zeer verrassend optelplaatje: Willy + hoed van Betsie = komisch!
En dat we allemaal gelijk zijn bewijzen deze Indiaanse kinderen, net alle kinderen zijn ze dol op een ijsje.
Boven op het dak van het huis links onder, zit een enorme ijzeren vlieg.
De Hagwilget bridges, bruggen omdat de Indianen er eerst een hadden gemaakt en later is de huidige brug gebouwd. Hij is tegen de 80 meter hoog.
We gingen te voet over de brug over de rivier Ness. En het was wel uitkijken geblazen, want de brug is smal en er wordt behoorlijk hard gereden.
De route die hierna volgde werd mooier en mooier. Prachtige besneeuwde bergen, Bear Mountain en met een beetje fantasie zie je bij de rechterberg ook een silhouet van een beer, Bear Glacier, Bear River, watervalletjes.... Prachtig.
Weer een staaltje van natuurkracht: afgelopen voorjaar heeft het zo hard en veel geregend dat een deel van de brug gewoon weg gespoeld is. Er is een noodbrug aangelegd.
Bij dit water was een man zijn geluk aan het zoeken… Hij had slechts een klein bord om het goud eruit te kunnen filteren door draaibewegingen te maken. Wij hebben in Finland – tijdens de reis naar de Noordkaap - ook eens goud gezocht, maar wij hadden een heel groot bord waar dus veel meer zand, water en mogelijk goud op kon. Wij hadden toen ook wat goud gevonden
We waren op weg naar Stewart in British Columbia en Hyder in Alaska. Het zijn zogenaamde tweelingdorpen elk aan de kant van de grens waar British Columbia en Alaska samen komen.
Stewart is geen bruisend dorp, maar het heeft toch nog wel wat.
ALASKA
Om 5:15 uur opgestaan, want om 6 uur gingen we richting Hyder in Alaska en speciaal naar de Fish Creek. De zalmen komen na vele kilometers zwemmen richting het gebied waar ze geboren zijn en hun eitjes willen leggen. Het is behoorlijk stroomopwaarts zwemmen en enkel de sterksten en/of slimsten zullen het redden. Maar de condities daarvoor moeten optimaal zijn: niet te diep water, bodem met veel steentjes om de eitjes in te leggen/verstoppen en niet te koud. De zalm is een apart geval. De vrouwtjes leggen de eitjes en de mannen bevruchten die eitjes daarna. Dan zit hun taak erop en worden ze gevangen door de beren of vogels of ze dienen als voedsel voor de pas geboren zalmen.
Eerst even door Hyder gereden en daar zagen we gewoon een zwarte beer dicht bij de huizen lopen.
Een paar mooie natuurprentjes van de weerkaatsing van de berg in het water.
Vervolgens naar de Fish Creek gereden voor de beren, maar die lieten zich niet zien, maar de zalmen en de vogels wel.
De zalmen zijn dit jaar laat vanwege het slechte weer, maar ze komen er aan! Het is prachtig om te zien hoe hard ze moeten zwemmen tegen de stroom in en het ondiepe water. Ze gooien zich op hun zijkant soms om een stuk te kunnen overbruggen.
We hebben de Bald Eagle verscheidende keren gezien. Jonge Bald Eagles hebben nog niet die prachtige witte kop.
Helaas waren er ook veel muggen en dat brengt de muggenbultenstand op over de 30 bij mij.
Het hangende korstmos (links onder) is dit jaar extreem lang en dat groeit enkel zo goed als de lucht zuiver is. Heel apart is de bar in Hyder met allerlei dollarbiljetten tegen de muur geplakt.
Straatbeeld en huizen van Hyder.
De mevrouw bespeelt een heel apart voor haar gemaakt instrument. In haar winkeltje kregen we een stempel van Alaska in ons paspoort.
En weer gingen we op weg naar Fish Creek, maar eerst maakte we een rondje richting de vuilstort, omdat de beren daar ook wel een kijkje nemen en ja hoor daar liep een zwarte beer.
We gingen dus de grens van Canada naar Alaska een paar keer over en daar wordt serieus bij de Canadese grens gecontroleerd. Maar om duidelijk te maken waar de grens ligt wordt er elke 10 jaar over de gehele lengte door de bergen over een afstand van een aantal meters alles boom vrij gemaakt. En aan de kant van de weg staat dan een paaltje met aan de ene kant Canada en de andere kant United States.
Een flinke stijging en met een wegdek uit de jaren '30 liet Willy de bus naar boven gaan. Een paar keer voelde je de bus aan de achterkant wat stuiteren op al die losse steentjes.
Fotostops en stops voor het 'verhaaltje van Willy' (hij geeft telkens relevante informatie bij wat we zien of te zien krijgen).
Op zo'n 1000 meter hoogte kwamen we bij Salmon Glacier en daar woont Keith Scott een aantal maanden van het jaar. Hij wordt ook wel de 'Bear man' genoemd vanwege zijn fascinatie t.a.v. beren. We hebben een boekje van hem gekocht en dat heeft hij voor mij gesigneerd. Die man is maar liefst 76 jaar en nog altijd in voor een nieuwe uitdaging. Hij kreeg les van een bergbeklimmer om te leren hoe je een berg af- en weer opgaat. En natuurlijk heb ik zijn boekje gekocht en heeft hij het voor mij gesigneerd.
Wij kozen ervoor om samen een stuk de berg weer af te lopen, zodat ik nog wat foto's kon maken.
Je ziet heel goed hoe het smeltproces te werk gaat. Het smeltwater schuurt langs de dikke ijslaag en van lieverlede smelt daar van onderaf aan het ijs wat weg waardoor het water steeds meer kracht krijgt om te stromen.
Het gele ijzeren gevaarte [rechtsboven]werd vroeger gebruikt om een kanon op te plaatsen. Aan de overkant was namelijk een mijn en door met een kanon op de sneeuwmassa te schieten kon men onverwachte lawines voorkomen.
Na ongeveer 5 kwartier wandelen en genieten van al dit moois werden we onderweg weer opgepikt door Willy en de groep.
Om 19 uur was het weer verzamelen en dan was de keuze:
- een helikoptervlucht en landen op een gletsjer en daar een rondlopen
- of nog een herkansing bij de Fish Creek om een vissende beer mogelijk te zien
Wij hadden al eens in een helikopter gezeten toen we in Malta waren en mijn wens om een grizzlybeer te zien had de voorkeur. En ja hoor een nog jonge bruine grizzlybeer gaf een show weg.
Beren bevallen tijdens de winterslaap ongeveer december van hun jongen. Bij de zwarte beer blijven de jongen ongeveer 3 jaar bij hun moeder en bij de grizzlybeer is dat 2 jaar. Moeder laat hun jongen dus zelf achter of stuurt ze weg.
De grizzlybeer van vanavond was een jaar of 3 en was een jaartje nu op zichzelf aangewezen. Hij had ook wat moeite met het vangen van de zalm, maar 1 x lukte het hem wel. Helaas ben ik wat te kort, want de beer nam de zalm mee naar de zijkant in het groen. Maar het is formidabel om dit mee te maken.
Deze jonge beer had zichtbaar moeite met het vangen van de zalm en soms dacht ik dat een brilletje wel op zijn plaats zou zijn, want de zalmen sprongen vrij dicht in zijn buurt en hij zag ze niet of te laat en ja dan waren ze natuurlijk weer foetsie
De beer ziet er zo schattuig uit en je zou hem of haar zo willen aaien.....
Na een paar uur zijn we door Willy bij een pub afgezet en ging hij de andere groepsleden ophalen die de helikoptervlucht hadden gedaan. De groep is echt super. Wij hebben al veel gereisd, maar deze groep is echt top! Men laat elkaar voldoende vrij en het is gezellig als we met z'n allen zijn en zo ook vanavond.
Hyder ligt in Alaska en is dus eigenlijk van de Amerikanen, maar kent weinig regels en wetten. De bevolking heeft een hoog Swiebertje gehalte afgeroomd met een laagje Harley's. Prachtig als men zo leven en genieten kan van het leven dat men leeft.
Een groot deel van de groep is Ge-Hyderized in de Sealaska Inn en wij dus ook. Je kreeg eerst een glas water en daarna volgde een borrel. Je mocht niet proeven of ruiken aan de borrel en hij moest in een teug in je mond verdwijnen. Nadat je de borrel gedronken had mocht je het water drinken om af te koelen. Het lijkt een soort zware jenever en het alcoholpercentage was 75%. Je moest het doorslikken en als je het uitspuugde of over moest geven, dan moest je de hele zaak een rondje geven.
Iedereen die mee deed is Ge-hyderized kreeg ter bevestiging daarvan een ingevuld kaartje met naam en datum. Wij zijn natuurlijk ook Ge-hyderized!
De terugweg van Hyder naar Stewart was een ingeblikte vrolijke bende. Helaas moesten we weer verder, maar gelukkig hadden we gisteren toch een vissende grizzlybeer in actie gezien.
De weg bracht ons al vrij snel bij een opmerkelijke plaats, want op deze locatie is de film Insomnia opgenomen. Ik heb die film gezien en herkende ook de wat mysterieuze sfeer van deze omgeving.
De bever is het Nationale Dier van Canada en je ziet veel beverburchten hier. Ze leven in Noord Amerika, in Europa en in het onderste puntje van Zuid Amerika. Bevers zijn belangrijk voor de flora en fauna keten. Het zijn knaagdieren en ze moeten ook knagen, want anders groeien hun tanden zo lang door dat ze niet meer kunnen eten en ze in hun eigen keel groeien. Ze knagen bomen om en die vallen dan om in het water en vormen een dam. Op die dam begint ook weer van alles te groeien. In een burcht leven vader, moeder en de jongen. Maar als de ouders oud en versleten raken worden ze door de jongen uit de burcht gestuurd en dan vervallen ze tot prooi voor de andere dieren... Cyclus van het leven. Is er geen eten meer of zijn ze ten prooi gevallen aan de otter, dan verdwijnt de dam onder invloed van de wind, rottingsproces, het water of een lawine. En dan stroomt het water over een groter oppervlakte en ontstaat er andersoortig groen en daar komen andere dieren weer op af.
Kitwancool is een Indianendorp met erg veel totempalen. De geschiedenis en hun huidige manier van leven is triest. De Indianen hadden een eigen wijsheid die gerelateerd was aan de natuur, maar door de blanken werd alles anders. De handel van de Hudson's Bay Company, die de bevervellen wilden ruilen tegen alcohol en wapens enz. Maar ook de missionarissen die dachten dat de totempalen een soort afgoderij was. Maar dat was niet zo. De mensen 'vertelden' via de totempalen de belangrijke gebeurtenissen. Zo is er een paal (dit was een replica) dat de Indianen 's winters onvoldoende voedsel hadden en dat er op een bepaald moment iemand op het idee kwam om een gat in het ijs te maken en daardoor te vissen. Op de totempaal bevindt zich een groot gat wat het wak voor stelt en de vissers zitten erom heen.
De huidige situatie is voor de meeste Indianen belabberd. Ze krijgen van de staat een uitkering (soort afkoopbedrag voor het inpikken van land en traditionele leven van de Indianen) en er is dus geen noodzaak om te werken. Het geld wordt al snel omgezet in drank. De huizen en omgeving ziet er niet uit. Ze ruimen niks op en onderhouden ook niets. Zij zijn duidelijk hun doel in het leven kwijt.
Even verder was er nog een Indianendorp met totempalen: Kitwanga.
De berg heet The Seven Sisters Peaks; 7 bergen dicht bij elkaar.
In Terrace hebben we geluncht en daar zat een oude Indiaan die heel goed in beeld bracht wat er in de afgelopen jaren fout gegaan was. Hij had geen tand in zijn mond en sprak dus erg onduidelijk en zijn ogen straalden een hoog alcoholpercentage uit. Hij sprak iedereen die langs hem kwam aan en stak zijn arm met een vuist tegelijkertijd op. Ik had al bij de kassa gehoord dat iemand over hem klaagde dat hij mensen lastig viel en dat begrijp ik wel, want hij was behoorlijk groot en ook sterk, maar in werkelijkheid was het meer het gezegde van de ruwe bolster en de blanke pit. Dus ben ik vlakbij hem gaan zitten en handen geschud en wat met elkaar gesproken. Na een tijdje begon ik te wennen aan zijn manier van praten (slappe mondspieren, tandeloos bekkie en wellicht schade door jarenlang alcohol mis/gebruik. Triest.
Willy, onze gids en chauffeur is een enthousiast en zeer gedreven Belg, die duidelijk van Canada houdt. Hij kan alles heel goed overbrengen in het Vlaams-Nederlands: ' Een verhaaltje....'. Hij heeft het over: ' ..uwe poep verschuiven' en dat wil zoveel zeggen dat je niet altijd op dezelfde plaats moet gaan zitten, maar rouleren zodat ieder de kans heeft op een gewild plek zoals vooraan in de bus. En ook stoot hij wolfachtig geluiden uit als teken van blijheid bijv. als we weer iets moois hebben gezien of we zijn bijna op plaats van bestemming. En de uitdrukking: 'WE ZIJN GOE BEZIG' houden we er zelf ook in, want we zijn ook GOE bezig om dit mooie land in ons op te nemen.
En na een 470 km kwamen we aan in Prince Rupert, ook wel de pispot van Canada genoemd. En die naam deed de plaats meteen eer aan, want ook vandaag regende het.
Een super-vroeg-uit-bed-dag, want we moesten al om 5:15 uur opstaan en vertrek om 5:40 uur naar de haven. Op het programma stond een 15 uur durende Inside Passage Ferry cruise met de Northern Expedition. Je kon een stoel, een binnen- of een buitencabin reserveren. Wij hadden een buitencabin gereserveerd, zodat we een eigen plekje hadden en lekker languit op bed liggend naar buiten konden kijken. Een badkamer met wc, douche en wastafel, een bureautje en zelfs een tv was in onze hut aanwezig.
We voeren langs de ruige Westkust met de baaien, fjorden en kleine Indianendorpjes.
Einddoel is Port Hardy.
Even wat feiten over THE Northern Expedition op een rijtje:
- De boot werd in maart 2009 in BC ( British Columbia) afgeleverd
- Length: 150.5 m
- Breadth: 23.9 m
- Draught: 4.9 m
- Deadweight: 1,550 t
- Gross Tonnage : 17,800
- Service speed 20.5 knots en Consumption 34.5 ton/day
- 1 nautical mile = 1.15 statute mile - 1.85 kilometre
- 1 statute mile = 1.61 kilometre
- Van Prince Rupert naar Port Hardy is 272 nm = 503,2 km.
- Gemiddelde snelheid is 19 knopen = 35 km per uur
Interessante locaties onderweg:
Grenville Channel wat op ongeveer 4 uur varen van Port Rubert af ligt. Bergen van 1500 tot 3500 ft rondom het Grenville Channel, wat 70 km lang is Butedale op ongeveer 5 uur vaartijd ligt op het Princess Royal Island. Butedale werd in 1918 gebouwd met o.a. een vis en een mijn tot de jaren 60.
Swanson Bay een half uurtje later, waar wat overblijfselen te zien zijn van een schoorsteen en andere rottende restanten.
Boat Bluff volgt na 7,5 uur varen. Deze vuurtoren werd in 1907 in werking gesteld. Hij staat in het zuiden van Sarah Island en het licht markeert de overgang van naar het Tolmie Channel en tot ongeveer 20 miles zichtbaar.
Bella Bella, na 10 uur varen, een van de grootste First Nations gemeenschappen aan de kust met een hospitaal, scholen en een cultureel centrum.
Namu, na 11.5 uur, is een First Nation woord en betekent 'whirlwind'. Het kan hier erg hard waaien en vooral in de herfst blaast de wind de 'Willy-waves' heftig over de dichtbij zijnde bergen.
Na ons ontbijt hebben we even een tukje gedaan en daarna wat rondgekeken en tv gekeken, want we hadden een tv in de cabin en de Olympische Spelen zijn begonnen.
Rond 22:30 uur reden we van de boot af richting hotel, kwartiertje rijden en inchecken. We hadden op de boot al gedoucht, dus dat was tijdwinst. Tegen kwart voor twaalf lagen we in bed en om middernacht liep de radiowekker van het hotel af. Balen! Dit was al de 2de keer, dus nu trekken we voortaan die radiowekker maar gewoon uit. Slapen, zzzzzzzzz.....
En wederom volgde er nog een vroeg-opstaan-dag (6:30 uur) omdat we van Port Hardy naar Telegraph Cove reden met als hoofddoel: Whale-watching tour.
Een uurtje rijden en toen kwamen we in het leuke dorp Telegraph Cove aan. Allerlei kleurige houten huisjes, die wel bijgehouden werden maar net niet té goed verzorgd. Op deze manier lijkt de tijd stil gestaan te hebben. Een heerlijk ontbijt volgde en daarna - rond 9 uur - kregen we de veiligheids- en andere instructies te horen van de captain.
De tocht was een groot succes want we hebben orka's gezien, de bultrugwalvis, springende visjes, zalmen en allerlei vogels. Het is machtig mooi om deze dieren in hun natuurlijke omgeving te zien.
Prachtige orka's zwemmen en duiken en spuiten....
Springende vissen hierboven. En rechts heeft een vogel gebruik gemaakt van een rotssplet om een nest te bouwen.
Na de 3,5 uur durende tocht kwamen we terug in Telegraph Cove en hebben geluncht.
Daarna weer de bus in en na een aantal stops, waaronder een houtindustrie. Van hier wordt de pulp voor het maken van kranten veelal geleverd.
En een kettingzaag-kunstenaar, die een Bald eagle aan het vervaardigen was.
Tenslotte kwamen we begin van de avond aan bij de Campbell River en bracht de ferry ons naar Quadra Island bij Quathiaski Cove. Super mooi en naast al het water een zee van rust. Op dit eiland woonden de Coast Salish en de Kwakwak'awakw First Nations mensen al duizenden jaren toen zo'n 200 jaar geleden San Francisco de la Bodega y Quadra en Captain George Vancouver met hen in contact kwamen.
Rechts houtsculpturen wedstrijd en ook weer met die grote kettingzaag vervaardigd.
Via de Parksville en de Pacific Rim Highway reden we verder naar de westkust en kwamen we bij Cathedral Grove. Dit is een gebied met een gematigd regenwoud klimaat. De eeuwen oude bomen zoals de Sitka Spruce, Western Cedar en Douglas Sparren zijn hier te zien. Er staan bomen die meer dan 8 eeuwen oud zijn en bomen die tegen de 80 meter hoog zijn. Prachtig hoe de natuur alles zelf kan regelen. Bomen vallen om, maar dienen meteen weer als voedingsbodem voor nieuwe planten en bomen. Er staan echt giga grote bomen waarvan de doorsnee breder is dan Frans zijn lengte!
Tim Hortens voor de lunch.
Voor de sportievelingen onder ons werd er nog gestopt bij Sproat Lake. Een paar mensen gingen even zwemmen. Prachtig watervliegtuig stond er en dat bleek een van de vliegtuigen te zijn die altijd ingezet wordt om branden te blussen.
Daarna weer op weg en de weg was een bocht naar links en dan weer naar rechts en dat werd heel vaak herhaald. Tegen half zes kwamen we aan in Ucluelet, een vissersdorpje en onze hotelkamer keek uit op de haven. Prachtige plaatjes leverde dat op.
Ook zag ik een Bald eagle die een prooi had gevangen en die aan het consumeren was.
Een nieuwe dag en een nieuwe kans om walvissen te spotten. In Tofino stapten we op de boot die ons naar de Clayoquot Sound bracht. Naar dit gebied komen veel waterdieren, zoals de Gray Whale, dolfijnen, orka's, zeehonden, zeeleeuwen en natuurlijk zeevogels.
En we hebben dus ook veel dieren gezien. De boot ging soms flink te keer op het water en zeker achterin. Mijn jas was gedeeltelijk nat van het opspattend zeewater en mijn voelde als stro aan. Was vergeten om mijn capuchon op te zetten. Maar de tocht van bijna 3 uur was de moeite waard.
Een Bultrugwalvis hier, een orka daar, een stel zeeleeuwen op een eiland met meeuwen en andere vogels en zie daar het kopje van een otter komt boven het water uit.
Optioneel was een vlucht met een watervliegtuig - een scenic flight - maken. En omdat we al verschillende vliegtuigen hadden gehad, de gewone toestellen natuurlijk, maar ook een Fokkertje in Vietnam, een klein vliegtuigje in China, en een helikoptervlucht in Malta, Himalaya vlucht met Bhudda air, was dit toch weer een nieuwe ervaring. De vlucht duurde 35 minuten. Frans voorin naast de piloot, Wil achterin en Paula en ik in het midden elk aan een kant. Ik heb geen dieren gezien, maar wel prachtige plaatjes kunnen maken van allerlei kleuren water en standjes.
Opstijgen en let op het geluid, want wij zaten met oorbeschermers op dus het klinkt behoorlijk hard! Klik op onderstaande link!
Youtube filmpje opstijgen watervliegtuig
Let weer op de oortjes en klik op de onderstaande link!
Youtube-filmpje van de landing op het water
De Canadezen spreken de woorden voor ons op een onduidelijke manier uit. Als ik het zou moeten uitleggen, dan zou ik zeggen dat ze gorgelend praten.
Als je ergens wat gaat eten of drinken word je al snel begroet met: ' Hi guys, hoe are you to day?'
En het woordje awesome begint te lijken op het GOE BEZIG van Willy. En beide woorden gebruiken wij met z'n allen ook met regelmaat.
In Ucluelet hebben ze iets met spinnen denk ik, want er zijn een paar giga grote houten spinnen te zien.
En het kan niet op met de dieren.... zie ik ineens zo’n Walt Disney bambi met haar kindjes lopen….
De eerste taak van een dag is altijd de kofferpuzzel. Alle koffers hebben een min of meer vaste plaats, want anders past het niet. Froukje is een kei op het gebied van het onthouden van welke koffer waar moet. Ze kan het misschien ook in geuren, maar zeker in kleuren vertellen welke koffer waar precies moet staan!
Zo fris en fruitig mogelijk vertrok de hele groep weer op weg naar Alberni om even koffie te drinken en onze lunch in te slaan.
Willy gaf ons ook meteen informatie over de economie, gezondheidszorg enz. van Canada; heel interessant.
Ik heb een mooi boekje gekocht dat Chief Dan George geschreven heeft; prachtige uitspraken en gedichtjes vol met levenswijsheid.
De lunch aten we in een park waar je onder meer kon bungy jumpen. We hebben er met bewondering naar gekeken, maar niemand wilde het zelf uitproberen.
Chemainus is een plaats die bekend is om zijn muurschilderingen. De muren vertellen de geschiedenis van Canada. Zoiets zou ook in Nederland niet misstaan.
De muurschildering van de Indianen vind ik het allermooiste. En dit zowel met betrekking tot de karakteristieke koppen als voor de schilder zelf.
Eind van de dag kwamen we in Victoria aan. Na het diner zijn we even het verlichte Parlementsgebouw gaan bewonderen. Ook de haven is vrolijk verlicht.
Victoria is de hoofdstad van British Columbia enigs gezegend met een heerlijk klimaat: 2000 uren zon en 700 ml regen.
Victoria ligt op Vancouver Island en het ontstaan gaat terug naar half 19de eeuw. In die periode - om precies te zijn 1843 - verwezenlijkte James Douglas de Hudson's Bay Company een pelshandelspost hier met de naam: Fort Camouson. Later werd die naam gewijzigd in Victoria naar de koningin. Er zijn maar liefst 3 havens: de Inner Harbour, Sidney en Swartz Bay. De afstand tot Amerika is 29 km over water. Je kan de bergen van Washington State Amerika zien liggen.
Eerst een rondrit per bus voor de highlights en daarna gingen we zelf op stap. De Parliament Buildings waren prachtig.
Victoria had feest, want ze vierden het 150 jarig bestaan van deze stad.
Chinatown was behoorlijk gereduceerd…. tot bijna de toegangspoort zou ik zeggen
Van de man links - de Schot Peter Robertson – heb ik de prachtige tekening van o.a. moeder Theresa en Beethoven gekocht. Het is een echte kunstenaar en het mooie is ook dat hij de betekenis achterop heeft geplakt.
Fisherman’s Warf is een leuke plek met allemaal verschillende woonarken en arkjes. Omdat de mensen op het water wonen hoeven ze geen belasting voor de grond te betalen.
Mile zero
Amerika (foto rechts boven) aan de overkant ligt op 29 km afstand en voor mijn provider was ik al in Amerika!
Einde van de vakantie nadert met de route. Vandaag een stukje gereden en daarna op de Ferry om anderhalf uur later in Vancouver aan te komen.
Meteen een stadstoertje met de bus en daarna
inchecken in het hotel rond 14:30 uur. Eerst alle troep op de kamer gezet en toen even de boardingpassen geregeld. Wij hadden al in Nederland een upgrade gedaan, zodat we met z'n 2-en naast elkaar zitten.
En toen was het tijd voor een terrasje met een biertje en een salade.
Vancouver heeft veel hele grote gebouwen en ik weet eigenlijk niet of ik het mooi vind. Ik vind het knap om zo hoog te bouwen en met veel glas, maar ik blijf toch de huisjes met gekleurde daken het mooist vinden...
Vancouver ligt wel erg mooi; dichtbij de Coast Mountains en de Strait of Georgia en Vancouver Island zorgt voor beschutting. Daarom is het in de winter niet extreem koud (rond het vriespunt), maar op korte rijafstand kan met naar hartenlust wintersporten beoefenen. En het vele water trekt natuurlijk ook veel watersportliefhebbers aan.
Het is een groene en bloemrijke stad en het regenklimaat helpt daar bij, maar mensen zorgen sowieso goed voor de plantjes.
Ook deze stad is onderverdeeld in blokken en hoewel overzichtelijk is kan het tegelijkertijd ook verwarrend zijn als je op 2 verschillende plekken dezelfde straatnaam aan treft.
In Gastown Vancouver staat een hele speciale klok: steamclock. klik op onderstaande link voor het:
Youtube-filmpje van de stoomklok
Heel apart maar zeker handig is het fietsenrek voorop de bus.
Een echte aanrader is het boek:
Sacajawea geschreven door Anna Lee Waldo. Alle 912 bladzijden zijn het waard om te lezen. Het beschrijft het stormachtige leven van een Shoshoni meisje/vrouw…
De flora en fauna
Op de terugweg nog even de Rockies vanuit het KLM vliegtuig gefilmd. klik op de link als je het wil zien:
Willy, Kitty, Froukje, Ria, Bert, Gerlie, Paula, Johan, Christel, Hans, Betsie, Gerrie, Hermien, Jaap, Hannie en Wil HARTELIJK DANK VOOR JULLIE GEZELLIGHEID!
.