Calahonda Spanje

 

Overwinteren.... in Sitio de Calahonda

Wij zijn gewend om heel laat naar bed te gaan en nu moesten we vroeg naar bed (23:45 uur), omdat we om 3:45 uur op moesten staan. Arno bracht ons naar Schiphol en ook hij was dus extra vroeg op zijn werk.

Ik had thuis al de boardingpassen geregeld , dus alleen de koffers inchecken en toen wachten tot we konden vertrekken. We hadden al eerder een upgrade gedaan voor de koffers, dus in plaats van 20 kilo mocht 1 koffer 23 kilo wegen. Helaas was de limiet aan de handbagage 5 kilo en dat is erg weinig. Normaal is dat 10 kilo, maar Tansavia en Jiba waren die 5 kilo overeen gekomen. Ik kon dus niet mijn normale koffertje meenemen, maar alleen mijn laptoptas met daarin mijn laptop, iPad en de benodigdheden die daarvoor nodig zijn. Mijn fototoestel ging bij Frans in de rugzak en de tas met accu’s ging in de koffer.

We vertrokken op tijd, maar al snel bleek dat we veel tegenwind hadden wat invloed op de vliegduur heeft (langzamer) en op die hoogte zorgde dit ook voor delen met turbulentie.

Tegen 10 uur landden we op het vliegveld van Malaga en gingen we op zoek naar onze huurauto. De routebeschrijving naar onze bungalow in Calahonda was uitstekend. ‘Onze’ Calahonda ligt ongeveer 14 km van Marbella en ten westen van Malaga en wordt ook wel Calahonda de Mijas genoemd, dit omdat er 2 Calahonda’s zijn.

Onze bungalow is heel ruim en prima verzorgd; grote huiskamer annex keuken, 2 slaapkamers en badkamer met inloopdouche en wc. En om het helemaal compleet te maken is er een groot terras met tafel en stoelen en ligstoelen.

Na ons geïnstalleerd te hebben zijn we boodschappen gaan doen. Het is altijd veel leuker om op vakantie boodschappen te doen naar thuis.

Omdat het zo’n aangenaam weer is en het hier ook veel langer licht is, leven we eigenlijk gedurende de dag buiten. Eind van de middag zijn we naar zee gelopen en zagen we de zon de zee prachtig inkleuren.

Tegen middernacht rolden we eindelijk ons bedje in en hebben heerlijk geslapen.

Ontbijt op ons eigen terras en de temperatuur liep op de schaduw op tot 26 graden. Omdat we geen wifi in de bungalow hebben zijn we naar het dorp gegaan en bij een free wifi zone hebben we heerlijk op een terrasje geluncht. De mussen lunchten met ons mee en ze zijn erg sterk, want ze kregen het voor elkaar om het broodje op de grond te werken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De avondzon boven onze bungalow. En een overzichtje van ons park.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vandaag zijn we naar Marbella gegaan.

Marbella wordt de parel van de Costa del Sol (zonnekust) genoemd. Het stikt hier van de schoonheidsklinieken en plastische chirurgie en natuurlijk ook de haartjes, nagels en de massages om zo veel mogelijk te sleutelen aan de buitenkantjes van de mensen.

In vroegere tijden – en daar bedoel ik de Romeinse tijd mee – heette deze stad Barbesula. Eind 15de eeuw verloren de Moren de stad aan de Christenen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Met een graadje of 24 hebben we op een terrasje geluncht en via de whatsApp even een zonnige foto van ons uitzicht naar Mascha gestuurd en kort daarop kreeg ik van haar een regenachtige foto van haar tuin terug.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We hebben ook behoorlijk wat gelopen en nog even boodschappen gedaan. De supermarkten zien er kleurig uit en naast grote bakken met verse vis, hangen er ook van die grote hammen.

De woensdag begon zonnig, maar dit werd afgewisseld met stroken mist vanuit zee. En vanaf halverwege de middag hebben we geen zon meer gezien en beheerste de mist het straatbeeld van die dag.

Die mist trok ’s avonds laat weg en de zon kon de volgende dag weer zijn werk doen. Heerlijk op het terrasje waar ik wifi heb, cappuccino gedronken en meteen onze dochters even gebeld; Mascha via Viber en Naomi via Skype.

Het wandelen hier is met ups and downs en dat bedoel ik dan letterlijk, want het is hier wat heuvelachtig. Een goede oefening dus.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Granada en dan met name het Alhambra stond op ons lijstje. We wilden dit eerst met onze auto doen, maar zagen daar toch vanaf omdat we ook in de stad wat wilden zien en dan is het parkeren en weer op tijd bij het Alambra zijn lastig. Want je hebt namelijk te maken met de door de UNESCO gestelde aantal bezoekers per dag en daarom is het vaak nodig om vooraf te boeken. Dus hadden we bij de mevrouw bij de balie de georganiseerde trip naar Granada geregeld.

Om 7:25 uur moesten we een stukje verder in de straat klaar staan en even later arriveerde een busje. In de minibus zat al een Duits koppel en met ons stapten nog 3 Noren in. Na 40 minuten rijden stapten we over in een grote bus en gingen we de rest van de mensen bij de diverse hotels op halen. Onderweg nog een koffiestop en tegen een uur of 11 kwamen we in Granada aan.

Granada is zowel de naam van de provincie als van de stad. Op de achtergrond van de stad zie de witte toppen van de Sierra Nevada; een imposant gebergte. In deze bergketen komen maar liefst veertien toppen boven de 3000 meter uit en de Mulhacén met zijn 3478 m en de Pico Veleta met 3373 m zijn de dichts bij Granada liggende en tevens de hoogste bergtoppen.

Op weg naar Granada trok een afwisselend natuurbeeld aan ons voorbij; allerlei soorten bomen, dorpen en heuvelachtig gebied.

Heel bijzonder was de begraafplaats die van de weg te zien was. Meestal schermt men de kerkhoven af met hoge muren en/of bomen, maar hier dus niet. Het zijn foto’s vanuit de bus, want fotostops behoorden niet tot het programma.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De Basiliek ziet er aan de buitenkant rustig en sober uit, maar zodra je binnen komt zet de pracht en praal zich vast op je netvlies. Niets ingetogen, maar een zeer druk en protserig uitstralend interieur en wel zo ‘overdone’ dat je niet weet of je hem nu mooi of lelijk moet vinden.

Er was op dat moment een mis gaande, maar onze gids vertelde dat we gewoon foto’s mochten nemen.

Hoog boven op de kerk is een apart symbool (?) met zwaarden; ik weet niet wat het betekent of voorstelt, maar zelfs zo hoog zijn er bloemen met linten te zien.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In Spanje wordt veel gebedeld en natuurlijk zijn de ingangen van kerken en winkels voor hen een optie om wat te vangen. De vrouwen bij deze kerk hadden het zich gemakkelijk gemaakt door een stoeltje mee te nemen en op deze manier konden ze bedelen en bijpraten combineren. Jaah vrouwen kunnen makkelijk twee dingen tegelijk doen.

We wandelden verder door de stad en toen zag ik dit gebouw; vond ik wel mooi.De granaatappelboom is het symbool van Granada en staat dan ook midden in de stad.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Voor ons is het meer een wetenschap dan gevoel dat het Kerst wordt, want met een temperatuur van in de 20 graden herinneren wij ons de Nederlandse Kerst niet. Maar zo’n onverwachte kerstopstelling tegen de muur van een winkelpand doet ons weer beseffen dat het klokje door tikt richting 25 december.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het stadshuis is prachtig ondanks het toch wat vreemde beeld wat bovenop het gebouw staat: een geblinddoekte man en het venijn zit kennelijk in de staart van het paard?

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Via allerlei kleine straatjes en steegjes kwamen we op de Plaza Bib-Rambla; een levendig plein met terrasjes en kraampjes.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Leuke doorkijkjes en kleurige uitstallingen van al de koopwaar. De straatjes zijn zo smal dat de aanlevering dus te voet moet plaats vinden of door gebruik te maken van een steekkar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het rode gebouw behoorde vroeger toe aan de universiteit.

En aan de achterkant van dit gebouw dook ineens een immens grote Kathedraal op. Deze kerk werd tussen 1523 en 1707 gebouwd, maar de kathedraal heeft in plaats van twee slechts een toren. De gids zei dat het ook wel als ‘Eenarmige’ bekend staat. De imposante uitstraling doet veel vermoeden, maar volgens de informatie is het interieur niet zo uitbundig. Wel worden hier belangrijke kerkschatten bewaard. Een stukje verder lopen en dan kom je een andere kerk tegen; deze staat zo dicht tegen de kathedraal aan dat de indruk gewekt wordt dat het om 1 kerk zou gaan, maar dat is niet juist. Het zijn echt 2 verschillende kerken en de tweede is ook totaal anders van architectuur.

 

 

 

 

 

 

 

                                                                                                                  

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De Capilla Real werd in opdracht van Koningin Isabel gebouwd. Zij gaf Enrique de Egas in 1504 de opdracht tot de bouw van deze Koninklijke kapel, die voor haarzelf en haar echtgenoot – Ferdinand II van Aragon - als mausoleum zou moeten dienen. Maar Isabel stierf al lang voor dat het gebouw gerealiseerd was. In 1521 werden zowel Isabel als Ferdinand in de crypte van de kapel herbegraven.

Johanna de Waanzinnige (een ‘diagnose’ uit die tijd), dochter van Isabel en Ferdinand, en ook haar echtgenoot Felipe I van Castilië – beter bekend als Filips de Schone (misschien de George Clooney uit die tijd?) – en nog een Portugese prins in de crypte bijgezet.

De ‘voor en erna’ lijkt het wel met betrekking tot de schoongemaakte deel van het gebouw.

 

 

 

 

 

   

                                                        

 

Wat kan de lucht prachtig diep blauw kleuren hier. En niet te vergeten die heerlijke zon, die je huid verwarmd. De weersberichten uit Nederland zijn allesbehalve rooskleurig+ regen, regen, regen en nog eens regen.......

  
 

 Een adelaartje hier en een plakkaatje daar…. Vroeger wist men wel wat van versieren….van straten in elk geval of dit ook het geval was met betrekking tot mensen???

 

 

 

 

 

 

 

 

 

        

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

               

Tegenover deze Capilla heeft Yusuf I in de 14de eeuw de Madrassa van Granada opgericht. Dit schoolgebouw werd in rond 1500 overgenomen door de katholieken monarchen van Spanje. Helaas werd toen de bibliotheek door brand vernield en daarmee is veel schriftelijk erfgoed van de Moorse beschaving verloren gegaan. Ferdinand II gaf het gebouw aan het stadsbestuur en pas in 1531 werd het gebouw door Karel V met bekrachtiging door de pauselijke bul van paus Clemens VII tot universiteit ingericht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Daarna hadden we vrijaf en was het voor ons terrasjes- en lunchtijd. De fontein deed ook waarvoor hij bedoeld was.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Teruglopend naar de verzamelplaats voor de bus hoorde ik een klap en bleken een bus en auto elkaar iets te dicht genaderd waren. En het is 2012 dus werden niet de papieren getrokken, maar de mobieltjes en werden er over en weer foto’s gemaakt om als bewijs te dienen. De buschauffeur was boos en gezien de heftigheid van zijn woede verwacht dat hij in zijn recht stond en dat de automobilist de snelheid en draaicirkel van de bus niet juist had ingeschat.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Met de bus naar het ALHAMBRA.

Onze gids stond ons al op te wachten. We kregen kaartjes die voorzien waren van een streepjescode en een koptelefoon met audiokastje. De groep bestond uit Duitsers, Spanjaarden, Noren en wij Nederlanders en daarom vertelde de gids alles in het Engels, Spaans en Duits en ook al liep je een aantal meter van hem verwijderd dan nog hoorde je zijn uitleg.

Wij mochten stipt om 14 uur binnen en de streepjescode hadden we een keer of 3 nodig.

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

Alhambra (fort) is de Arabische naam en betekent het Rode Paleis. De al iets roodachtige steensoort blijkt dieper rood bij het avondzonlicht te kleuren.

De Puerta de la Justicia is in 1348-1349 gebouwd en boven de hoefijzervormige boog staat aan de ene zijde een hand met vijf vingers en aan de andere kant een sleutel afgebeeld.

De hand met de vijf vingers staan symbool voor de vijf Islamitische geboden: gebed, vasten, aalmoes, pelgrimstocht naar Mekka en geloof in één god.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het middeleeuwse paleis en fort was in 1492 een heel belangrijke buit van het Koninkrijk Granada. In 1526 gaf Karel V de opdracht om midden in het Alhambra een renaissancistisch paleis te bouwen. Ja en daar moest een deel van het Alhambra voor wijken. Gelukkig was zijn vrouw zo verstandig om de rest van het Alhambra te laten bestaan.

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het Casa Real wordt ook wel Palacio Arabe genoemd en dit bestaat uit drie onderdelen: de Mexuar, het Palacio de Comares en het Palacio de los Leones. En bij elk gebouw zijn de vertrekken om een binnenhof gegroepeerd.

Het Mexuar is het oudste gedeelte van het Alhambra. Hier ontvingen de koningen hun ondergeschikten en vonden beslissingen plaats over zakelijke en gerechtelijke aangelegenheden.

                                                                                                

               

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als je bedenkt dat dit complex al eeuwen geleden gebouwd is met de wetenschap en materialen van toen en dat het nog steeds in een prima conditie verkeert, dan is het een knap staaltje werk geweest.

 

 

 

 

 

 

 

 

   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Palacio de Camores was het paleis van de sultan en is gebouwd rond het Patio de los Arrayanes.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'anti-duiven-poep-stok'

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Palacio de los Leones (Leeuwenhof) met de prachtige door twaalf leeuwen gedragen fontein in het midden van de Patio. De patio wordt door aar liefst 124 zuilen van het paleis omgeven.

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In de Mirador de Daraxa verbleef de harem van de sultan, want het hebben van meerdere vrouwen was in die tijd en in die cultuur gebruikelijk en dus waren er ook verschillende ruimtes voor de harem van de Emir gebouwd. De belangrijkste vrouwen woonden het dichts bij de emir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Er zijn zo veel zuilen dat het wel een soort van natuurlijke streepjescode lijkt te zijn. Naast het natuursteen en marmer is er ook albast, zoals linksonder te zien is.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Men had voor die tijd heel moderne voorzieningen, eigenlijk zoals de Romeinen dat hadden, zoals verse aanvoer van water, baden en zelfs een Turkse sauna. Leuke ronde lichtinval raampjes in de sauna koepels.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Diverse doorkijkjes en ook panorama’s vanaf verschillende hoogtes. De oude muur zie je in het landschapen ook een aantal grotwoningen. Zelfs nu wonen er nog worden een aantal grotten bewoond; grotwoningen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Via trappen en prachtige tuinen kwamen we bij het hoger gelegen zomerpaleis. Dit paleis werd in de hete zomers gebruikt en je merkte ook nu dat het daar koeler was.

El Partal met de prachtige vijver en de mooie tuinen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De Granada dag was bijzonder maar extra speciaal doordat de wereld niet tijdens ons bezoek was vergaan. De kalender van de Maya’s liep op 21 december 2012 af en er waren mensen die geloofden dat de Apocalyps onafwendbaar was. Enkel het franse dorpje Bugarach zou het eind der tijden overleven. De rots – Pic de Bugarach – heeft al jaren de belangstelling van een aantal mensen, omdat het een bijzondere berg is; het bovenste deel van de berg is namelijk ouder dan het onderste deel. Er zijn mensen die geloofden dat op 21 december 2012 uit de berg een UFO zou komen om mensen te evacueren. De mensen in Guatemala en Mexico, de Maya cultuur, geloofden niet in een einde van de wereld maar in het einde van een periode en dat er dus nu een nieuwe periode aan breekt.

Rond 19 uur kwamen we aan in ons dorp en zijn we meteen maar uit eten gegaan.

Eerste Kerstdag startte met een beetje regen, maar dat was al snel weer voorbij en meldde de zon zich weer. Even naar la Cala de Mijas gereden. Grappig zijn de fitness attributen die bij het strand staan, dus als je te veel gegeten of gedronken hebt dan kan je die er daar weer afwerken. Zo nu en dan zie je prachtige afbeeldingen op straat; zou men in Nederland ook eens moeten doen. En er was een oud gebouw, maar er stond niet bij welk overblijfsel het was.

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                                                                                                                                                                                       

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tweede kerstdag is hier geen feestdag, want er werd weer volop gewerkt.

Eerst genoten van de zon op ons terras en toen de bomen de warme bol opslokten, zijn we op weg gegaan naar Puerto Banús. Hoewel de weg eigenlijk rechttoe rechtaan is, kregen wij het toch weer voor elkaar om verkeerd te rijden. Ja en dan is het borden kijken, kaart lezen en zoeken naar de juiste weg.

Puerto Banús ligt iets voorbij Marbella. Het is een dure en mondaine badplaats met twee stranden en een haven met jachten van diverse afmetingen en luxe. Hier zie je niets van de slechte economie. De eigenaren zijn vooral sporthelden, rijke adel en oliesjeiks.

Het blauwe water beneden en de blauwe lucht boven levert mooie plaatjes op.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Parque del Sol; rondom een zwembad staan 32 bungalows van verschillende eigenaren en die dus verhuurd worden. Omdat het hier wat heuvelachtig is zijn ook de bungalows op verschillende niveaus gebouwd.

 

 

 

Donderdag 27 december 2012 was het plan om wat te winkelen en uit eten te gaan, maar deze dag liep totaal anders dan gepland omdat we bezoek kregen van een professionele zakkenroller.

De stoep was wat smal en we moesten langs geparkeerde auto’s aan, dus liep ik voor Frans. Op eens komt een man achter Frans vandaan, wilde passeren en bracht daarbij Frans bijna aan het struikelen. De man - goedgekleed van ongeveer 30 jaar - maakte excuses en een praatje over sport.

Ik liep richting een winkeltje want ik werd wat argwanend door de manier waarop de man contact maakte. Als we reizen dan heeft Frans altijd kleine portemonneetjes die vastgezet zijn aan de binnenkant van zijn broek, maar omdat we nu 4 weken op dezelfde plaats bleven en het rijbewijs nodig hadden, had hij zijn gewone portemonnee bij zich. Op een gegeven moment maakte de dief een quasi voetbalmove en lichtte Frans ineens beentje waardoor hij hem uit zijn evenwicht bracht en zijn hand uit zijn zak haalde om te voorkomen dat hij viel. Ik keek net op dat ogenblik om en de man groette en ging rustig weg. Mijn alarmbellen gingen rinkelen en ik vroeg of Frans zijn portemonnee nog wel had. Nee dus en Frans had helemaal ook niets gevoeld, terwijl het een behoorlijk dikke portemonnee was. De dief liep richting een net aangekomen auto. Hij rende er naar toe toen hij zag dat ik hem door had en stapte hij in de rijdende auto en in volle vaart gingen ze er vandoor. Ik kon een deel van het nummerbord zien, maar toen was hij de bocht om en dus buiten mijn gezichtsveld. Het was een grote grijze metallic kleurige auto. Dit gebeurde allemaal tegen 15 uur.

Meteen Rabo Interhelp gebeld en de passen (Europas en bankpas) van Frans laten blokkeren. De volgende stap was natuurlijk aangifte doen.

We zijn bij een wisselkantoortje gaan vragen waar het politiebureau was. Gelukkig sprak deze man iets Engels. Er was geen politiebureau in het dorp, maar de man was zo vriendelijk om voor ons de politie te bellen, die bij uitzondering wel even wilde komen. Het duurde ruim 3 kwartier eer de politie kwam; 2 man sterk maar ze spraken geen Engels. En omdat mijn Spaans nog in een begin stadium verkeert hebben we de hulp ingeroepen van een toevallig passerende mevrouw die Engels sprak. Maar veel verder dan wat vragen beantwoorden kwamen we niet, want we moesten naar een politiebureau in Fuengirola; een dorp zo’n 14 km verderop. Dus eerst teruggelopen naar de bungalow om paspoorten en de auto op te halen en daarna op weg naar de politie in Fuengirola. We parkeerden om 17:18 uur de auto in een parkeergarage; leve de kaartjesautomaten!

Iets over half zes meldden we ons bij een loket dat door een agent bemand werd. Ook hij sprak beperkt Engels. Wat ben ik blij met mijn Spaanse cursus, want met zijn little bit English en mijn poco de Español kwamen we toch een heel eind. Conclusie: hij kon onze aangifte niet opnemen en er waren 2 opties om aangifte te doen via internet of telefonisch. Bellen dus want we hadden geen wifi en om weer terug naar ons dorp te gaan om daar bij het internetcafé alles door te geven en dan weer naar Fuengirola te gaan om de aangifte door te nemen en te laten stempelen, was niet echt efficiënt. Het duurde een hele tijd eer ik aan de beurt was, maar gelukkig sprak de mevrouw Engels en kon ik allerlei vragen beantwoorden, maar de paspoortgegevens heb ik de agent laten doorgeven. Ik was namelijk preventief in zijn buurt gebleven voor het geval ik hem nog nodig had als tolk. Het praten via het loket met een rumoerige straat en de taalproblemen vond ik zo onhandig dat ik al via een gang zijn ruimte – en dus zijn territorium - was binnengegaan. Hier stonden allerlei beveiligingscamera’s die hij in de gaten moest houden en het was eigenlijk niet de bedoeling dat ik daar binnen ging, maar ach ik was zo druk in gesprek met die mevrouw dat hij me niet kon storen… Intussen had ik ook al zijn enige balpen geleend.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als er iemand aan het loket kwam dan werd er hard gepraat en dat geluid weerkaatste tegen de stenen muren. Daarbij optellende het drukke verkeer zorgde ervoor dat ik de mevrouw niet altijd goed verstaan.

Ze vroeg onze vertrekdatum en zelfs met welke maatschappij en de tijd.

In de portemonnee zaten naast ongeveer € 400,--, de bankkaarten, rijbewijs, verzekeringskaart, donorcodicil, euthanasieverklaring, museumjaarkaart, pasjes van bepaalde winkels, batterijtjes voor Frans zijn gehoorapparaat en nog wat dingen.

Zeker ruim een half uur bellen verder vatte ze het verhaal van onze aangifte samen en toen ik daarmee akkoord ging, kreeg ik een referentienummer toegewezen. Met dit nummer konden we ons weer melden bij diezelfde agent van het loket.

Hij was blij dat hij zijn pen terug kreeg en schreef ons in, gaf ons een wachtnummer – een kaartje wat je bij ons bij bijvoorbeeld de bakker kan trekken - en werden verwezen naar de wachtruimte. Dit zal tegen half 7 geweest zijn. We zagen diverse agenten in en uit gaan en soms werden mensen binnen geroepen en dan duurde het heel lang eer er weer iemand naar buiten kwam. Er waren maar liefst 4 deuren en 1 liftdeur waarin agenten verdwenen en verschenen.

Tegenover ons zat een moeder met zoon. Zijn mobieltje was gepikt en vorige maand was ook al zijn fiets bij school gestolen. Nog een wachtend echtpaar, waarvan de man diep gebukt leek te gaan ten aanzien wat hem was overkomen.

Wij waren meteen van onze bungalow weg gegaan en hadden er niet aan gedacht dat het zo lang zou duren, dus onze dunne bloesjes konden ons niet meer warm houden toen de avond inviel en de deuren uitnodigend open stonden en de avondkilte binnen liet komen. Toen er een agent voor de zoveelste keer voorbij kwam zei ik dat het koud was en toen sloot hij galant de deur. Gracías!

Wat met de moeder gesproken; zij sprak een beetje Engels en ik een beetje Spaans en samen maakten we grapjes over het lange wachten, het politiewerk vandaag of toch manaña… Ja allemaal in het zelfde schuitje zitten schept een band.

Om 20:20 uur mochten we binnen. En de agent had gelijk, er waren inderdaad 3 computers met agenten aan het werk in diezelfde ruimte. Ook deze agent sprak beperkt Engels en ik idem Spaans, maar samen was het weer oké. De aangifte werd geverifieerd, paspoortgegevens nogmaals gecontroleerd en informatie toegevoegd daar waar nodig was. Mijn mobiel nummer was even een probleem, want hij begreep het niet en belde me om te zien of het nummer juist was. Nee hij deed het niet. Toen heb ik gevraagd of ik zijn mobiele nummer kreeg en ik hem zou bellen. En ja hoor het blijkt dat je geen +31 maar nu weer 0031 voor het mobiele nummer moest zetten. De aangifte werd uitgeprint in het Spaans en gelukkig begreep ik grotendeels wat er stond. Ik heb nog een paar foutjes verbeterd, zoals Rabo. In het Spaans spreek je de V als B uit aan het begin van een woord en een soort zachte B in een woord en met het spellen van de letters in het Engels heeft de mevrouw het op haar eigen manier vertaald. Toen we akkoord gingen met de inhoud van de Spaanse aangifte werd een nieuw exemplaar uitgeprint en voorzien van stempels en handtekeningen en konden we gaan. In Nederland krijg je al als je autospiegel van je auto gereden is slachtofferhulp aangeboden - erg overdreven natuurlijk - maar hier ben je al blij als je aangifte kan doen.

Kort na ons was ook de mevrouw uit de wachtkamer binnen geroepen en toen we weg konden gaan ben ik nog even naar haar toe gelopen en heb haar succes gewenst.

De agent van het loket nog even bedankt voor zijn hulp en toen kwam ook mevrouw met haar zoon aanlopen en vroeg of we met haar mee wilde rijden. Ik vertelde dat onze auto in de parkeergarage stond. De agent sloeg ons lachend gade en zei al dat we vriendinnen waren geworden.

We verlieten tegen negen uur het bureau op weg naar de parkeergarage. Maar nu zag de wereld er heel anders uit; donker. We liepen de richting die we gekomen waren en zagen een parkeergarage. Daar hebben we 2 verdiepingen bekeken, maar hij kwam ons niet bekend voor en ook was onze auto er niet. Dus moest er nog een parkeergarage zijn. Even gevraagd en het bleek een stukje verderop te zijn. Ik had gelukkig nog € 50,-- in mijn portemonneetje, dus konden we meteen betalen en de weg naar huis terug zoeken.

Het werd een kort nachtje slapen, want we gingen pas rond kwart voor twee naar bed en rond 7 uur was de schoonmaakploeg driftig bezig om de bungalow naast gereed te maken voor de volgende huurder. Het verschuiven en verzetten van de stoelen op de tegelvloer genereerde geluid richting onze bungalow. Ik ben na een half uurtje opgestaan en me gaan douchen. Ach ik heb hier al zo veel geslapen dat een korter nachtje niet erg is.

’s Nachts wordt er trouwens ook vuil opgehaald.

In de loop van de ochtend zijn we eerst even wat geld gaan pinnen en nu dus met mijn pas. Gelukkig werkte alles prima.

Daarna portemonneetjes gekocht om het geld weer te verdelen en veilig op te bergen.

Toen ook even een afspraak gemaakt bij de kapper, want mijn haar prikte na het douchen in mijn ogen. Eind van de middag heeft Pepa mijn haar prima geknipt.

Vandaag naar Malaga gegaan om wat rond te kijken, maar vooral omdat Mascha weer van die Spaanse flamenco schoenen wilde. Bij de hak en teen zitten honderden spijkertjes en die moet ze er allemaal uithalen; dat duurt even maar dan heb je ook een paar mooie en fijne schoenen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Malaga is een moderne haven- en industriestad en heel bruisend.

Ook hier werd er geprotesteerd vanwege de werkeloosheid.

Over de herkomst van de naam Malaga is men het niet eens. Sommigen zeggen dat de naam zijn oorsprong vindt in het Hebreeuwse woord voor koningin (Malaka), maar anderen zeggen dat het uit het Fenicisch, Grieks of van de Iberiërs afkomstig is. Rond 500 voor Christus zou Malaga gesticht zijn door de Carthagers en die werden dan weer gevolgd door de Romeinen, de Visgoten en de Moren totdat Koning Ferdinand en koningin Isabel – die we ook al in Granada tegen kwamen – de stad in 1487 veroverden.

Pablo Ruíz Picasso (1881-1973) is in deze stad geboren. Er was ook wel een museum van Picasso, maar zijn manier van schilderen kan mij niet boeien.

Ook is het de geboortestad van de knappe filmacteur Antonio Banderas. Ja met hem zou ik wel een beschuitje mee willen eten…

  

Nadat we de schoenen bemachtigd hadden zijn we de kathedraal gaan bekijken en aan de buitenkant denk je mwah een kerk, maar als je binnen komt dan valt de Roomse rijkdom hard op je neer. En als je dan buiten de kerk een hallucinerende bedelaar ziet zitten, oké wel met een vrolijke hallucinatie en een deken maar toch, dan zou ik graag die rijkdom graag wat eerlijker verdeeld zien worden.

 

 

 

 

De Kathedraal ligt aan de Calle Molina Lario en is tussen 1528 en 1783 gebouwd. De bouw van deze kathedraal duurde maar liefst 200 jaar vanwege geldgebrek werd de bouw een paar keer stilgelegd. In 1782 is men – ook weer door gebrek aan geld – definitief gestopt met bouwen en is de geplande rechtertoren nooit afgebouwd. Dit zagen we ook al in Granada. De Malagueños noemden de kathedraal daardoor ook de één-armige dame’: ‘La Manquita’.

Door de lange duur zijn er ook verschillende bouwstijlen te zien: Gotisch, Renaissance en Barok. De entree € 5,-- per persoon.

  

   

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                         

                                     

    

 

 

 

 

 

 

 

 

       

 

Een prachtig beeld van de schrijver Hans Christiaan Andersen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We leven een groot deel van de hele dag buiten, want de temperatuur is erg aangenaam en de voorspellingen ook. We zijn een beetjeverslaafd aan het spelletje Yahtzee.

 

 

Niet alleen de dagen zijn erg mooi, maar ook de avonden zijn prachtig.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                                                                                                                                                                                         

Tijdens onze vakantie is Melle naar de KNO arts geweest en hij adviseerde om zijn amandelen te laten knippen; A+T oftewel adenotomie en tonsellectomie. Ja dat herinner ik me nog heel goed uit mijn verpleegsteropleiding. Omdat Melle al bekend was bij de specialist werd de datum 8 januari 2013 als operatiedag geprikt. Gelukkig hield Arno ons via WhatsApp op de hoogte en toen ze eenmaal weer thuis waren heb ik een paar keer gebeld. Melle heeft de operatie prima doorstaan; hij heeft zelfs niet gehuild en dronk meteen goed. Wat een kanjer!

Toen ik hoorde dat het allemaal goed gegaan was hebben we meteen een glas sangria op zijn knappe prestatie gedronken.

En ook deze 4 weken in het zuiden van Spanje lopen ten einde en het geestelijk voorbereiden op de kou is alweer begonnen, want overmorgen vliegen we weer terug naar Nederland. Ik zal blij zijn als ik mijn kleinkinderen weer zie, want ik mis hen wel maar het weer in Nederland is niet echt aantrekkelijk. Ik heb het hier al koud al het 22 graden is, dus dat beloofd wat!

En toen was het weer tijd om naar huis te gaan. Het was vreemd dat we onze boardingpassen niet konden uitprinten. De reden was omdat wij een pakketreis hadden geboekt bij een touroperator. Dus moesten we vroeger op de luchthaven aanwezig zijn. Ook moesten we de huurauto inleveren.

De terugvlucht verliep goed en alleen boven België had je het idee dat de kinderkopjes te voelen waren (turbulentie).

Mascha, Kylie en Ryan kwamen ons ophalen; wat heerlijk om zo begroet te worden