Hongarije - Budapest
De hoofdstad van Hongarije is Budapest en ligt aan weerszijden van de Donau. Je weet wel die van `zo blauw, zo blauw…', maar met die kleur valt het wel mee.
De stad is een samenvoeging van Boeda en Óbuda, gelegen op de rechteroever van diezelfde Donau en Pest op de linkeroever. Vanaf 1873 werd het Budapest wat daarvoor Pest-Boeda genoemd werd.
Geschiedenis in het kort
De oorspronkelijke bewoners kregen in 35 voor Chr. te maken met de Romeinen en zoals gewoonlijk kwamen ze niet voor de lol kamperen maar sloegen hun kampementen op voor henzelf en al hun wapentuig. Ze bleven een eeuwtje of vier en zorgden voor een behoorlijk wegennet en ook de handel verliep goed.
Maar de Germanen en de Hunnen braken eind van de 4e eeuw door de verdedigingslinies en de Romeinen en een groot deel van de bevolking moesten vluchten. De Hunnen en Ostrogoten werden weer opgevolgd door verschillende nomadenstammen en in 567 vestigden de Avaren zich op deze plek totdat Karel de Grote met zijn zoon Pepijn hen versloegen in de 8e eeuw en nderdeel uit ging maken van het Frankische rijk. Met de dood van Karel de Groten zagen Slavische stammen hun kans schoon. Het is goed mogelijk dat vanaf toen de namen Boeda (wat zoiets als klein huis of hut betekent) en Pest (hol) gebruikt werden.
En eindelijk kwamen de Hongaren tegen 900 het gebied opeisen en roofden in het voorbijgaan ook nog delen van Duitsland, Frankrijk en Italië. Hun vorst Géza zorgde ervoor dat ze overgingen tot de Byzantijnse vorm van het christendom.
Stefan I van Hongarije werd in het jaar 1000 tot koning gekroond en dat is eigenlijk een goed geijkt beginpunt van de vaste verblijfplaats van de Hongaren (Magyaren).
Maar natuurlijk bleef het niet rustig; de Mongolen richtten verwoestingen aan en om nog meer invallen te voorkomen werd een flinke muur gebouwd om de burcht, die op een heuvel gebouwd was, te beschermen. Maar in latere eeuwen kwamen de Turken, de Oostenrijkers en natuurlijk in de WOII de Nazi's en tot slot de Russen (Sovjet-Unie).
Een nog vrij recente gebeurtenis is de Hongaarse Opstand in 1956. op 23 oktober van dat jaar ontstond een massale volksopstand tegen het stalinistische bewind. Het begon allemaal aardig en vredelievend door de studenten van de Technische universiteit omdat ze hun solidariteit wilden laten zien met de bevolking van het Poolse Poznan. Daar was in juni een zeer bloedige opstand was neergeslagen. Maar de bevolking sloot zich bij de studenten aan en de leuzen werden grimmiger, vlaggen neergehaald, de rode sterren werden van de officiële gebouwen verwijderd en het standbeeld van Stalin werd op het Heldenplein omlaag gehaald.
De russen sloegen de opstand, die totaal 13 dagen duurde, neer. Maar kostte duizenden levens en 150.000 Hongaren vluchtten.
In 1989 werd in Boedapest de Hongaarse Republiek uitgeroepen.
En nu onze ervaringen:
Ik moest nog tot 18 uur werken en om 18:15 uur waren we bij Nettie uitgenodigd om te komen eten; ze had heerlijk gekookt.
We waren rond half elf thuis en toen moest ik nog mijn koffer inpakken. Dus snel wat kleding en spullen bij elkaar gezocht en Frans pakte alles verder in.
En toen kwam het uur U; de Malevvlucht. Het was een Malevtoestel; een 737. En wellicht waren er nog mensen aan het elektronisch inchecken, want het 
was maar voor iets meer dan de helft gevuld. Dus lekker ruim kunnen zitten.
Voor de start vertelde de piloot - zoals gebruikelijk - het vluchtprogramma. De manier waarop hij dat deed was opvallend; hij zuchtte en steunde, zowel in het Hongaars als in het Engels. Niet verwonderlijk dat het door me heen schoot dat ik hoopte dat zijn burn-out niet voor de landing op Budapest tot uitbarsting zou komen.
De service aan boord was goed en de piloot zette het toestel rustig aan de grond op Ferihegy; het vliegveld van Budapest.
Na het ophalen van de koffers hebben we eerst Hongaars geld gepind. En de omrekentruc 100 forint = € 0,40 en 1000 forint is dus € 4,--. De andere kant uitgerekend dan is € 1,-- = 250 forint, maar die kan je beter maar meteen vergeten want er zijn hier geen euro's.
Een aardige taxichauffeur sprak ons aan en heeft ons naar het hotel gebracht. Het was ongeveer 20 minuten rijden en het hotel is schoon, maar heel eenvoudig en ligt buiten het centrum.
Snel de koffers uitgepakt en toen meteen maar de metro gaan zoeken. We hebben een weekkaart gekocht en met die kaart mogen we in alle openbaar vervoer, maar de metro is het snelst en het duidelijkst.
Schrikbarende hoge roltrappen. Ik kon het eind niet eens zien, zo diep onder de grond moesten we zijn.
We hebben de Joodse synagoge en museum gezien en nog meer prachtige gebouwen. Bij station oost werd weer hard gewerkt aan een nieuwe metrolijn. De stationsgebouwen zijn zo groots en mooi.
Na een aantal uur gewandeld te hebben namen we de metro weer terug. Dat is natuurlijk weer even uitvlooien want het staat er allemaal in het Hongaars. Maar het systeem heb je snel door.
Als je uit de metro komt heb je ook verschillende opties, minimaal 4, die je naar de trappen leiden van de straat waar je naar toe moet. Maar natuurlijk hadden we niet gekeken en was het even fout lopen en extra zoeken eer we hem vonden.
synagoge en museum
stationsgebouw
Het was een behoorlijk warme nacht ondanks dat we het raam wagenwijd open hadden staan.
En het bed was behoorlijk wennen. We liggen elk in een houten 1-persoonsbed, wat ontzettend kraakt als je je draait. En draaien moesten we want in de matras zijn spiralen verwerkt en dus lig je behoorlijk hard. Ik was de volgende ochtend dus ook blij dat ik uit bed kon en de zon weer goed zijn best deed.
Na het ontbijt zijn we met de metro naar de Kettingbrug gegaan. Graaf István Széchenyi (1791-1860) `have had a dream'; hij wilde Buda en Pest met een vaste brug verbinden. En in 1849 kon de hangbrug worden ingewijd. Twee triomfboogachtige poorten, waardoor de kettingen lopen, rusten op twee peilers die boven de stroom uitsteken. Aan beiden oevers zijn onderaardse kamers. Tegen het einde van WO ll werd de brug door de Duitse troepen opgeblazen. In 1949 kon de vernieuwde brug - 1 meter breder - weer in gebruik genomen worden.
Aan de andere kant van de Donau- op de Buda kant - het Burchtkasteel
Daar met de kabelspoorbaan naar het Burchtkasteel; dit was het vroegere voormalige koninklijke paleis en ligt aan de andere kant van de Donau op de kasteelberg van Buda. In 1949 - honderd jaar na de eerste keer - kon de nieuwe kettingbrug weer in gebruik genomen worden.
Het kasteel functioneert nu als museum, galerie en bibliotheek, maar in de 13de eeuw werd het als koninklijk slot gebouwd. Dat was de eerste keer. De tweede keer na 1686 omdat de Turkse heerschappij het als een ruïne achter had gelaten. De 3de was in 1950 als gevolg van WO ll.
Wat een uitzicht en nu op de Pest kant
Ingang van het Burchtkasteel en nog wat mooie beelden
ze zijn er nog.... de women in black....
Vervolgens de Matthiaskerk bezocht; een vrij donkere kerk doordat alles in een bruinroodachtige tint is geschilderd. De tombe van koning Béla en zijn gemalin zijn er te zien. De kerk is in de 13e eeuw in gotische stijl gebouwd als parochiekerk voor de Duitse bevolking. In 1896 kreeg de kerk zijn huidige vorm en de laatst Hongaarse koningen zijn daar nog gekroond.
Helaas was de zwarte madonna - die zwart was geworden van het roet van de kaarsen - ingepakt, stond op het lijstje van de restaurateur.
Het is niet alleen een rijke kerk, maar het geld ligt hier voor het oprapen... je moet wel even een ijzeren rooster oplichten, maar toch....
Het Vissersbastion met haar 5 torens zorgt voor een prachtig uitzicht op de Donau en Pest. Eind 1800 begin in1900 in neo-romaanse stijl gebouwd.
Zoals de naam - bastion - als aangeeft werd het gebouwd ter verdediging. En natuurlijk een standbeeld van koning Stephanus l die het christendom in 1000 na Christus naar Hongarije bracht.
Via de bogen van het vissersbastion een blik op het parlementsgebouw
Nog wat rondgelopen in het chique deel - de citadel - van Buda, met zijn fraaie middeleeuwse straatjes en paleizen in barokstijl. En restaurants `op stand' en wijnkelders.
Tussendoor nog wat gewinkeld en terrasjes om te eten en te drinken bezocht. Een ritje in de tram bracht ons over de Donau van Buda naar Pest. Daar de metro gepakt, maar net zijn broer, want hij ging de andere kant uit. Dus een paar haltes verder uitgestapt en de metro naar de juiste richting genomen. En ik wil niet zo graag opvallen, dus belde ik - net als zo veel mensen doen in de metro - mobiel en heb ik even bijgepraat met Mascha.
Het bed begint al wat te wennen; de ijzeren spiralen en het kraken. Maar het zorgt er in elk geval voor dat je geen uitslaapneigingen hebt.
De metro bracht ons al weer een heel eind in de richting waar we naar toe wilden. Het is altijd prachtig om te ervaren wat een kracht samengeperste lucht heeft die door de metro in de tunnels vooruit wordt gestuwd. Je voelt de metro gewoon aan komen.
Veel verslaafde en anderzins aan lager wal geraakte mensen leven op straat. De mensen van Budapest laten deze mensen met rust. Hier heeft een stel de was gedaan en de kleding hangt in de boom te drogen.
Het eerst stond de St. Stephan-parochiekerk op ons programma. Het is de grootste kerk van Budapest en wordt door de plaatselijke bevolking basiliek genoemd. Een gigantisch grote kerk (4.147 m²) met prachtig marmer en goud. De kerk heeft één schip en is onderverdeeld in negen sectoren en overdekt met een koepel. József Hild ontwierp de kerk en in 1845 werd met de bouw begonnen. Na de dood van József Hild nam Miklós Ybl het over. Het beeld van de eerste Hongaarse koning, de heilige Stephan l (970-1038) staat op het hoogaltaar. De kerk is dus ook naar hem vernoemd.
Een wandeling `op stand' over de promenade die loopt vanaf de Kettingbrug naar de Elisabethbrug aan de Pestzijde. Aan de ene kant begrensd door chique hotels en aan de andere kant de Donau. In vroegere dagen was het `not done' voor de gewone Hongaar om hier te lopen. De aristocratie flaneerde tot 1945 hier langs de koffiehuizen en hotels.
Wij flaneerden in spijkerbroek en daarna nog wat in de binnenstad gelopen op zoek naar Gerbaud.
Gerbaud (spreek uit: sjerbo) is een zeer beroemde nostalgische bakkerij in het hartje van de binnenstad. Op het plein was vandaag een boekenmarkt, maar Gerbaud torende boven de stands uit. Het complex is opgebouwd in Jugendstil met rococo elementen. Al sinds 1888 kan men hier heerlijk gebak, koffie en andere lekkernijen krijgen.
oude apparaten waar chocolade en bonbons mee werden gemaakt
Prachtige bronzen beelden.
Het parlementsgebouw is overweldigend groot. Het is 268 m lang en 118 m breed. Dit complex heeft 691 vertrekken en 27 torens en allerlei stijlen zijn er in verwerkt.
monument voor de gevallen soldaten
En toen was het tijd voor de tram vonden we, kijken waar we uit zouden komen, is altijd weer een verrassing als je zomaar in stapt. Er kwamen 4 mannen binnen en de gradatie van ingenomen alcohol kwamen overeen met hun leeftijd. Man 1 had een paar blikjes bier en had er al veel meer op, man 2 liep met een grote 1½ liter fles cola. Man 3 droeg een fles whisky en man 4 liep gewoon mee. En de nadruk op `gewoon' want hij hoorde er wel bij, maar dronk niet, bemoeide zich niet met man 1 en 2 en keek naar mij hoe ik reageerde. Man 2 was namelijk uitermate luidruchtig en had het helemaal met zichzelf getroffen. Hij vroeg de fles whisky aan man 3. Dus nu had hij en de cola en de whisky en ik was natuurlijk benieuwd hoe hij deze tic zou innemen. Hij nam een grote slok whisky, slingerde die door zijn mond en slikte die met dichtgeknepen ogen door. Daarna gooide hij de cola erachter aan. Dit ritueel deed ook man 1 en man 3 en de rondjes werden tot het eindpunt van de tramrit uitgevoerd. Man 3 verontschuldigde zich door te zeggen dat hij gisteren 36 geworden was en niet wist wat hij moest doen in een land als dit. Hij vroeg waar wij vandaan kwamen en ik zei Holland. En welke plaats? Dicht bij Amsterdam, zei ik en meteen vroeg hij of ik rookte. Nee. Helemaal niet, vroeg man 3 verbaasd. Dus ik aangegeven dat ik het wel een begrijpelijke gedachte vond: Amsterdam en roken, maar dat ik ook van dat soort rookgenot niet hield; blowen no way!
Weer wat rondgewandeld en we zaten nog maar net op een terras of er barstte een onweer los. Dus even overgelopen naar het overdekte terras. Na de lunch met de snelle metro naar het hotel en we waren net binnen of de tweede onweersbui ging te keer.
Er schijnen in de maand juni 9 regendagen te zijn, dus deze hadden we ingecalculeerd.
Tegen 20 uur weer op stap gegaan, het was inmiddels al een tijdje droog. Onder de grond richting metro was het verschrikkelijk benauwd. Het was niet zo druk als overdag. Vaak kan je dan niet eens zitten en sta je als sardientjes in een blikje.
De zaterdagavond toverde een deel van de mensen in uitgaanskleding.
Ons doel was de verlichte Kettingbrug zien en het was geweldig. Ik bleef foto's nemen. Donkere wolken verzamelden zich boven ons hoofd en even later plensde het eruit. Besloten om met de taxi naar het hotel te gaan, want ik had geen zin om in de regen naar de metro te lopen. En ik wilde mijn foto's zo snel mogelijk op mijn flybook zien.
Mijn bed bleef zo verschrikkelijk hard en dan vooral die spiralen die ik voelde. Frans kwam op het lumineuze idee om het matras om te keren en ja hoor die kant was wel hard, maar dat was de woestijn ook, belangrijker was dat ik die harde spiralen niet meer zo voelde.
Ze hebben hier ook een aparte manier van bedden opmaken; het onderlaken is 15 tot 20 cm te kort aan de bovenkant. Daarop ligt een heel groot maar zeer plat kussen. Het doet denken aan dat de lakens er al waren en dat er later een grotere maat bed is gekocht. Wij vouwen ons kussen dubbel om lekkerder te liggen.
hele hoge roltrap en dit was nog niet de hoogste...
's Nachts had het nog flink geregend en overal waren grote plassen. Het werd een openbaar vervoer dagje tussen het wandelen door. We hebben de metro, de bus en de tram gehad.
Margherita-eiland ligt midden in de Donau, maar is wel aan de noord- en zuidkant door middel van een brug met de stad verbonden. Het is 96 ha groot, 500 m breed en 2,5 km lang. Het eiland is nu vooral bedoeld voor recreatiedoeleinden. Vroeger heette het `eiland van de hazen', omdat de koningen hier kwamen jagen. De naam is afkomstig van de dochter van koning Béla lV. Zij heette Margherita (1242-1271) en leefde op het eiland in het vroegere Dominicanenklooster. Zij is op jonge leeftijd gestorven aan tuberculose.
Prachtig eiland en een rustpunt voor menig stadsmens, want hier rijden geen auto's.
Frans en zijn tweelingbroer en boven de resten van het klooster
en links en rechts een paar kopjes...
Fö tér is het centrum van Óbuda, de oudste wijk van de stad. Het is gelukt om dit stukje te redden uit handen van de slopers, want in die tijd verdwenen vele schattige huisjes om plaats te maken voor grote betonblokken van flats.
Onder: figuur uit Asterix en Obelix?
Station West even binnengelopen, maar de buitenkant is vele malen mooier dan de binnenkant.
asbak aan een paal
Ons eetpatroon was afwisselend:
- Ontbijt: in hotel: was nog primitiever dan de andere dagen. `Normaal' kon je kiezen uit brood of harde bolletjes die te lang in het plastic hadden gezeten. En verder scrabbled egg, 2 soorten vleeswaren, jam of honing. Er is jus d'orange, thee en koffie, maar die laatste is geen aanrader. Zodra je een slok genomen hebt weet je niet of je het wel wil doorslikken of met goed fatsoen kan uitspugen. Maar vandaag waren de taaie bolletjes er ook niet. De mevrouw die dit verzorgt is toeristen gewend, ze zegt niet meer dan nodig is en duwt een voorbeeldbonnetje voor je neus. We hebben voor elke dag een ontbijtbon gekregen en die int ze.
- Lunch: op het eiland een broodje gyros en een biertje
- Diner: een extra large kom Hongaarse bonensoep met brood en een zalmsalade met toast en een flesje Hongaarse wijn.
- Het toetje van Mc Donalds: een ijsje met warme chocolade.
- Tot slot op het terras van café Mozart: een cappuccino, een Sisi gebak en een amaretto.
Het was een warme en vochtige dag, maar van de regenbuien en onweer hebben we geen last gehad want die viel telkens als wij op een overdekt terras zaten.
Of het weer een rol gespeeld heeft bij bepaalde mensen weet ik niet. Maar een aantal conflictueuze situaties hebben we van dichtbij kunnen zien, met de nadruk op zien want we verstaan niks van de taal.
Gelukkig spreken veel mensen in mindere of meerdere mate Engels of Duits, maar ruzie maken ze toch gemakkelijker in hun eigen taal.
Het is een overvolle autostad en de sirene van politieauto en ziekenauto hoor je dan ook heel vaak. Er wordt weinig gefietst en de fietsers maken gebruik van het voetpad, want op de weg zal te gevaarlijk zijn.
Een stralende nieuwe dag; die hete ronde bol deed zijn werk vanuit de hoogte en zweepte de temperatuur snel omhoog.
Voor ons bezoek aan het kunstenaarsstadje Szentendre gingen we eerst met de metro, daarna de bus en vervolgens de Hév (trein). Het stadje ligt ongeveer 20 km ten noorden van Budapest. Het is een kleurrijk stadje dat ingesteld is op bezoekers; allerlei winkeltjes met artikelen van het land. De winkeltjes zijn gevestigd in kleine oude burgerhuisjes met kenmerken van verschillende stijlen; rococo, barok enz. Het stadje ligt aan de Donau en er zijn diverse musea.
Men is gewend dat er zwaluwnesten gebouwd worden en om alle rotzooi uit het nest op te vangen wordt er een plankje onder het nest gemonteerd
Een gezellig binnen-buiten restaurant en rechts zie je de fruitsoep inclusief dot slagroom.
Het werd steeds warmer en dus zijn we op een schaduwrijke plaats een biertje gaan drinken en de locatie beviel zo goed dat we er meteen maar zijn blijven eten. Frans wilde fruitsoep en dat is dus ook fruit in een soort yoghurt en een toef slagroom er boven op. Het staat bij de soepen maar mijn keus was de goulash. Heerlijke soep. Daarna nam ik een salade met patat en Frans wild.
Er zat een stel wat de moeite waard is om te beschrijven; de Miesmuizers. Ze kwamen al binnen met een houding alsof ze onder protest binnengevoerd waren. De mondhoeken behoorlijk omlaag getrokken en lippen stevig op elkaar, zodat er geen lach kon ontsnappen. Ze waren schuin tegenover elkaar gaan zitten en hadden wat te drinken besteld. Het waren namelijk een soort van picknicktafels. Ja en na een bestelling is het wachten tot het gebracht wordt. En dat was een problematische periode, want wat doe je dan als toerist? Het waren toeristen want meneer had het standaardinformatie boekje over Budapest op tafel gelegd. Mw. Miesmuis keek een naar haar nagels en haalde zeer geconcentreerd wat overig vuil onder haar nagels en wat onzichtbare velletjes weg. Meneer volgde deze actie meteen en ook zijn belangstelling gold enkel zijn nagels. De enige interactie die was waar te nemen was het doorgeven van de aansteker en het opsteken van sigaretten.
Men zegt dat men de partner uit kiest op herkenbare kenmerken, dus dat er gelijkenissen zijn, maar ik vroeg me wel af hoe deze twee zich zouden gedragen als ze echt boos zijn of juist super vrolijk of verdrietig? Jammer dat mensen hun waardevolle leven zo waardeloos met elkaar kunnen leven!
MENSEN, JE BENT VERANTWOORDELIJK VOOR JE EIGEN GELUK!
Er wordt hier nog veel gerookt en het maakt niet uit mannen of vrouwen, oude of jonge mensen.
Ook zie je met de regelmaat van de klok liggende, hangende of zittende verslaafden, en hierbij zijn de mannen in de meerderheid.
Verder loopt bijna iedereen met een mobiel in de aanslag.
De laatste volle dag voor ons in Budpest begon al prachtig zonnig, maar nog mooier werd deze 10de juni toen ik een sms'je van Laura kreeg dat haar broertje Sebastian Pieter was geboren. Maar liefst 4555 gram en 55 cm. Proficiat lieve familie.
En hier is hij dan; wat een wondertje! Je ziet nu al dat hij humor heeft; dat ingehouden lachje...
Vandaag zijn we naar het Hösök tere (heldenplein) gegaan met de eerste metro van Budapest. 
Prachtige stations op deze route.
Hier staat een triomfzuil van 36 m hoog, welke in 1896 voor de duizendjarige herdenking - het millennium - van de Hongaarse bezetting werd opgericht. Het is een prachtige blikvanger deze indrukwekkende galerij van enorme beelden van de 4 heersers en andere voorname persoonlijkheden van de Hongaarse geschiedenis.
De ruiterstandbeelden van Árpád en nog zes andere Magyaarse stamvorsten omringen de zuil.
Ook was er nog een plateau ter herdenking aan alle gevallen soldaten.
Kasteel Vajdahunyad is het resultaat van een in 1896 uitgeschreven wedstrijd naar aanleiding van de duizendjarige verjaardag van de bezetting van het land. Ja, hoe kom je op het idee! Er is een kunstmatig aangelegd meer en een aantal gebouwen die allerlei bouwstijlen van Hongarije representeren.
Heerlijk gaan eten op een luxe boot op de Donau; de Spoon. Zelfs de toiletten waren voorzien van een laagje plastic en dat werd bij elke doortrekbeurt automatisch vernieuwd.
Tot slot een rondvaart op de Donau gemaakt, wat uitermate verfrissend was tijdens deze hete dag.
het verven van een boot is een wiebelig karweitje
De geneeskrachtige baden werken misschien ook wel op afstand, want vandaag heb ik voor de eerste keer in 10 maanden geen last meer van mijn in Zuid Afrika verzwikte enkel!
een flinke klus om ramen te zemen
Vandaag eerst even een tram gepakt om te kijken waar die naar toe ging en toen we dat wisten zijn we weer op een metro gestapt, want ik wilde een babycadeautje kopen voor Sebastian. Een stoere broek en leuk T-shirt met bijpassende sokjes.
Toen we op een terrasje zaten zag ik een krom lopende man die ik een paar dagen geleden ook heb gezien. Hij ging naar een pomp en wat ik nog nooit gezien had gebeurde nu: de man waste zich aan de buitenkant en dan letterlijk. Hij waste zich uitbundig over zijn broek en bloes en vooral het voorgedeelte - een plasongelukje wellicht - werd erg nat gemaakt.
Hij was er wel op ingesteld want hij had zeep, een kam en een wegwerpscheermesje bij zich. Eerst installeerde hij zijn attributen en daarna volgde het wasritueel. Hij wist wel dat het niet geheel normaal was, want als iemand in zijn buurt kwam dan stopte hij even.
wassen, scheren en kammen
We hebben deze week veel in de metro gezeten en als je bij de deuren staat, dan
weet je hoe heet de wrijving van staal op staal kan worden; een hete stinkende walm komt tussen de kant en de metro in naar boven.
Het vrijheidsbeeld op de heuvel is een beeld dat na WO ll is geplaatst ten teken dat de Hongaren geen oorlog meer wilden.
vrijheidsbeeld
en rechts de eerste kerk van Budapest
Nog maar net opgestegen richting Amsterdam kregen we te maken met een behoorlijke turbulentie. We hadden de indruk dat het vliegtuig er ook lang over deed eer hij op de juiste hoogte kwam.
En omdat we een tijdje last hadden van die turbulentie was het extra onduidelijk toen de lampjes van de stoelriemen eerst op uit en kort er na weer aan gingen. Daarop volgde de mededeling dat hoewel het lampje van de stoelriemen uit was er toch werd geadviseerd om de stoelriemen vast te laten als je in je stoel zat. Iedereen die een tel eerder de riem had los gemaakt klikte die weer vast!
Zo word je wel bezig gehouden.
nummerbord
op zoek naar een nieuw onderkomen
Búcsú